|
|||||||
Pamięci mojego brata
Dni,tygodnie,miesiące czas tak szybko leci
Wiosna,lato,jesień,czasem słońce świeci,
A to już trzy lata, jak Cię nie ma z nami
Bo zostawiłeś nas wszystkich tutaj , na tym świecie
W bólu, samotności i z krwawiącym sercem
Każdy kto Cię kochał, pozostał w rozterce!
Czy pięćdziesiąt lat to dobry czas na umieranie?
Każdy kto był z Tobą zadał to pytanie.
Czy tak Ci się śpieszyło przed oblicze Boga?
Że nie pomyślałeś jaka będzie trwoga?
Pamiętam dokładnie dni życia Twojego,
Bo zawsze byłeś blisko obok serca mego
I choć nieraz potrafiłeś mocno zdenerwować
Nie umiałam do Ciebie długo urazy uchować!
Żyłeś tak szybko i tak niecierpliwie,
Jakbyś chciał wyłapać każdą z życia chwilę.
Tak pragnąłeś mocno wszystkiego doświadczać,
I pływać i podróżować i na nartach zjeżdżać.
A może to Pan Bóg, gdzieś wysoko w niebie,
Już dawno wyznaczył granicę dla Ciebie.
I powierzył Tobie jakieś nowe wyzwania,
Które wymagają woli i siły wytrwania?
A może to my z jakieś innej chmury,
Nie potrafiliśmy zrozumieć Twej dziecka natury,
I choć po tej ziemi mocno stąpać chciałeś
Swoimi myślami w obłokach bujałeś.
Pamiętam , jak każdy się starał, jak chciał być miły
I zrozumieć Cię i być dla Ciebie życzliwy.
Nikt nie chciał wierzyć,że nas pozostawisz,
Każdy Ci ufał do ostatniej chwili.
Kolejne lata płyną, jak obłoki po niebie,
Czas jak wiatr pędzi, ale już bez Ciebie!
Ślady życia twojego wciąż zaciera czas,
ale my nie zapomnimy, bo ty żyjesz w nas.
I tylko na cmentarzu przy tej czarnej płycie
Będziemy się modlić, zapalimy znicze!
I z pokorą zadumą myśleć, jak Ci tam w tym niebie>
I będziemy dziękować Bogu,że znaliśmy Ciebie!
I my tę wędrówkę na ziemi skończymy
A wtedy z ufnością do Ciebie dołączymy.
A Ty z radością wyjdziesz na spotkanie
Ach! Jakie piękne będzie to witanie!
Jestem tu z mamą,tatą i dalszą rodziną,
powiesz do nas i uśmiechniętą miną!
Ja już nie cierpię i nic mnie nie boli,
Bo tu jest miłość i szczęście
wszystko z Bożej woli.
Twoja siostra Zofia w trzecią rocznicę tragicznej śmierci.Październik 2010r.
Wiosna,lato,jesień,czasem słońce świeci,
A to już trzy lata, jak Cię nie ma z nami
Bo zostawiłeś nas wszystkich tutaj , na tym świecie
W bólu, samotności i z krwawiącym sercem
Każdy kto Cię kochał, pozostał w rozterce!
Czy pięćdziesiąt lat to dobry czas na umieranie?
Każdy kto był z Tobą zadał to pytanie.
Czy tak Ci się śpieszyło przed oblicze Boga?
Że nie pomyślałeś jaka będzie trwoga?
Pamiętam dokładnie dni życia Twojego,
Bo zawsze byłeś blisko obok serca mego
I choć nieraz potrafiłeś mocno zdenerwować
Nie umiałam do Ciebie długo urazy uchować!
Żyłeś tak szybko i tak niecierpliwie,
Jakbyś chciał wyłapać każdą z życia chwilę.
Tak pragnąłeś mocno wszystkiego doświadczać,
I pływać i podróżować i na nartach zjeżdżać.
A może to Pan Bóg, gdzieś wysoko w niebie,
Już dawno wyznaczył granicę dla Ciebie.
I powierzył Tobie jakieś nowe wyzwania,
Które wymagają woli i siły wytrwania?
A może to my z jakieś innej chmury,
Nie potrafiliśmy zrozumieć Twej dziecka natury,
I choć po tej ziemi mocno stąpać chciałeś
Swoimi myślami w obłokach bujałeś.
Pamiętam , jak każdy się starał, jak chciał być miły
I zrozumieć Cię i być dla Ciebie życzliwy.
Nikt nie chciał wierzyć,że nas pozostawisz,
Każdy Ci ufał do ostatniej chwili.
Kolejne lata płyną, jak obłoki po niebie,
Czas jak wiatr pędzi, ale już bez Ciebie!
Ślady życia twojego wciąż zaciera czas,
ale my nie zapomnimy, bo ty żyjesz w nas.
I tylko na cmentarzu przy tej czarnej płycie
Będziemy się modlić, zapalimy znicze!
I z pokorą zadumą myśleć, jak Ci tam w tym niebie>
I będziemy dziękować Bogu,że znaliśmy Ciebie!
I my tę wędrówkę na ziemi skończymy
A wtedy z ufnością do Ciebie dołączymy.
A Ty z radością wyjdziesz na spotkanie
Ach! Jakie piękne będzie to witanie!
Jestem tu z mamą,tatą i dalszą rodziną,
powiesz do nas i uśmiechniętą miną!
Ja już nie cierpię i nic mnie nie boli,
Bo tu jest miłość i szczęście
wszystko z Bożej woli.
Twoja siostra Zofia w trzecią rocznicę tragicznej śmierci.Październik 2010r.
