Za co kochamy czas po pięćdziesiątce - komentarze
 

Komentarz do artykułu: Za co kochamy czas po pięćdziesiątce
--------------------
Dotyczy pierwszej wypowiedzi .No cóż ,nareszcie córcia ma za darmo kuchtę i darmowego robola.To ,że Tata ma 83 lata i powinien mieć trochę spokoju to nie ważne.Oni [rodzinka córci i synka] zajada dobroci przyrządzane przez Tatę.Piesek też obsłużony,a rodzinka gra w baseball .Ciekawe czy ktoś pomasuje Ojcu bolące plecy ????....

Czas po pięćdziesiątce jest niezły.
Ale żeby go kochać ,aż ? Przesada.Ja kocham swój czas 19-20 lat,gdy wydawało mi się ,że odkrywam Amerykę.
Obecny -pełna aprobata,bez wyższych uczuć.

Czas po pięćdziesiątce jest niezły pod warunkiem, że potrafi się w nim mądrze żyć SWOIM ŻYCIEM. Kocham ten swój czas po pięćdziesiątce bo nie mam wyjścia ale wolałabym być dwudziestolatką koniecznie w czasach obecnych.

A ja nie kocham czasu po 50-tce:mad:

Małpko czemu?
 

Pokochaj i zobaczysz, że będzie fajnie. :)

Staram się Basiu,ale jakoś nie mogę:)

Ja myślę podobnie jak Lila i Basia.
Ten czas po pięćdziesiątce też może być super.
Mozemy go przeznaczyć dla siebie. Dzieci już na swoim , wnuki z najgorszego odchowane, poszły do przedszkola. A więc.....
My z moim mężem staramy się w miare możliwości finansowych, dużo zwiedzać, ciągle gdzieś nas nosi...
To jest naszą pasją. Zawsze dużo jeżdziliśmy po świecie .
Teraz na stare lata zostało nam zwiedzanie Polski, a że jest duża to często wyjeżdzamy.
Taka jest moja recepta na miłe spędzenie lat po......pięćdziesiątce

Ja już zaczynam się podkochiwać w wieku 70+. "Żyć nie umierać", to moja dewiza życiowa. Nie przejmuję sie,jak ta idylla długo potrwa. Dopóki emertura wpływa na konto, trza żyć,choćby inni sobie tego nie życzyli. Podróże po tzw.świecie,owszem. Mnie wystarczyć muszą wirtualne. Dostępne to i całkiem mi wystarcza. Z realnych pamiętam bolące od chodzenia nogi,zajadanie przez szybkę,oglądanie tego, co bym sobie mógł kupić za te 100dolców itd. No cóż, teraz kiedy mógłbym to sobie kupić,wcale mnie do tego nie ciągnie. Sela wi -jak mówią Rosjanie.

Każdy czas ma swoje jasne i ciemne strony,ważne abysmy umieli odszukać radośc w tym ,co robimy..nawet w codziennych małych sprawach.mimo smutków i cierpienia zycie jest przecież piekne!

Podpisujemy się pod tym co napisała jp50 i Basia.Tylko szkoda że brak wnuka lub wnuczki,a syn jedynak.Jaka cudowna jest teraz technika....,a finanse ograniczone !!!... Rysiek i Basieńka.

Współczuję ci Rysiu !
Ja mam, i wnuczkę (14), i wnuczka (12).
W tym widziałem sens życia,dalszego jego kontynuowania,mimo jego zmienności i kruchości.
Kiedy,przed 20tu prawie laty,szlag mnie trafił, po raz pierwszy, a 1993 ,po raz drugi, nie załamałem sie i po dlugiej rehabilitacjii doszedłem do siebie: "dopóki sił , trzeba iść".To,co nam pozostało,chcemy jakoś wypełnić. El viva-passa.
Nic to.

też kochałam ten czas,dzisiaj już mniej, ale wciąż mam nadzieję że nie wszystko stracone

Dziękuję Ci Kaziku za wsparcie .Trzymamy sie Twardo ,ale chciałoby się pełni życia.I tak rwiemy do przodu dzieląc swe życie na kochaną Warszawę i Trójmiasto.Czasem jeszcze w inne miejsca [w miarę możliwości].A jak które z nas kichnie to życzymy sobie nawzajem 140 lat razem w zdrowiu fizycznym i psychicznym. Oby tak dalej i do przodu.

Podpisuje się pod tym tekstem.

Wszystko byłoby dobrze,ale te lustra.....:confused: :D

Małpeczko, oczy również nie te co trzydzieści lat wstecz...:D
Jak się nie ma tego co się lubi, to się lubi to co się ma - to moja dewiza

Marudna jestem dzisiaj
 

To chyba zasługa aury:confused: ,ale się poprawię:D

Najczęściej w wieku 60+ jest się samemu. Syn dochodzi do 40-tki, wnuki 16,15,11 mają swoje sprawy. Uważam,że jest to jak dla mnie strasznie nudny czas. Nie ma się dla kogo gotować itd. iść gdzieś przed siebie nie chce się, bolą nogi które kiedyś nosiły szybko i daleko,tańczyły a dzisiaj ostrożnie stąpają, aby " lumbago" nie chwyciło. W środku czuję się jak trzydziestolatka, tylko te lustro.....

Czasu po pięćdziesiątce nie kocham, tym bardziej teraz kiedym już po sześćdziesiątce. Zbliża sie starość, a sama starość jest chorobą. (Senectus ipsa est morbus - sama starość jest chorobą). Dodam; insanabilis - nieuleczalną. Więc jak można kochać chorobę? Masochizm jakiś. Można się tylko z nią pogodzić i ze spokojem przyjąć. Ale o miłości nie ma mowy. W tym przypadku mało kochliwy jestem.:)

Podsumuję to tak: jedno co Panu Bogu się nie udało to starość. Ale i z tym można sobie poradzić. Trzeba wychodzić do ludzi, szukać nowych przyjaciół, bo starzy są już na cmentarzu. I uśmiechać się ...Ot co. Moje motto to "kocham życie". Każda pora jest dobra jeśli towarzyszy jej optymizm. Cz