zen - Blog

		Klub Senior Cafe
Profile

19-07-2012 14:32

W trakcie pisania tego felietonu dowiedziałam się, że śmierć odwiedziła również moich najbliższych. W tydzień po ciężkiej operacji serca zmarł mój ukochany dziadek – Tadeusz Dołęgowski. On, w przeciwieństwie do Coveya, nie był może profesorem i autorem bestsellerów. Jednak nie było drugiego takiego spokojnego, radosnego i pełnego życia człowieka. W swoją pracę wkładał mnóstwo serca i nie było nikogo, kto by go nie lubił. Nie przeczytał ani jednej książki z zarządzania, ale to nie przeszkadzało mu być świetnym kierownikiem w Jaskini Raj. Choć minęło już prawie 20 lat, odkąd przeszedł na emeryturę, pracownicy wspominają go do dnia dzisiejszego.

Jego przepis na zarządzanie ludźmi? Uśmiech, życzliwość i miłość do tego, co się robi, którą potrafił zarażać otoczenie. Oprowadził dziesiątki tysięcy turystów po Jaskini, za każdym razem robiąc to tak, jakby robił to po raz pierwszy. Był przewodnikiem czterdzieści lat i kochał swoją pracę całym sercem. I to serce w końcu nie wytrzymało. Od jakiegoś czasu choroba wieńcowa coraz mocniej dawała mu się we znaki, żeby w końcu go pokonać. Ktoś powie, że 84 lata to sędziwy wiek, być może nawet godny pozazdroszczenia. Pewnie będzie miał rację. Chociaż dla nas, najbliższych, zawsze jest zbyt wcześnie, żeby stracić kogoś, kogo kochamy.

Dziadek nigdy nie słyszał o „biznesie zorientowanym na relacje” i „zarządzaniu doświadczeniem klienta”. Był mistrzem jednego i drugiego. Potrafił dogadać się praktycznie z każdym – nieważne czy był to dyrektor, woźny czy turysta.

Kiedy jeszcze zdrowie mu pozwalało, wolne chwile spędzał wędrując po Górach Świętokrzyskich, zbierając grzyby i pielęgnując przydomowy ogródek. Był również zapalonym brydżystą. Swojego ostatniego wielkiego szlema w kieleckim Szpitalu Wojewódzkim przegrał.

Tak łatwo przeoczyć, że prawdziwi nauczyciele trudnej sztuki życia są na wyciągnięcie ręki. Nie trzeba ich szukać za oceanem. Dlaczego takie rzeczy zauważa się dopiero wtedy, kiedy jest już za późno, żeby podziękować za wszystkie nauki, które się otrzymało? Ja miałam ten przywilej, żeby się jeszcze z dziadkiem pożegnać i w kilku słowach powiedzieć, ile dla mnie znaczył. Nie wiem, czy coś z tego usłyszał, ponieważ dostawał bardzo duże dawki morfiny. Wierzę jednak, że wszystko wie i wszystko rozumie i że będzie mi służył radą, gdziekolwiek teraz jest.

Aleksandra Wysocka-Zańko

Cały tekst felietonu ukazał się w Gazecie ubezpieczeniowej.

5 komentarzy

śmierć

19-07-2012 11:35

Rozpacz,została tylko ona. W sobotę pogrzeb ukochanego męża z którym przeżyłam 58 lat. Będą tam czekać na mnie mama, tata i On.

12 komentarzy

Archiwum