miód
 

słoneczna,lepka słodycz
lśni na dnie słoika,
kusi i wabi zapachem,
wdycham go z zachwytem...

przechylam szkło na bok,
ścieka złota strużka,
podstawiam pod nią palec,
kropla do mnie mruga...

zgarniam ją językiem,
smak rozpływa się w ustach,
słońce uśmiecha się do mnie,
i świat nie jest taki pusty...

Miód to jest to! W smutne dni to panaceum stoi sobie w szafce-
lato w słoiku nalane,no na co ja czekam?:confused:

Masz głowę ,nie tylko w wersy uzbrojoną ,ale i dobre rady dla babuni.
Irenko,dzięki :*

A tu nagle ni z gruszki, ni z pietruszki /czyżby?/ przypomniałam sobie wiersz Różewicza "Koncert życzeń"
jak to babunia wsadziła palec do garnuszka z miodem i odezwały sie głosy trąb i sąd ostateczny....
Trochę strachem to i ja podszyta jestem.:icon_eek:

E tam!:D

konanie
 

po ciemnej stronie
 

skrada się tuż za mną,
słyszę jego kroki,
czuję na swoim karku
gorący oddech...
przemknęła sowa z cichym szelestem,
gałąź skrzypnęła pod nogą,
ciałem wstrząsnęły dreszcze,
włos zjeżył się na głowie...
szybciej! lecz nogi wrastają w ziemię,
krzyk więźnie w krtani,
skaczę w otchłań bezdenną,
otwieram oczy...już świt niebo rozpalił...

...koniecznie z dobrym zakończeniem,bardzo Cię proszę Irenko.

Tak myślałam co to się dzieje z tym strachem?
Dobrze,że powiedziałaś.

Nawet dzieci lubią się trochę bać,a potem otworzyć oczy i zobaczyć,że wszystko jeszcze nieźle się trzyma .

Postaram się Elizko...dziękuję!:*

szepty aniołów
 

Taki anioł, po szklance wina by się przydał:LOL:
U mnie, jak w poprzednim wierszu, same horrory...:icon_eek:
Przypomnę sobie, Twój wiersz wieczorem,
oczywiście, ten anielski...:*

kundel
 

przyszedł nie wiadomo skąd,
ubłocony i głodny,
pazurem skrobnął w drzwi
i...rozkochał w sobie...
z ufnością zajrzał w oczy,
mową ciała serce zdobył,
miłością szczerą i bezgraniczną
zasiedlił wszystkie kąty...
gdy spełnił swoją misję,
dopełnił się jego czas,
można było tylko patrzeć bezsilnie,
jak odchodzi za Tęczowy Most...

Wigilia
 

wieczór wigilijny
gwiazdy zapalił,
okna jarzą się
tysiącem świateł...
choinki blask
ciepłem dom otula,
wszędzie snuje się zapach
cynamonu i lukru...
na świerkowej gałązce
jasny anioł przysiadł,
rozkołysał bombki,
uśmiech wszystkim wysłał...
wieczór wigilijny
raz w roku przychodzi,
troski w cień odsuwa,
wszelkie smutki łagodzi...

ukradzione życie
 

ukradłeś mi moje życie,
zrobiłeś z nim co chciałeś,
uzależniłeś je od siebie,
i chciałeś,by było tak
na stałe...
raniłeś moje życie,
szarpałeś je po kawałku,
pastwiłeś się bezlitośnie nad nim,
bolało tak niewypowiedzianie...
teraz już wszystko ucichło,
choć życie zapomnieć nie umiało,
wybaczenie przyszło z czasem,
i tylko blizny pozostały...

w obronie
 

w imię czego
hasła na transparentach,
gniewne okrzyki
i wzniesione pięści,
to dla demokracji,
woła naród,
biedna ta demokracja,
szarpana w tę i nazad...
jedni ją rwą dla siebie,
drudzy też przywłaszczyć ją chcą,
a ona gdzieś pośrodku,
i nie może iść drogą swą...
czy ma być tak,
i jak długo tak,
czas szybko biegnie,
tik tak...tik tak...