OpusMagnum
05-01-2018, 00:30
Dzień dobry :)
Co prawda nie łapię się na tę kategorię Seniora (nie jestem 50+, a 40+), ale postanowiłam jednak tutaj napisać, bo od 20 lat jestem żoną cudownego mężczyzny, który jest ode mnie 16 lat starszy. Nie postrzegam go co prawda w kategoriach seniora - potraficie Państwo wyglądać lepiej i być w lepszej formie niż niejeden mój rówieśnik ;)
Kocham swojego męża i wiem, że on mnie również, wiem, że oboje się nie zdradzamy. Ale jest coś, co wpędza mnie w kompleksy i sprawia, że czuję się staro i nieatrakcyjnie. Nie jest to uczucie constans, ale powraca regularnie, zwykle w chwilach obniżonego nastroju.
Mój mąż bierze od jakiegoś czasu tabletki "wspomagające" - codziennie rano jedną. Zastanawiam się, czy gdybym bardziej go pociągała, może była młodsza (uważam, że się starzeję), to nie musiałby ich brać? Wiem, wiem, lekarze mówią jedno, ale mnie z tyłu głowy siedzi drugie.
Co Państwo o tym myślą? Czy naprawdę nie powinnam tak o sobie myśleć? Niestety moje życie (dzieciństwo, okres nastoletni) układało się tak, że niekoniecznie jestem wewnętrznie pewna siebie, a to dodatkowo mi tę pewność siebie odbiera.
Z góry bardzo dziękuję za wszystkie odpowiedzi.
Pozdrawiam ciepło :)
Co prawda nie łapię się na tę kategorię Seniora (nie jestem 50+, a 40+), ale postanowiłam jednak tutaj napisać, bo od 20 lat jestem żoną cudownego mężczyzny, który jest ode mnie 16 lat starszy. Nie postrzegam go co prawda w kategoriach seniora - potraficie Państwo wyglądać lepiej i być w lepszej formie niż niejeden mój rówieśnik ;)
Kocham swojego męża i wiem, że on mnie również, wiem, że oboje się nie zdradzamy. Ale jest coś, co wpędza mnie w kompleksy i sprawia, że czuję się staro i nieatrakcyjnie. Nie jest to uczucie constans, ale powraca regularnie, zwykle w chwilach obniżonego nastroju.
Mój mąż bierze od jakiegoś czasu tabletki "wspomagające" - codziennie rano jedną. Zastanawiam się, czy gdybym bardziej go pociągała, może była młodsza (uważam, że się starzeję), to nie musiałby ich brać? Wiem, wiem, lekarze mówią jedno, ale mnie z tyłu głowy siedzi drugie.
Co Państwo o tym myślą? Czy naprawdę nie powinnam tak o sobie myśleć? Niestety moje życie (dzieciństwo, okres nastoletni) układało się tak, że niekoniecznie jestem wewnętrznie pewna siebie, a to dodatkowo mi tę pewność siebie odbiera.
Z góry bardzo dziękuję za wszystkie odpowiedzi.
Pozdrawiam ciepło :)