|
|||||||
|
05-05-2017 08:55 Chyba jednak nie chciałabym wracać do epoki sprzed pół wieku. Ani do dzieciństwa na wsi ... Moja młodość była trudna. Byłam jedynaczką, niejadkiem, chudym patyczakiem. Jedynym dzieckiem w rodzinie. Wszyscy: dziadkowie, dwóch braci mamy i rodzice z troską czuwali, abym przypadkiem nie była głodna. Chuchali, dmuchali, prowadzili do lekarzy, zmuszali do jedzenia, gotowane było często to, co ja lubiłam... Na tle przenno-buraczanej, rumianej wiejskiej dziatwy byłam wycacanym nieudacznikiem.  Lubiłam chodzić do szkoły i nie lubiłam wakacji, bo wiązały się z robotą w polu i obowiązkami w domu. Na wsi nie było suteren, ale pamiętam Bytnarową chatę po sąsiedzku ( chyba kurna była), w której pachniało dymem i nie było podłogi tylko klepisko. Pamiętam taki obrazek w kurnej: gospodyni stawia na stół michę pelną tłuczonych ziemniaków okraszonych skwarkami, kazdy z domowników ( była czwórka plus dorośli) dostaje łyżkę i kubek z siadłym mlekiem, a ja stoję w progu tej izby i tak bardzo pragnę aby ta gospodyni dała mi też łyżkę i bym mogła wiosłować z nimi...A jeść trzeba było tam szybko! To był jedyny moment z dzieciństwa, kiedy odczulam głód i potem przyjemność jedzenia w gromadzie.  13-04-2017 19:37 W zeszłym roku o tej porze odbierałam pocztę dla pewnej dosyć tradycyjnej instytucji. Otrzymaliśmy ponad dwadzieścia kartek pocztowych i maili z życzeniami świątecznymi. Sześć, może siedem z tych życzeń brzmiało tak: " Wielkanoc to czas otuchy i nadziei. Czas odradzania się wiary w siłę Chrystusa i drugiego człowieka. Życzymy, aby Święta Wielkanocne przyniosły radość oraz wzajemną życzliwość. By stały się źródłem wzmacniania ducha. Niech Zmartwychwstanie, które niesie odrodzenie, napełni Was pokojem i wiarą, niech da siłę w pokonywaniu trudności i pozwoli z ufnością patrzeć w przyszłość..." Były to życzenia od znaczniejszych na drabinie społecznej osób. Kilka kartek, te od nadawców "niższego szczebla" miało treść następującą: Zdrowych, pogodnych Świąt Wielkanocnych, pełnych wiary, nadziei i miłości. Radosnego, wiosennego nastroju, serdecznych spotkań w gronie rodziny i wśród przyjaciół oraz wesołego Alleluja. Podobne życzenia otrzymaliśmy na Boże Narodzenie, też życzono wiary, nadziei i miłości, a druga część była odpowiednio zmodyfikowana choinką, świecami, pokojem itp. Kilkakrotnie życzono nam duchowej odnowy. Np w taki sposób: Aby Święta Wielkiej Nocy/ Bożego Narodzenia były wzorem duchowego wzbogacenia i umocnienia dającego radość, pokój i nadzieję. Wszelkiej pomyślności w pracy społecznej dla dobra ogółu i w życiu osobistym życzy Zarząd itp... Nazywałam ten styl nowomową okolicznościową. Instytucje szły z duchem czasu, starały się nadążyć słownie za "dobrą zmianą". Urzędnicy odpowiedzialni za korespondencję świąteczną prześcigali się w wyrażaniu optymizmu. Potem to przeniosło się na korespondencję prywatną różnych osób. Od tej pory mam uraz ktory nie chce zniknąć  27-01-2017 15:15 Najmłodszy mój wnuczek spędza u mnie jeden tydzień ferii zimowych. Wnuczek jest z tych misiowatych, co to muchy nie skrzywdzi, do schroniska z mamą jeździ i pieski na spacer wyprowadza, ptaki dokarmia, a i do babci - czyli do mnie - się przytuli. Zapoznał się z chłopcem Mikołajem, swoim rówieśnikiem, a moim sąsiadem. Byli razem na warsztatach telewizyjnych, razem malują najprawdziwsze obrazy pod moim okiem. Dziś się cieszę, bo sfinansowałam wnukowi ładny tapczan, więc młody cały w skowronkach! Sam wybierał tapicerkę, model, poduchy... Firma tapczan na zamówienie zrobiła, zawiozła, do sypialni na górze wnieśli, zmontowali, poskręcali.  Miło było patrzeć jak się wnuk mozoli, gdy z ponad stu próbek materiałów miał wybrać najładniejszy na okrycie tego tapczana. Wypożyczył próbnik do domu. Zastanawiał się dobę... Brał pod uwagę kolorystykę, strukturę materiału, czy materiał jest miły w dotyku, czy tapczan będzie miał charakter "męski" a nie dziewczęcy i chyba jeszcze coś. Rozmawialiśmy najpierw o tym, jak ważne jest dokonywanie różnych wyborów ,wyborów przedmiotów, kolegów, sposobów zachowania się i po zatoczeniu koła zaś o tapczanie... a potem musiałam zbagatelizować sprawę i wspomnieć, że są przecież narzuty na tapczany....  i jakby co, to się przykryje  03-01-2017 20:48 Czy jest coś bardziej podniosłego niż spacer Sierpniową nocą pod gwiaździstym niebem? Gdy otoczenie pozostaje prawie niewidoczne, znika… gdy cisza unosi myśli ponad ziemskie sprawy, a droga mleczna spiralą materii osłania Ziemię i tylko ogniste gwiazdy nad głową... gdy obcuję tak sam na sam z kosmosem, dusza moja śpiewa , a usta milczą w pokorze, dusza deklamuje hymn na cześć tego co jest , na cześć niepojętego ogromu wszechświata. Gdy myślę, że to nie może być dla człowieka, bo nie jest na człowieczą miarę, bo go nieskończenie przerasta, bo istnieje doskonale obojętne na losy milionów gatunków, miliardów ożywionych istot. Gdy błądzę wzrokiem wśród gwiazd, omiatam galaktyki , gdy jestem gotowa aby dziękować nawet sierpowi księżyca, gdy dusza w hymnie wielbi naturę Istnienia... nagle czuję coś miękkiego i lepkiego pod nogą… i uświadamiam sobie, że tą samą drogą przede mną przechodziła krowa. Zdecydowanie mniej strzeliste stają się moje myśli. Krowa ma podobny jak i ja udział w tym co jest. 21-12-2016 16:59 Kaczątka urodzily się pewnej nocy w mieście nie za dużym, ale i nie małym. Ach, jakie piękne kaczątka ! słyszały od najmłodszych lat zachwyty mamusi, cioć, sąsiadów. A potem, gdy ich sława zataczała kręgi szersze od średnicy owego miasta – o piękności małych kacząt opowiadali ludzie całkiem nieznani, ale też i inni, znani, znaczący i nawet tacy ze świecznika. Kaczęta opływały w sławie, zadzierały dzioby i nie potrafiły się bratać z innymi kurczakami, gąsiętami ani nawet młodymi indykami z podwórka. Kaczęta były drobiem lepszego sortu przecież. A kto był z innego podwórka, albo co gorsza i hodowli przemysłowej, z blokowiska – ten liczył się tylko jako ewentualne tło i drugi lub trzeci plan na obrazie z kaczętami w roli głównej. Jedynie tata kacząt stronił od wyrażania euforii i jego dyskretne hmmm… hmmm jako forma niesprecyzowanego aplauzu dla synów to było stanowczo za mało. Nic więc dziwnego, że tata bywał powoli, ale systematycznie wyfiksowany poza obręb gniazda rodzinnego, w którym królowała mama. Kaczęta rosły, rosły jednak powoli. Kaczki mają jak wiadomo krótkie nóżki, nie mają też łabędzich szyj, które pozwoliłyby z wysokości spojrzeć na kaczy dołek, rozszerzyć horyzont, zachłysnąć się górnym powietrzem, które w owym czasie napływało wraz z nowinami gdzieś z Gdańska. Kaczki czuły że zmienia się klimat, że idzie front burzowy. I jakże to! Ma się coś stać bez kaczek? Kto – jak nie kaczorki powinien zagrać główne role! Postura nie pozwoliła im na przepchnięcie się do pierwszych szeregów frontu burzowego, ale chcieli, zgłosili się i robili wiele zamętu wokół siebie. Jednak ci, z kurników wielkoprzemysłowych mieli ważniejsze sprawy na głowie niż hołubienie kacząt. Pomoc przyjęli, ale niejeden zastanawiał się w duchu, ze urok kacząt znika, że są zadziorne i coraz pospolitsze. Z czasem okazało się, że z dwóch takich co ukradli księżyc pozostał tylko jeden…. I że toczy się bajka o brzydkim kaczątku z narracją odwróconą w czasie. Że pięknym łabędziem, to już kaczorek był w młodości, a teraz staje się coraz to brzydszym i brzydszym kaczątkiem, a potem zgryźliwym, zadufanym w sobie kaczorem. Kaczor wkroczył do wielkiej polityki, bo ciągle potrzebuje swojej wielkiej roli. Jego ambicje nigdy nie zostaly zaspokojone. Przegrywał i padał, ale znów się podnosił ciągnąc za sobą tłum sfrustrowanych, tasował polityczne karty, stawiał polityczne pasjanse. Siedem razy pasjans nie wyszedł, kaczor musiał znieść porażkę za porażką. Nic dziwnego, że znienawidził przeciwnika kimkolwiek by ten przeciwnik nie był. Ale kaczor choć brzydki i mściwy, zgorzkniały i dwulicowy zmienił sposób gry. Obiecywał, obiecywał, obiecywał…. potępiał, klękał i przyklaskiwał. Byle do sukcesu. Nie wiadomo, czy sam w spełnienie tych obietnic wierzył. Nie wiadomo w jakich rejonach buszuje jego wyobraźnia. Być może ciągle wierzy, ze jest i pozostanie pięknym łabędziem, że będzie zachwycał szlachetnością, dalekosiężną wizją i snami o potędze. Niestety, pięknym łabędziem to już kaczor był na początku naszej bajki, a teraz „ strach, strach rany boskie, dokąd prowadzi ten… kurnik.
|
Archiwum
2007
Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 2008 Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 2009 Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 2010 Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 2011 Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 2012 Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 2013 Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 2014 Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 2015 Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 2016 Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień Wrzesień Październik Listopad Grudzień 2017 Luty Marzec Kwiecień Maj Czerwiec Lipiec Sierpień |
Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 09:58.
