|
|||||||
I w końcu stało się...
02-25-2012 08:16 PM
Po 4 dniach ciszy nastał w końcu czas na poważną rozmowę. Przemyślałam wszystko na spokojnie, emocje opadły, żal się rozwiał i doszłam do wniosku, że nie warto z takiego powodu "kruszyć kopii". Pierwsza zaczęłam tą rozmowę, bo ktoś w końcu musi być pierwszy. Tak to jest z mężczyznami, że jak im się łopatą do główki czegoś nie włoży, to oni nic nie kumają. Czy wszyscy faceci są tacy, czy tylko ja trafiam na takich co im mózg wolniej działa i myślą inaczej??? Doszłam do wniosku ,że po każdym facecie wszystko spływa, jak woda po kaczce, więc nie ma sensu boczyć się dalej i czas zacząć działać… Zależy mi na nim ,ale to nie znaczy ,że mam się godzić z czymś co sprawia mi przykrość. Po to bozia nam dała buzie ,żeby rozmawiać , wyjaśniać niedomówienia i dochodzić do jakiegoś konsensusu. W trakcie spokojnej rozmowy i wyjaśnieniu problemu doszliśmy do porozumienia. Zrozumiał o co mi poszło i co mnie zabolało w jego zachowaniu. Przez ten okres ciszy/ padały tylko niezbędne słowa „służbowe”/ widziałam ,że stara się postępować inaczej. Nie musiałam przypominać co ma zrobić… Widać było ,że się stara i że dotarło do niego jak ma wyglądać nasz związek. Jakoś ten okres przetrwałam bez zbędnych nerwów. Zauważyłam ,że wraz z wiekiem zrobiłam się mniej nerwowa. Oczywiście, mam jeszcze jakieś nerwy ,ale nie takie jak kilka latek temu. Moje emocje są bardziej wyważone, co nie oznacza ,że ich nie mam .Wydaje mi się ,że moje schorzenia i przebyte operacje nauczyły mnie inaczej postrzegać świat i ludzi. Za to oczy mam na bardziej mokrym miejscu niż kiedyś. Wzruszam się częściej niż kiedyś. Coś za coś, kiedyś nerwy - dzisiaj łzy smutku/ kiedy w TV widzę niedolę, ubóstwo, choroby dzieci i dorosłych/ i łzy radości. Życie nie jest takie kolorowe jak by nam się wydawało patrząc przez różowe okulary. Życie ma wiele barw różnych barw , ale najwięcej ma odcieni szarości… i od nas zależy ,czy potrafimy tą szarość dnia codziennego odrobinkę ubarwić na weselszy kolor…
Po 4 dniach ciszy nastał w końcu czas na poważną rozmowę. Przemyślałam wszystko na spokojnie, emocje opadły, żal się rozwiał i doszłam do wniosku, że nie warto z takiego powodu "kruszyć kopii". Pierwsza zaczęłam tą rozmowę, bo ktoś w końcu musi być pierwszy. Tak to jest z mężczyznami, że jak im się łopatą do główki czegoś nie włoży, to oni nic nie kumają. Czy wszyscy faceci są tacy, czy tylko ja trafiam na takich co im mózg wolniej działa i myślą inaczej??? Doszłam do wniosku ,że po każdym facecie wszystko spływa, jak woda po kaczce, więc nie ma sensu boczyć się dalej i czas zacząć działać… Zależy mi na nim ,ale to nie znaczy ,że mam się godzić z czymś co sprawia mi przykrość. Po to bozia nam dała buzie ,żeby rozmawiać , wyjaśniać niedomówienia i dochodzić do jakiegoś konsensusu. W trakcie spokojnej rozmowy i wyjaśnieniu problemu doszliśmy do porozumienia. Zrozumiał o co mi poszło i co mnie zabolało w jego zachowaniu. Przez ten okres ciszy/ padały tylko niezbędne słowa „służbowe”/ widziałam ,że stara się postępować inaczej. Nie musiałam przypominać co ma zrobić… Widać było ,że się stara i że dotarło do niego jak ma wyglądać nasz związek. Jakoś ten okres przetrwałam bez zbędnych nerwów. Zauważyłam ,że wraz z wiekiem zrobiłam się mniej nerwowa. Oczywiście, mam jeszcze jakieś nerwy ,ale nie takie jak kilka latek temu. Moje emocje są bardziej wyważone, co nie oznacza ,że ich nie mam .Wydaje mi się ,że moje schorzenia i przebyte operacje nauczyły mnie inaczej postrzegać świat i ludzi. Za to oczy mam na bardziej mokrym miejscu niż kiedyś. Wzruszam się częściej niż kiedyś. Coś za coś, kiedyś nerwy - dzisiaj łzy smutku/ kiedy w TV widzę niedolę, ubóstwo, choroby dzieci i dorosłych/ i łzy radości. Życie nie jest takie kolorowe jak by nam się wydawało patrząc przez różowe okulary. Życie ma wiele barw różnych barw , ale najwięcej ma odcieni szarości… i od nas zależy ,czy potrafimy tą szarość dnia codziennego odrobinkę ubarwić na weselszy kolor…
Czasy w strefie GMT +2. Teraz jest 04:11.
