Serdeczności w podróży
 

"żyj dwa razy dłużej - iss und stirb oder geh und lebe !"

Rodzinnych Świąt i Szczęśliwego Nowego Roku.
Zdrowia i Pomyślności !

Namawiam na podróże po Europie. Zwiedzanie Niemiec, Francji i Hiszpanii w dwa miesiące - na zdrowie!
Powiem jak zarobić na bilety i

25 lipca

Święty Krzysztof, męczennik

jest patronem

Ameryki i Wilna;

siedzib ludzkich i grodów oraz

chrześcijańskiej młodzieży, introligatorów, farbiarzy, modniarek,

turystów,kierowców, pielgrzymów, podróżnych, przewoźników, tragarzy, flisaków, marynarzy i żeglarzy.

Orędownik w śmiertelnych niebezpieczeństwach.

W dzień jego dorocznej pamiątki poświęca się wszelkiego rodzaju mechaniczne pojazdy.


Zobacz także:

• Święty Jakub Starszy, Apostoł



Imię Krzysztof wywodzi się z języka greckiego i oznacza tyle, co "niosący Chrystusa".

O życiu św. Krzysztofa brak pewnych wiadomości. Według późniejszych, ale prawdopodobnych świadectw, opartych na tradycji, św. Krzysztof miał pochodzić z Małej Azji, z prowincji rzymskiej Licji i tam ponieść śmierć męczeńską za panowania cesarza Decjusza ok. 250 roku.

Jest jednym z 14 Wspomożycieli, czyli szczególnych patronów.

Najstarszym dowodem kultu św. Krzysztofa z Licji jest napis z roku 452, znaleziony w Haidar-Pacha, w Nikomedii, w którym jest mowa o wystawionej ku czci Męczennika bazylice w Bitynii. Dowodzi to niezawodnie, że w tym czasie nasz Święty odbierał szczególną cześć w Nikomedii i w Bitynii. Jest także podana wzmianka, że na synodzie w Konstantynopolu w 536 roku niejaki Fotyn z klasztoru św. Krzysztofa brał udział w tymże synodzie. Św. Grzegorz I Wielki, papież (+ 604) pisze, że w Taorminie na Sycylii był za jego czasów klasztor pw. św. Krzysztofa.

Z powodu braku szczegółowych informacji o św. Krzysztofie, średniowiecze na podstawie imienia "niosący Chrystusa" stworzyło popularną legendę o tym świętym. Według niej pierwotne imię Krzysztofa miało brzmieć Reprobus (z greckiego Odrażający), gdyż miał on mieć głowę podobną do psa. Wyróżniał się za to niezwykłą siłą. Postanowił więc oddać się w służbę najpotężniejszemu na ziemi panu. Służył najpierw królowi swojej krainy. Kiedy przekonał się, że król ten bardzo boi się szatana, wstąpił w jego służbę. Pewnego dnia przekonał się jednak, że szatan boi się imienia Chrystusa. To wzbudziło w nim ciekawość, kim jest ten Chrystus, którego boi się szatan. Opuścił więc służbę u szatana i poszedł w służbę Chrystusa. Zapoznał się z nauką chrześcijańską i przyjął Chrzest św. Za pokutę i dla zadośćuczynienia, że służył szatanowi, postanowił zamieszkać nad Jordanem, w miejscu, gdzie woda była płytsza, by przenosić na swoich potężnych barkach pielgrzymów, idących ze Wschodu do Ziemi Świętej.

Pewnej nocy usłyszał głos Dziecka, które prosiło go o przeniesienie na drugi brzeg. Kiedy je wziął na ramiona, poczuł ogromny ciężar, który go przytłaczał tak, iż zdawało mu się, że zapadnie się w ziemię. Zawołał: "Kto jesteś, Dziecię?" Otrzymał odpowiedź: "Jam jest Jezus, twój Zbawiciel. Dźwigając Mnie, dźwigasz cały świat". Pan Jezus miał mu wtedy przepowiedzieć rychłą śmierć męczeńską. Ten właśnie fragment legendy stał się natchnieniem dla niezliczonej liczby malowideł i rzeźb św. Krzysztofa. Tradycja miała Reprobusowi nadać tytuł "Krzysztofa", czyli "nosiciela Chrystusa" (gr. Christoforos). Pan Jezus po przyjęciu przez Krzysztofa Chrztu świętego miał mu przywrócić wygląd ludzki.

W ikonografii Święty przedstawiany jest jako młodzieniec, najczęściej jednak jako olbrzym przechodzący przez rzekę, na barkach niesie Dzieciątko Jezus, w ręku trzyma maczugę, czasami kwitnącą; także jako potężny mężczyzna z głową lwa. Jego atrybuty to m. in.: dziecko królujące na globie, palma męczeńska, pustelnik z lampą, ryba, sakwa na chleb, wieniec róż, wiosła.

25 lipca

Święty Jakub Starszy, Apostoł

Zobacz także:

• Święty Krzysztof, męczennik



Wśród apostołów było dwóch Jakubów. Dla odróżnienia nazywani są Większy i Mniejszy, albo też Starszy i Młodszy. Przy tym prawdopodobnie nie chodziło o ich wiek, ale o kolejność przystępowania do grona apostołów. Rozróżnienie to wprowadził już św. Marek (Mk 15, 40).

Imię Jakub pochodzi z hebrajskiego "skeb", co znaczy "pięta". Według pierwszej Księgi Mojżesza, kiedy Jakub, wnuk Abrahama, rodził się jako bliźniak z Ezawem swoim bratem, miał go trzymać za piętę (Rdz 25, 26).

Św. Jakub Większy jest tym, który jest wymieniany w spisie apostołów wcześniej - był powołany przez Jezusa, razem ze swym bratem Janem, jako jeden z Jego pierwszych uczniów (Mt 4, 21-22): święci Mateusz i Łukasz wymieniają go na trzecim miejscu, a święty Marek na drugim. Jakub i jego brat Jan byli synami Zebedeusza. Byli rybakami i mieszkali nad jeziorem Tyberiadzkim. Ewangelie nie wymieniają bliżej miejscowości. Być może, pochodzili z Betsaidy podobnie jak św. Piotr, Andrzej i Filip (J 1,44), gdyż spotykamy ich razem przy połowach. Św. Łukasz zdaje się to wprost narzucać, kiedy pisze, że Jan i Jakub "byli wspólnikami Szymona - Piotra" (Łk 5, 10). Matką Jana i Jakuba była Salome, która należała do najwierniejszych towarzyszek wędrówek Chrystusa Pana (Mk 15, 40; Mt 27, 56).

Jakub został zapewne powołany do grona uczniów Chrystusa już nad rzeką Jordan. Tam bowiem spotykamy jego brata Jana (J 1, 37). Po raz drugi jednak Pan Jezus wezwał go w czasie połowu ryb. Wspomina o tym św. Łukasz (Łk 5, 1-11), dodając nowy szczegół - że było to po pierwszym cudownym połowie ryb.
Jakub należał do uprzywilejowanych uczniów Pana Jezusa, którzy byli świadkami wskrzeszenia córki Jaira (Mk 5, 37; Łk 8, 51), przemienienia na górze Tabor (Mt 17, 1nn; Mk 9, 1; Łk 9, 28) oraz modlitwy w Ogrójcu (Mt 26, 37). Żywe usposobienie Jakuba i Jana sprawiło, że Jezus nazwał ich "synami gromu" (Mk 3, 17). Chcieli bowiem, aby piorun spadł na pewne miasto w Samarii, które nie chciało przyjąć Pana Jezusa z Jego uczniami (Łk 9, 55-56). Jakub był wśród uczniów, którzy pytali Pana Jezusa na osobności, kiedy będzie koniec świata (Mk 13, 3-4). Wreszcie był on świadkiem drugiego, także cudownego połowu ryb, kiedy Chrystus ustanowił Piotra głową i pasterzem swojej owczarni (J 21, 2). Ewangelie wspominają o Jakubie Starszym na 18 miejscach, co łącznie obejmuje 31 wierszy. W odniesieniu do innych Apostołów jest to bardzo dużo.



Dzieje Apostolskie wspominają o św. Jakubie dwa razy: kiedy wymieniają go na liście Apostołów (Dz 1, 13) oraz przy wzmiance o jego męczeńskiej śmierci. Z tej okazji św. Łukasz tak pisze: "W tym samym czasie Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana..." (Dz 12, 1-2). Jakuba stracono w 44 r. bez procesu - zapewne dlatego, aby nie przypominać ludowi procesu Chrystusa Pana i nie narazić się na jakieś nieprzewidziane reakcje. Było to więc posunięcie taktyczne. Dlatego także zapewne nie kamieniowano św. Jakuba, ale go ścięto w więzieniu. Euzebiusz z Cezarei, pierwszy historyk Kościoła (w. IV), pisze, że św. Jakub ucałował swojego kata, czym go tak dalece wzruszył, że sam kat także wyznał Chrystusa i za to sam natychmiast poniósł męczeńską śmierć.

Jakub był pierwszym wśród Apostołów, a drugim po św. Szczepanie, męczennikiem Kościoła (zgodnie z przepowiednią Chrystusa - Mk 10, 39).

W średniowieczu powstała legenda, że św. Jakub, zanim został biskupem Jerozolimy udał się najpierw zaraz po Zesłaniu Ducha Świętego do Hiszpanii. Tradycja ta powstała dlatego, ponieważ w wieku VII miano z Jerozolimy do Santiago de Compostela sprowadzić relikwie św. Jakuba. Jakub jest pierwszym patronem Hiszpanii i Portugalii. Niezależnie od tego, czy to prawda, był pierwszym biskupem Jerozolimy.



Wg tradycji w VII wieku miano sprowadzić z Jerozolimy do Compostelli w Hiszpanii relikwie św. Jakuba. Nazwa Compostella ma się wywodzić od łacińskich słów Campus stellae (Pole gwiazdy), bowiem relikwie świętego, przywiezione najpierw do miasta Iria, zaginęły i dopiero w IX wieku miał je odnaleźć biskup, prowadzony cudowną gwiazdą. Hiszpańska nazwa Santiago znaczy zaś po polsku święty Jakub. Te dwie nazwy łączy się w jedno, stąd nazwa miasta dziś brzmi Santiago de Compostella. Tam do dzisiejszego dnia jest grób św. Jakuba. W wiekach średnich po Ziemi Świętej i Jerozolimie było to trzecie sanktuarium chrześcijaństwa. W katedrze genueńskiej oglądać można artystyczny relikwiarz ręki św. Jakuba, wystawiany na pokaz podczas rzadkich okazji.

Święty jest patronem Hiszpanii i Portugalii; ponadto m. in. zakonów rycerskich walczących z islamem, czapników, hospicjów, szpitali, kapeluszników, pielgrzymów, sierot.

W ikonografii św. Jakub przedstawiany jest jako starzec o silnej budowie ciała w długiej tunice i w płaszczu lub pielgrzym w miękkim kapeluszu z szerokim rondem. Jego atrybutami są: bukłak, kij pielgrzyma, księga, miecz, muszla, torba, turban turecki, zwój.

Krzysiu..ja jeszcze dobrze Polski nie widziałam....a wypadałoby.....jeszcze niedawno "miałam parcie " na zwiedzanie świata....teraz myślę o zwiedzaniu swojej Polski...Ci co zwiedzają , pokazują w obrazach pokazują cudne widoki, wspaniałe obyczaje....tu u nas....a my szukamy piekna zagranicą....to tak jak z miłością...szuka sie jej nie wiadomo jak daleko, wymyśla warunki stawia...a ona czasem tu, pod ręką stoi i skamle.....WESOŁYCH ŚWIĄT, DOBRYCH, CIEPŁYCH,OBFITYCH W NIEZWYKLE DOBRE SPOTKANIA....

Podobnie jak MalwinaNie znam jeszcze wszystkich zakatków naszego pięknego kraju, ale za granicę mnie ciągnie jak jasny gwint;)
Nie jestem milionerem dlatego nie podróżuję często ale jak już, to już. Pewnego dnia zacząłem przeliczać koszt pobytu nad naszym Bałtykiem i okazało się że 10-cio dniowy pobyt w Hiszpanii (wrzesień) jest tańszy:) Nie zastanawiałem się długo, pojechałem. Cena to jedno. Pogoda. Wiemy jak jest nad Naszym morzem. Często przez cały pobyt na plarzy jesteśmy dwa trzy razy. A tam? Pogoda bajka. Kolejny powód to kuchnia. Uwielbiam egzotyczne kuchnie, nie jadam na codzień, ale jak juz wyjade to jem szczególnie to czego u nas nie widac na pułkach z kaszanka:)
Nie namawiam, tylko zwracam uwagę,że warto dwa razy policzyć oszczędności przeznaczone na wypoczynek bo często wyjazd za granice okazuje się tańszy. No i wspomnienia....:)

No to powiedz ;)
Wybieram się do Hiszpanii. Dokładnie, mam zamiar przejść pieszo trasę z Lourdes, do Santiago de Compostela. Do Lourdes mam zamiar dojechać autostopem. Problem mam z kasą. Trudno z emerytury odłozyć 1000 euro ;)

Do Kyllyana- pozwoliłam sobie zaprosić Ciebie do grona moich znajomych na facebook-u.Zaakceptujesz???Pozdrawiam!!

No, tak ;)
Zastanawiałem się z rana kto to zaprosił.
No, ale w takim przypadku to oceniam, że osoba zapraszająca ma jakiś powód i zawsze akceptuje. Teraz po przeczytaniu tego postu juz wiem ;)

tez zaprosiłem !

Może zacznę ponownie tutaj pisać z Waszą pomocą na temat naszej ukochanej Polski i Europy. Dlaczego nie ?

Mam wielkie upodobanie dla Węgier i Macedonii, krajów bez dostępu do morza i Włoch i Francji otoczonych morzem zewsząd z dwoma dużymi wyspami Sycylia i Sardynią lub jak Francja z Oceanem Atlantyckim i Morzem Śródziemnym.

Z uwagi na kulturę hellenistyczną oraz tradycję Madziarów lubię kuchnię bałkańską oraz tradycję romańską z zdrową polecaną kuchnią śródziemnomorską - starożytną i współczesną włoską bez pizzy i bardzo finezyjną francuską z czerwonym wytrawnym winem stołowym.

Po przekroczeniu kopy lat ideałem jest łagodny ład - harmonia w życiu i spokój. Prostota życia. Krajoznawstwo i kulinaria czterech najbliższych kulturowo i smakowo państw powinny uzupełniać cieszenie się własnym domem i ogrodem. Czynienie dobrych uczynków nie zaszkodzi po drodze. I jeszcze do tego mieć kogoś miłego i kochać go.

To nowy klub podróży. Można niemal za darmo zwiedzać Europę. Powiem jak !

Węgry Macedonia Włochy i Francja.

Węgry kojarzą się nam "Polak Węgier ... "

1. Św. Stefan, Buda i Pe(S)szt, Ludwik Węgierski król Polski i Węgier ojciec św. Jadwigi, wnuk Łokietka ...

2. csardas

3. salami, bogracz: gulasz i halasle

Macedonia:

1. Aleksander Wielki Macedoński i ...

2. Bałkany - ale jakie ???

3. tavce gravce

Italia:

1. ab urbe condita

2 lex

3. bób, pasta ...

Francja:

1. Marbella Mar-Basia, Paris, wino i champagne,
2. Ardeche, Massive Central, Roussilon, Provence etc.
3. Espirit !

OHRYD

http://www.youtube.com/watch?v=WQU6Zt6WUWU

http://www.youtube.com/watch?v=dWCGNwImzTc

Macedonia fascynuje

http://www.youtube.com/watch?v=2sgu-jQnw84

http://www.youtube.com/watch?v=SHedKXNcyGo

http://www.youtube.com/watch?v=ICF9iHRTeKQ

http://upload.wikimedia.org/wikipedi...edonia_Map.png

Macedonia (maced. Македонија, alb. Maqedonia), Republika Macedonii (maced. Република Македонија, alb. Republika e Maqedonisë), na forum międzynarodowym państwo określane jest tymczasową nazwą Była Jugosłowiańska Republika Macedonii – BJRM, (ang. Former Yugoslav Republic of Macedonia – FYROM, mac. Поранешна Југословенска Република Македонија – ПЈРМ, transliteracja Poranešna Jugoslovenska Republika Makedonija – PJRM, alb. Ish Republika Jugosllave e Maqedonisë – IRJM) – państwo powstałe po rozpadzie Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii[3], leżące na Półwyspie Bałkańskim i zajmujące ok. 38% regionu historycznego i geograficznego Macedonia.
Język: macedoński (urzędowy) 66%, albański (urzędowy na obszarach zamieszkanych przez minimum 20% Albańczyków) 25%, turecki 3%, serbski 3% (wszystkie cztery urzędowe w niektórych rejonach)
Waluta: 1 denar macedoński (MKD) = 100 deni

Stolica Skopje
Ustrój polityczny republika parlamentarna
Typ państwa demokracja
Głowa państwa prezydent Ǵorge Iwanow
Szef rządu premier Nikoła Gruewski
Powierzchnia
 całkowita
 wody śródlądowe 146. na świecie
25 713 km²
1,9%
Liczba ludności (2011)
 całkowita
 gęstość zaludnienia 145. na świecie
2 058 539[1]
80 osób/km²
PKB (2012)
 całkowite
 na osobę
10,61 mld[2] USD
5144[2] USD
PKB (PPP) (2012)
 całkowite
 na osobę
21,53 mld[2] USD
10 444[2] USD
Jednostka monetarna 1 denar macedoński = 100 deni (MKD)
Niepodległość od Jugosławii
8 września 1991
Religia dominująca prawosławie
Strefa czasowa UTC +1 – zima
UTC +2 – lato
Kod ISO 3166 MK
Domena internetowa .mk
Kod samochodowy MK
Kod samolotowy Z3
Kod telefoniczny +389

Dokładna liczba Macedończyków w Grecji jest bardzo trudna do określenia, bowiem w spisie powszechnym nie można się określać jako Macedończyk. Władze Grecji wychodzą z założenia, że na terenie Grecji nie ma już oryginalnych Słowian – Macedończyków, a słowiańskojęzyczni obywatele Grecji są Grekami, zeslawizowanymi w przeszłości lub potomstwem rodzin wielokrotnie mieszanych. Grecy uważają też, że liczące trzy tysiąclecia określenie "Macedończyk" nie powinno być zawłaszczane na oznaczenie narodowości i na wyłączność, przez naród słowiański.

Ostatnio sytuacja ulega pewnej poprawie, a świadectwem tego jest opublikowanie w Atenach i Salonikach macedońskiego Bukvar – Abecedar (elementarza).

W Macedonii skuteczna jest demokracja bezpośrednia (z greckiego Demos = lud oraz creatos = panować czyli bezpośrednie panowanie ludu)

– system polityczny, w którym decyzje podejmuje się przez głosowanie ludowe (plebiscyt, referendum), w którym wziąć udział mogą wszyscy obywatele uprawnieni do głosowania.

W demokracji bezpośredniej, w porównaniu do obecnej w większości państw zachodnich demokracji pośredniej, obywatele mają większy i bezpośredni wpływ na podejmowane decyzje.

Początki demokracji bezpośredniej sięgają starożytnych Aten (demokracja ateńska, eklezja), w Sparcie organizowano apellę. W Szwajcarii odbywały się zgromadzenia ludowe zwane Landsgemeinde.

Elementy demokracji bezpośredniej występują w większości współczesnych systemów demokracji pośredniej, w Polsce są to głównie referenda lokalne w sprawie odwołania organów samorządu terytorialnego oraz referenda ogólnopolskie w najważniejszych sprawach ustrojowych (przyjęcie Konstytucji, przystąpienie do Unii Europejskiej). Nie ma jednak tradycji podejmowania decyzji przez referenda i większość ważnych decyzji podejmuje parlament.
System najbliższy demokracji bezpośredniej występuje obecnie w Szwajcarii - praktycznie każda ustawa federalna i lokalna może zostać poddana pod referendum; według szacunków prowadzi się tam więcej referendów niż we wszystkich pozostałych państwach świata łącznie. Generalną tendencją jest, że na poziomie samorządowym występuje system bliższy demokracji bezpośredniej niż na poziomie wyższym.

Poza Szwajcarią, demokrację bezpośrednią w podobnej formie stosuje się również w Liechtensteinie[1].

Szwajcaria i Liechtenstein nie są jednak jedynymi krajami, w których przeprowadza się referenda na poziomie ogólnokrajowym. Dla przykładu w okresie 1793-1978 na całym świecie przeprowadzono w sumie ok. 500 referendów (na poziomie ogólnokrajowym). Z czego 300 (60%) odbyło się w Szwajcarii. Na drugim miejscu znajduje się Australia, gdzie przeprowadzono 40 (8%) referendów[2].

Porównanie demokracji pośredniej i bezpośredniej

Demokracja bezpośrednia pozwala uniknąć niektórych problemów demokracji pośredniej:

Wynik referendum oddaje opinię ludzi w danej chwili, nie w chwili ostatnich wyborów. W krajach gdzie przez ten czas następują zwykle duże zmiany poparcia dla ugrupowań politycznych (tak jak np. w Polsce) demokracja pośrednia musi prowadzić do podejmowania decyzji wbrew woli wyborców. W demokracji pośredniej częściowo przeciwdziałać mogłyby temu częstsze wybory (np. co rok).

Głosowania na jedną z dwóch możliwych propozycji, jakimi są typowe referenda, są całkowicie odporne na głosowanie taktyczne. Nie jest możliwe stworzenie takiego systemu dla większej liczby opcji, a typowe systemy wyborcze nie umożliwiają wyborcom podania list priorytetów kandydatów itp. Jednak w praktyce niemal każdy problem można rozstrzygnąć na więcej niż dwa sposoby.

Referendum umożliwia wypowiedzenie się w dowolnej sprawie. Jeśli ktoś zgadza się z jedną opcją polityczną w pewnych sprawach, a nie zgadza się w innej, w demokracji pośredniej nie będzie dobrze reprezentowany. W demokracji bezpośredniej ma on możliwość głosować w każdej sprawie według własnego uznania, niezależnie od stanowiska partii politycznych.

Wyborcy mogą podjąć decyzję w konkretnej sprawie wbrew woli establishmentu politycznego.

Wyborcy są odporni na różnego typu naciski, korupcję i inne czynniki, które powodują podejmowanie decyzji wbrew woli wyborców w przypadku demokracji pośredniej.

Wyborcy mogą wykazywać większą inicjatywę w zarządzaniu państwem, mogą na przykład ustalać temat głosowania (np. w referendum wstępnym).

Efekty stosowania demokracji bezpośredniej[edytuj | edytuj kod]

Im większe zastosowanie mają elementy demokracji bezpośredniej tym większe jest tzw. „zadowolenie z życia” (niem. Lebenszufriedenheit; ang. life-satisfaction). Efekt ten ma bardzo wysoki poziom istotności statystycznej (ang. statistically significant) i ma porównywalny wpływ na „zadowolenie z życia“, co wzrost dochodów[3]. Z większego zadowolenia z życia wraz ze wzrostem partycypacji korzystają w równym stopniu wszyscy obywatele bez względu na wysokość dochodów, wykształcenie i płeć[4]

Dochód na głowę w jednostkach terytorialnych o „silniejszej” demokracji bezpośredniej jest znacznie wyższy aniżeli w jednostkach terytorialnych o stosunkowo mniej rozwiniętych możliwościach współdecydowania (demokracji bezpośredniej)[5].

Wydatki i przychody jednostek terytorialnych, w których zastosowanie ma demokracja bezpośrednia są niższe[5]

Im więcej demokracji bezpośredniej tym niższe są koszty sektora publicznego[5][6][7]

Zwiększa się skuteczność administracji publicznej (ang. "higher government efficiency")[7]

Zmniejsza się poziom długu publicznego (deficyt budżetowy maleje)[7]

Zmniejsza się korupcja[7]

Wydatki publiczne na edukację na głowę mieszkańca są wyższe, jeśli możliwe jest przeprowadzanie referendów[5]

Ceny gruntów są wyższe, ponieważ ludzie wolą mieszkać i pracować w gminach o wyższym wskaźniku demokracji bezpośredniej[5]

W demokracji bezpośredniej ludzie chętniej płacą podatki, aniżeli w demokracji reprezentatywnej (mniejsza jest skala zjawiska uchylania się od płacenia podatków)[5][8][9]

Podatki są niższe w jednostkach terytorialnych o rozwiniętej demokracji bezpośredniej[10][11][12]

Referenda - podział ze względu na moc prawną wyniku
referendum konstytutywne (stanowiące) - decyzja jest wiążąca;
referendum konsultatywne (opiniodawcze) - zasięganie opinii.
Referenda - podział ze względu na zobowiązanie władz do organizacji
referendum obligatoryjne - trzeba przeprowadzić;
referendum fakultatywne - można przeprowadzić.
Referenda - podział ze względu na sposób sformułowania pytania
referendum aprobatywne (afirmatywne) - przyjęcie;
referendum derogacyjne - odrzucenie.
Referenda - podział ze względu na zasięg terytorialny
referendum ogólnokrajowe - na terytorium całego kraju;
referendum lokalne - na wybranym terytorium (w Polsce - województwo, powiat, gmina).

Dla porównania

Konstytucje Macedonii współtworzyli Szwajcarzy
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ustr%C3...zny_Szwajcarii

http://libr.sejm.gov.pl/tek01/txt/konst/szwajcaria.html


Zgromadzenie Federalne Konfederacji Szwajcarskiej, po zaznajomieniu się z orędziem Rady Federalnej z dnia 20 listopada 1996 r., uchwala: 1)

KONSTYTUCJĘ FEDERALNĄ KONFEDERACJI SZWAJCARSKIEJ

z 18 kwietnia 1999 r. 2)



Preambuła

W imię Boga Wszechmogącego!

Szwajcarski naród i kantony,

w poczuciu odpowiedzialności wobec Dzieła Stworzenia,

w dążeniu do odnowienia Federacji, przez wzmocnienie wolności i demokracji, niezawisłości i pokoju, w duchu solidarności i otwartości wobec świata,

zdecydowani żyć w jedności, we wzajemnej życzliwości i poszanowaniu ich różnorodności,

świadomi wspólnych osiągnięć i odpowiedzialności wobec przyszłych pokoleń,

pewni, że wolny jest tylko ten, kto korzysta ze swej wolności i że siłę narodu mierzy się dobrem słabych,

ustanawiają niniejszą Konstytucję: 3)

1) BBl 1997 I 1 ["Bundesblatt der Schweizerischen Eidgenossenschaft" - Federalny Dziennik Ustaw]
2) Data przyjęcia Konstytucji Federalnej przez naród i kantony (przyp.tłum.)
3) Podstawę niniejszego przekładu stanowił tekst konstytucji w języku niemieckim Bundesverfassung der Schweizerischen Eidgenossenschaft vom ...uchwalony przez obie izby Zgromadzenia Federalnego w dniu 18 grudnia 1998 r. , ogłoszony jako "Bundesbeschluss ü ber eine neue Bundesverfassung vom 18. dezember 1998" i przedstawiony narodowi i kantonom pod głosowanie. W pracach nad niniejszym przekładem posiłkowo korzystano z tekstów konstytucji w równoprawnych językach francuskiem i włoskim, ogłoszonych również w formie uchwały federalnej z 18 grudnia 1998 r. (przyp. red.).

Tytuł 2

PRAWA PODSTAWOWE, PRAWA OBYWATELSKIE I CELE SOCJALNE

Rozdział 1

PRAWA PODSTAWOWE

Artykuł 7

Godność człowieka

Godność człowieka należy szanować i chronić.

Artykuł 8

Równość wobec prawa

1. Wszyscy są równi wobec prawa.

2. Nikt nie może być dyskryminowany, zwłaszcza ze względu na pochodzenie, rasę, płeć, wiek, język, pozycję społeczną, sposób życia, religijne, światopoglądowe bądź polityczne przekonania albo z powodu ograniczenia jego fizycznej, umysłowej czy psychicznej sprawności.

3. Mężczyzna i kobieta są równouprawnieni. Ustawa troszczy się o ich prawne i rzeczywiste równouprawnienie, przede wszystkim w rodzinie, w kształceniu i w pracy. Mężczyzna i kobieta mają prawo do równego wynagrodzenia za taką samą pracę.

4. Ustawa określi środki na wyeliminowanie pokrzywdzenia osób niepełnosprawnych.

Artykuł 9

Ochrona przed samowolą i przestrzeganie dobrej wiary

Każdy ma prawo do traktowania go przez państwowe organy bez arbitralności i w dobrej wierze.

Artykuł 10

Prawo do życia i wolności osobistej

1. Każdy człowiek ma prawo do życia. Kara śmierci jest zakazana.

2. Każdy człowiek ma prawo do wolności osobistej, a zwłaszcza do fizycznej i psychicznej nietykalności i swobody przemieszczania się.

3. Tortury oraz wszelkie inne tego rodzaju okrutne, nieludzkie lub poniżające traktowanie albo karanie są zakazane.

Artykuł 11

Ochrona dzieci i młodzieży

1. Dzieci i młodzież mają prawo do szczególnej ochrony ich nietykalności i popierania ich rozwoju.

2. Swoje prawa wykonują w zakresie swej zdolności do samodzielnego rozeznania.

Artykuł 12

Prawo do pomocy w trudnych sytuacjach

Kto popada w trudną sytuację i nie jest w stanie zatroszczyć się o siebie, ma prawo do pomocy i opieki oraz do środków, które są niezbędne do zapewnienia egzystencji godnej człowieka.

Artykuł 13

Ochrona życia prywatnego

1. Każdy ma prawo do poszanowania jego prywatnego i rodzinnego życia, mieszkania oraz korespondencji i telekomunikowania się.

2. Każdy ma prawo do ochrony przed nadużyciem jego danych osobowych.

Artykuł 14

Prawo do małżeństwa i rodziny

Gwarantuje się prawo do małżeństwa i rodziny.

Artykuł 15

Wolność sumienia i wyznania

1. Gwarantuje się wolność sumienia i wyznania.

2. Każdy ma prawo swobodnie wybierać swoją religię i swoje przekonania światopoglądowe i wyznawać je indywidualnie lub wspólnie z innymi.

3. Każdy ma prawo wstępowania lub należenia do wspólnoty wyznaniowej i pobierania nauczania religijnego.

4. Nikt nie może być zmuszany do wstąpienia lub należenia do wspólnoty wyznaniowej, do wykonywania praktyk religijnych i pobierania nauczania religijnego.

Artykuł 16

Wolność poglądów i informacji

1. Gwarantuje się wolność poglądów i informacji.

2. Każdy ma prawo swoje poglądy swobodnie kształtować oraz bez przeszkód je wyrażać i rozpowszechniać.

3. Każdy ma prawo swobodnie otrzymywać informacje, pozyskiwać je z powszechnie dostępnych źródeł oraz rozpowszechniać.

Artykuł 17

Wolność środków przekazu

1. Gwarantuje się wolność prasy, radia, telewizji oraz innych form publicznej telekomunikacji w rozpowszechnianiu programów i informacji.

2. Cenzura jest zakazana.

3. Gwarantuje się tajemnicę dziennikarską.

Artykuł 18

Wolność języka

Gwarantuje się wolność języka.

Artykuł 19

Prawo do podstawowego nauczania

Gwarantuje się prawo do wystarczającego i bezpłatnego podstawowego nauczania.

Artykuł 20

Wolność nauki

Gwarantuje się wolność nauki i badań naukowych.

Artykuł 21

Wolność twórczości artystycznej

Gwarantuje się wolność twórczości artystycznej.

Artykuł 22

Wolność zgromadzania się

1. Gwarantuje się wolność zgromadzania się.

2. Każdy ma prawo do organizowania zgromadzeń, uczestniczenia w nich lub powstrzymywania się od nich.

Artykuł 23

Wolność stowarzyszania się

1. Gwarantuje się wolność stowarzyszania się.

2. Każdy ma prawo do tworzenia stowarzyszeń, przystępowania do stowarzyszeń lub należenia do nich oraz uczestniczenia w działalności stowarzyszeń.

3. Nikt nie może być zmuszany do wstępowania lub należenia do stowarzyszenia.

Artykuł 24

Wolność osiedlania się

1. Szwajcarzy 6) mają prawo osiedlania się w każdym miejscu kraju.

2. Mają oni prawo do opuszczenia Szwajcarii lub wjazdu do Szwajcarii.

Artykuł 25

Ochrona przed wydaleniem, wydaniem

lub przymusowym odstawieniem do granicy 7)

1. Szwajcarzy nie mogą być wydaleni ze Szwajcarii; mogą być wydani obcym władzom tylko za swoją zgodą.

2. Uchodźcy nie mogą być wydaleni lub wydani do innego państwa, w którym będą prześladowani.

3. Nikt nie może być wydalony do państwa, w którym grożą mu tortury lub innego rodzaju okrutne i nieludzkie traktowanie albo ukaranie.

Artykuł 26

Gwarancja własności

1. Gwarantuje się własność.

2. Wywłaszczenia i ograniczenia własności, które dorównują wywłaszczeniu, będą w pełni wynagrodzone.

Artykuł 27

Wolność gospodarcza

1. Gwarantuje się wolność gospodarczą.

2. Obejmuje ona w szczególności wolny wybór zawodu oraz swobodny dostęp do działalności zarobkowej w gospodarce prywatnej i jej swobodne wykonywanie.

Artykuł 28

Prawo koalicji

1. Pracobiorcy i pracodawcy, jak i ich organizacje, mają prawo dla ochrony swoich interesów łączyć się, tworzyć zrzeszenia, przystępować do nich lub pozostawać poza nimi.

2. Spory należy w miarę możliwości rozwiązywać w drodze rokowań lub mediacji.

3. Strajk i lokaut są dopuszczalne, jeżeli dotyczą stosunków pracy i nie pozostają w sprzeczności ze zobowiązaniami do przestrzegania pokoju w czasie obowiązywania zbiorowego układu pracy i negocjacji rozjemczych.

4. Ustawa może zabronić strajku określonym kategoriom osób.

Artykuł 29

Powszechne gwarancje postępowania

1. Każdy ma prawo w postępowaniu przed sądami i organami administracyjnymi do równego i sprawiedliwego traktowania, jak również rozpatrzenia jego sprawy w odpowiednim czasie.

2. Strony mają prawo do wysłuchania przed sądem.

3. Każdy, kto nie dysponuje niezbędnymi środkami, ma prawo do bezpłatnej pomocy prawnej, jeżeli jego roszczenie nie jest pozbawione szans powodzenia. Ma też prawo do bezpłatnego zastępstwa prawnego, jeżeli jest to konieczne.

Artykuł 30

Postępowanie sądowe

1. Każdy, którego sprawa musi być rozpatrzona w postępowaniu sądowym, ma prawo do ustanowionego przez ustawę, właściwego, niezawisłego i bezstronnego sądu. Sądy wyjątkowe są zabronione.

2. Każdy, przeciwko komu zostanie wniesione powództwo cywilne, ma prawo do tego, aby sprawa została rozpatrzona przez sąd właściwy dla miejsca jego zamieszkania. Ustawa może przewidzieć inną właściwość sądu.

3. Rozprawa sądowa i ogłoszenie wyroku odbywa się publicznie. Ustawa może przewidzieć wyjątki.

Artykuł 31

Pozbawienie wolności

1. Pozbawienie człowieka wolności może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w ustawie i tylko w sposób przewidziany w ustawie.

2. Każdy, kto został pozbawiony wolności, ma prawo do tego, aby niezwłocznie i w języku dla niego zrozumiałym, być poinformowanym o podstawach pozbawienia wolności i jego prawach. Musi mieć możliwość uczynienia użytku ze swoich praw. Ma w szczególności prawo do powiadomienia swoich najbliższych osób.

3. Każdy, wobec kogo zastosowano areszt śledczy, ma prawo do tego, aby być niezwłocznie doprowadzonym do sędziego; sędzia rozstrzyga o tym czy utrzymać pozbawienie wolności, czy zwolnić zatrzymanego. Każdy przebywający w areszcie śledczym ma prawo do wyroku w odpowiednim terminie.

4. Każdy, kto został pozbawiony wolności nie przez sąd, ma prawo w każdej chwili odwołać się do sądu. Sąd rozstrzyga, tak szybko, jak to tylko możliwe, o legalności pozbawienia wolności.

Artykuł 32

Postępowanie karne

1. Każdego uważa się za niewinnego do czasu prawomocnego skazania.

2. Każdy oskarżony ma prawo, aby być możliwie szybko i obszernie poinformowany o postawionych mu zarzutach. Musi mieć możliwość wykorzystania przysługujących mu praw do obrony.

3. Każdy skazany ma prawo poddać wyrok kontroli sądu wyższej instancji. Wyłączone są sprawy, w których Sąd Federalny orzekał jako jedyna instancja.

Artykuł 33

Prawo petycji

1. Każdy ma prawo kierowania petycji do władz; nie może to powodować dla niego żadnych niekorzystnych skutków.

2. Władze muszą przyjąć petycję do wiadomości.

Artykuł 34

Prawa polityczne

1. Gwarantuje się prawa polityczne.

2. Gwarancja praw politycznych chroni swobodne kształtowanie woli i niesfałszowane oddanie głosu.

Artykuł 35

Urzeczywistnianie praw podstawowych

1. Prawa podstawowe muszą być urzeczywistniane w całym porządku prawnym.

2. Kto wykonuje zadania państwowe jest związany prawami podstawowymi i zobowiązany przyczyniać się do ich urzeczywistniania.

3. Władze dbają, aby prawa podstawowe, o ile się do tego nadają, były stosowane także wobec osób prywatnych.

Artykuł 36

Ograniczenia praw podstawowych

1. Ograniczenia praw podstawowych wymagają podstawy ustawowej. Poważne ograniczenia muszą być przewidziane w samej ustawie. Wyłączone są przypadki poważnego, bezpośredniego i nie dającego się inaczej odwrócić niebezpieczeństwa.

2. Ograniczenia praw podstawowych muszą być usprawiedliwione interesem publicznym bądź ochroną praw podstawowych osób trzecich.

3. Ograniczenia praw podstawowych muszą być proporcjonalne do założonego celu.

4. Istota praw podstawowych jest nienaruszalna.

Rozdział 2

PRAWA OBYWATELSKIE I PRAWA POLITYCZNE

Artykuł 37

Prawa obywatelskie

1. Obywatelem szwajcarskim jest ten, kto posiada obywatelstwo gminy i kantonu.

2. Nikt nie może być uprzywilejowany lub ograniczany z powodu jego praw obywatelskich. Wyjątkiem są przepisy dotyczące praw politycznych w gminach obywatelskich i korporacjach oraz udziału w ich majątku, chyba że ustawodawstwo kantonalne przewiduje inaczej.

Artykuł 38

Nabycie i utrata praw obywatelskich

1. Federacja określa nabycie i utratę praw obywatelskich przez pochodzenie, małżeństwo i adopcję. Ponadto określa ona utratę szwajcarskiego obywatelstwa z innych przyczyn oraz ponowne nabycie obywatelstwa.

2. Wydaje niezbędne przepisy 8) o nadawaniu przez kantony obywatelstwa cudzoziemcom i wyraża zgodę na nadanie obywatelstwa.

3. Ułatwia nadawanie obywatelstwa dzieciom bezpaństwowcom.

Artykuł 39

Wykonywanie praw politycznych

1. Federacja określa wykonywanie praw politycznych w sprawach federalnych, kantony określają je w sprawach kantonalnych i komunalnych.

2. Prawa polityczne wykonywane są w miejscu zamieszkania. Federacja i kantony mogą przewidzieć wyjątki.

3. Nikt nie może wykonywać praw politycznych w więcej niż w jednym kantonie.

4. Kantony mogą przewidzieć, że nowo osiedleni będą mogli korzystać z prawa do głosowania w sprawach kantonalnych i komunalnych dopiero po okresie wyczekiwania nie dłuższym niż trzy miesiące po osiedleniu.

Artykuł 40

Szwajcarzy za granicą

1. Federacja popiera wzajemne kontakty między Szwajcarami za granicą i ze Szwajcarią. Może wspomagać organizacje, które realizują te cele.

2. Wydaje ona przepisy o prawach i obowiązkach Szwajcarów za granicą, zwłaszcza w odniesieniu do wykonywania praw politycznych w Federacji, wypełniania obowiązków, świadczenia służby wojskowej lub zastępczej, zapomóg oraz ubezpieczenia społecznego.

Rozdział 3

CELE SOCJALNE

Artykuł 41

1. Federacja i kantony w uzupełnieniu osobistej odpowiedzialności i indywidualnej inicjatywy angażują się, aby:

a. każdy korzystał z socjalnego bezpieczeństwa;

b. każdy otrzymał niezbędną opiekę zdrowotną;

c. rodziny jako wspólnoty dorosłych i dzieci były chronione i wspierane;

d. zdolni do pracy mogli pokryć koszty utrzymania z pracy na odpowiednich warunkach;

e. poszukujący mieszkań dla siebie i swych rodzin mogli znaleźć odpowiednie mieszkanie na możliwych do udźwignięcia warunkach;

f. dzieci i młodzież, jak i osoby w wieku produkcyjnym, mogły zgodnie ze swoim zdolnościami kształcić się, dokształcać się i kontynuować kształcenie;

g. dzieci i młodzież były wspierane w ich rozwoju na ludzi samodzielnych i społecznie odpowiedzialnych oraz wspomagane w ich społecznej, kulturalnej i politycznej integracji.

2. Federacja i kantony angażują się, aby każdy został zabezpieczony przed ekonomicznymi skutkami starości, inwalidztwa, choroby, wypadku, bezrobocia, macierzyństwa, osierocenia i owdowienia.

3. Dążą one do realizacji celów socjalnych w ramach ich konstytucyjnych kompetencji i pozostających do ich dyspozycji środków.

4. Z celów socjalnych nie mogą być wywodzone bezpośrednio roszczenia o świadczenia ze strony państwa.


6) Rozróżnienie płci (Szwajcarzy i Szwajcarki) zawierają teksty niemiecki i francuski, natomiast we włoskiej wersji językowej określono jednolicie oba rodzaje (“ogni persona di citadinanza svizzera”), podobnie jak nieoficjalne tłumaczenie na język angielski. W niniejszym tłumaczeniu zastosowano jednolite określenie, o ile z natury regulacji nie wynika konieczność takiego rozróżnienia. (przyp. tłum.).
7) W tekście niem. stanowiącym podstawę przekładu “Ausweisung“ (wydalenie) rozumiane jest jako najsurowszy środek administracyjnego wydalenia, a więc nakazu opuszczenia Szwajcarii, z zakazem pobytu w tym państwie, natomiast “Ausschaffung“ jako przymusowe wykonanie wydalenia lub cofnięcia do kraju przybycia. (przyp. tłum.).

8) W tekście niem. stanowiącym podstawę przekładu: “Mindestvorschriften”, w tekście franc.: “des dispositions minimales”, w tekście wł.: “emana prescrizioni” (przyp. tłum.)

Zatem Macedonia i Szwajcaria mają podobieństwa geograficzne, położenie górskie w Europie, nie należą szczęsliwie do UE, nie maja euro, , brak dostępu do morza, jeziora, natura i jedna jest najstarszą demokracją bezpośrednia druga najmłodszą lecz o tradycji 2300 lat tradycji historycznej.

Oba te państwo mogą służyć za wzór.

O ile Szwajcarioa jest zamożna to Macedonia najuboższa, lecz mieszkańcy są szczęśliwi mieszkają we własnych domach z winnicami, bezrobocie 30% ale pracują dla siebie po prostu. Owoce warzywa i mięso ryby - kuchnia bałkańska.

Macedonia jest w regionie głownym dostawcą stali, którą walcuj a w stalowniach i przetapiają w hutach złom ze statków rozładowywanych w portach Grecji i Albanii i dostarczanych pociągami.

Podobnie z uwagi na niską cenę dostarczają mieśo do Grecji, Turcji, Bułgarii, Rumunii i Słowenii.

Aktualnie nie ma wiz dla obywateli Izraela i są bliskie kontakty do Emiratów Dubai.

Kraj nieco podobny do Nepalu.

Wróże wielka przyszłość. Bo nie są w Unii - co blokują Grecy. Z uwagi o spór narodowy. Macedończycy nigdy nie byli Grekami.

Eurecowonderlandia
 

Ponad dwa lata temu poznałem Milana mieszkającego w Warszawie i Alexandara z Bitoli.

Dlatego chciałem zdobyć wiedzę o tym fascynującym kraju.

W latach 60-tych poznałem rodzinę macedońska ze Skopje w Bułgarii w Złotych Piaskach nad Morzem Czarnym. Jeździliśmy tam z rodzicami na wakacje w sierpniu co rok pociągiem i samochodem.

Dlatego lubię jogurt, kibabcie i sałatki oraz gotowaną kukurydzę z solą morską.

Macedończycy są bardzo otwarci, serdeczni i mili. Gościnni. Nie zepsuci. Maja też cechy bałkańskie. Bizantyjskie.

Bałkany to nie bałwany. To jest kraj szczęśliwy w Europie.

Spontaniczność jest jedną z cech ludzi szczęśliwych.
 

Spontaniczność jest jedną z cech ludzi szczęśliwych.

http://upload.wikimedia.org/wikipedi...n_in_green.jpg

Według amerykańskiego psychologa Abrahama Maslowa istotą szczęścia jest zaspokojenie potrzeb. Maslow przyjmuje, iż ludzie posiadają następujące potrzeby:

potrzeby fizjologiczne – głód, pragnienie, sen;
potrzebę bezpieczeństwa;
potrzebę przynależności i miłości;
potrzebę szacunku;
potrzebę samorealizacji.

Po zaspokojeniu danej potrzeby dochodzi do głosu potrzeba wyższego rzędu. Osoba szczęśliwa to osoba, która zaspokoiła wszystkie potrzeby. Ponieważ najwyższą z nich jest potrzeba samorealizacji, można przyjąć że ludzie szczęśliwi to ludzie samorealizujący się.
Według Maslowa ludzie ci posiadają następujące cechy:
realistyczne nastawienie do świata;
akceptacja samego siebie;
przyjazny stosunek do otoczenia;
spontaniczność;
niezależność;
niekonwencjonalne podejście do życia (unikanie stereotypów);
głęboka duchowość;
głębokie przeżywanie miłości;
filozoficzne, niezłośliwe poczucie humoru;
kreatywność;
bogata osobowość, odporna na wpływy otoczenia.

Współczesna psychologia podkreśla również rolę wewnętrznie motywowanej aktywności. Jeżeli robimy coś dla samej przyjemności i koncentrujemy się wyłącznie na tej czynności, a nie na przyszłych korzyściach z niej. Na przykład sport może przynieść szczęście, jeżeli troska o wyniki nie przesłoni nam samej radości z gry.

Szczęście jest emocją, spowodowaną doświadczeniami ocenianymi przez podmiot jako pozytywne. Psychologia wydziela w pojęciu szczęście rozbawienie i zadowolenie.

W rozważaniach o jego naturze szczęście najczęściej określane jest w dwu aspektach:

mieć szczęście oznacza:
sprzyjający zbieg, splot okoliczności;
pomyślny los, fortuna, dola, traf, przypadek;
powodzenie w realizacji celów życiowych, korzystny bilans doświadczeń życiowych.
odczuwać szczęście oznacza:
(chwilowe) odczucie bezgranicznej radości, przyjemności, euforii, zadowolenia, upojenia;
(trwałe) zadowolenie z życia połączone z pogodą ducha i optymizmem; ocena własnego życia jako udanego, wartościowego, sensownego.

Są to aspekty rozdzielne.

Według niektórych neurologów, szczęście pozostaje w ścisłym związku z poziomem serotoniny w synapsach jąder szwu, a także dopaminy w jądrze półleżącym oraz endorfin. Jako dowód przytacza się odczuwane szczęścia pod wpływem substancji dopaminergicznych, serotoninergicznych oraz agonistów receptora opioidowego.

Filozofowie przynajmniej od czasów Sokratesa dociekają natury szczęścia i jego osiągalności. Obydwa zagadnienia rozważane są w kontekście pytania czy szczęście zależy jedynie od życia filozoficznego, czy też zależy również od okoliczności życiowych. Zwłaszcza w starożytności rozumienie szczęścia było pochodną rozumienia ludzkiej natury.

Napotykamy w związku z tym rozmaite stanowiska:
Jako pewien ideał (zobacz: eudajmonizm), szczęście w życiu ziemskim jest nieosiągalne. Może ono jednak zostać osiągnięte jako nagroda za sprawowanie w życiu pozagrobowym (raj).

Według Arystotelesa szczęście to działanie zgodne z naturą.

Ryby są szczęśliwe pływając, a ptaki latając. Ponieważ do natury człowieka należy przede wszystkim myślenie i tworzenie organizacji politycznej, najszczęśliwsze jest życie filozofa lub męża stanu. Arystoteles podkreślał też rolę zaspokojenia potrzeb fizjologicznych (uważał, że by być szczęśliwym trzeba być dobrze odżywionym)

Można też osiągnąć szczęście rozumiane jako subiektywnie ocenianą, najlepszą z możliwych sytuację życiową, ocenianą:
miarą przyjemności życiowych (na przykład w epikureizmie)
siłą charakteru, uniezależniającą człowieka od zmiennych okoliczności (na przykład w stoicyzmie lub buddyzmie)

Według chrześcijan absolutnym szczęściem jest bezpośredni kontakt z Bogiem – określany przez Tomasza z Akwinu jako wizja uszczęśliwiająca. Boecjusz pisał, że Bóg jest Szczęściem, a ludzie mogą być szczęśliwi dzięki uczestnictwu w szczęściu Boga.

Według nauk islamu szczęście jest związane z postępowaniem zgodnym z wolą Allaha – osoby prawe są szczęśliwe, zaś grzesznicy nieszczęśliwi – zarówno w życiu doczesnym jak i pozagrobowym.

Według nauk buddyzmu nie jest możliwe osiągnięcie szczęścia poprzez podążenie za pragnieniami, gdyż ich całkowite zaspokojenie jest niemożliwe. Jedynym sposobem na osiągnięcie trwałego szczęścia jest więc wyzbycie się owych pragnień. Osiąga się wówczas stan Nirwany.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Czterolistna_koniczyna

http://upload.wikimedia.org/wikipedi...eaf_clover.jpg

Apatheia (gr. beznamiętność) - stan niepodatności na wzruszenia, spokój wewnętrzny.

Dla stoików, sceptyków czy cyników stan pożądany.

Ataraksja (stgr. αταραξια – brak zamętu, niepokoju) – niewzruszoność, równowaga ducha, ideał spokoju wewnętrznego człowieka. Stan osiągany przez wyzbycie się nadmiernych pragnień oraz lęku przed śmiercią i cierpieniem, a znajdowanie radości duchowych, których źródłem jest cnota i rozum.

Termin ten wprowadził Demokryt, a charakterystyczny jest dla filozofii cynizmu, stoicyzmu i sceptycyzmu.

Zgodnie z nimi jest to stan doskonały, stanowiący warunek szczęścia, a niekiedy nawet z nim tożsamy. U sceptyków wynikał z wstrzymania się od wszelkich osądów (epoché, afazja).

W psychologii ataraksja to pewnego rodzaju obojętność na własną krzywdę – nieprzejmowanie się swoimi problemami, podchodzenie do nich z dużym dystansem. Ludzie z taką cechą są bardzo zrównoważeni psychicznie, najczęściej też nigdy nie płaczą. Reakcja na bodźce zewnętrzne jest u nich minimalna.

Prawda: gdy słyszę wspaniałą muzykę lub pojmuję wielkość lecą łzy wzruszenia i wiem, że podświadomość nie kłamie - wbrew próbie obiektywizmu.

Nie można bronić się przed mądrym szczęściem.

Hellenistyczna Macedonia, którą "uruchomił" Alexander Wielki - uczeń Arystotelesa jest pretekstem odniesienia się do greckiej filozofii;

Sokratesa, Platona, Arystotelesa,

Diogenesa, Epikura

Hipokratesa

powrót do Egiptu, Mezopotamii, Krety kultury minojskiej i Chrześcijaństwa w powiązaniu z genetyką, lingwistyką i kulturoznastwem

w połączeniu w podziwie do aktów Kreacji natury

Zgromadzenie Federalne Konfederacji Szwajcarskiej, po zaznajomieniu się z orędziem Rady Federalnej z dnia 20 listopada 1996 r., uchwala: 1)

KONSTYTUCJĘ FEDERALNĄ KONFEDERACJI SZWAJCARSKIEJ

z 18 kwietnia 1999 r. 2)

Preambuła

W imię Boga Wszechmogącego!

Szwajcarski naród i kantony,

w poczuciu odpowiedzialności wobec Dzieła Stworzenia,

w dążeniu do odnowienia Federacji, przez wzmocnienie wolności i demokracji, niezawisłości i pokoju, w duchu solidarności i otwartości wobec świata,

zdecydowani żyć w jedności, we wzajemnej życzliwości i poszanowaniu ich różnorodności,

świadomi wspólnych osiągnięć i odpowiedzialności wobec przyszłych pokoleń,

pewni, że wolny jest tylko ten, kto korzysta ze swej wolności i że siłę narodu mierzy się dobrem słabych,

nihil novi sub sole
 

Aksjologia Demokryta

Aksjologia (gr. αξιοs - godny, cenny + λογοs - nauka)

1. W węższym znaczeniu — szczegółowa teoria wartości, wchodząca w skład poszczególnych dyscyplin naukowych; dziedzina rozważań nad wartościami określonego rodzaju, np. moralnymi, estetycznymi, poznawczymi, ekonomicznymi, religijnymi.

2. W szerokim znaczeniu — ogólna teoria wartości, nauka o wartościach, wieloaspektowe rozważania teoretyczne dotyczące pojęcia wartości, wywodzące się z etycznych koncepcji dobra.

Aksjologia w szerokim znaczeniu zajmuje się:

w aspekcie teoretycznym:

analizą natury wartości (tego, co cenne, dobre), a więc zagadnieniem, czym jest wartość, jaki jest jej charakter (subiektywny, obiektywny, absolutny, względny itp.);

dociekaniem źródeł i mechanizmów powstawania wartości w aspekcie systematyzującym i postulatywnym;

podstawami i kryteriami wartościowania;

klasyfikacją wartości (np. wyodrębnianiem wartości autotelicznych, jako celów samych w sobie, oraz wartości instrumentalnych, służących do ich realizacji);

budowaniem ich hierarchii i ustalaniem, co stanowi wartość najwyższą (tzw. summum bonum);
ich statusem ontycznym, relacjami z innymi bytami, sposobami ich poznawania i realizowania w aspekcie socjologicznyczm i teoretyczno-kulturowym;

badaniem społecznego funkcjonowania wartości w danej epoce historycznej, zbiorowości społecznej i kulturze.

Problematyka aksjologii jest prawie tak dawna, jak sama filozofia. W czasach nowożytnych pojęcia wartości używał m.in. Kant.

Etyka:

a) eudajmonizm – najwyższą wartością jest zadowolenie, stan harmonii, równowagi i spokoju ducha; nad namiętnościami powinien panować rozum, który nakazuje zachować umiar; zarówno brak jak i nadmiar przyjemności niepotrzebnie zakłócają spokój ducha

b) intelektualizm – od przyjemności zmysłowych ważniejsze są przyjemności umysłowe

Estetyka:

a) mimetyczna teoria sztuki (mimesis)

Eudajmonizm (z gr. εὐδαίμων eudaimon – "szczęśliwy", dosł. "mający dobrego ducha") – stanowisko etyczne głoszące, że szczęście (eudaimonia) jest najwyższą wartością i celem życia ludzkiego. Eudajmonizm występuje prawie wyłącznie w teoriach etycznych hellenizmu oraz w buddyjskim opisie motywu i celu działania istot żywych.

Eudajmonista rozumie szczęście inaczej, niż zazwyczaj rozumie się je współcześnie: nie jako subiektywne zadowolenie, ale jako pewien stan zachodzący na skutek właściwego postępowania,

np. apatheię, ataraksję czy eutymię.

W epoce nowożytnej powstał eudajmonizm państwowy,
zakładający że obowiązkiem państwa jest pomnażanie szczęścia swoich obywateli.

Intelektualizm (łac. intellectualis - umysłowy) - stanowisko podkreślające szczególną rolę intelektu, intelekcji lub intuicji intelektualnej w życiu ludzkim.

Przeciwstawiające się przede wszystkim woluntaryzmowi i aktywizmowi, obecne najszerszej w tradycji arystotelesowskiej i tomistycznej.

W innym sensie jest to stanowisko głoszące prymat intelektu nad pozostałymi władzami psychicznymi człowieka.

Intelekt – (łac. intellectus: percepcja, postrzeganie, poznanie), zdolności umysłowe, kultura umysłowa człowieka (potencjalnie również istot pozaziemskich czy sztucznej inteligencji). Odnosi się do zdolności uzyskania i wykorzystania wiedzy, rozumienia myśli, poznania. Również inna nazwa umysłu, rozumu, inteligencji (w odróżnieniu od uczuć, woli, zmysłów). Ogólnie rzecz ujmując jest iloczynem zdolności umysłowych, doświadczenia oraz wiedzy człowieka i możliwości ich wykorzystywania. Termin ten jest ściśle związany z rozsądkiem i rozumieniem.

Geneza słowa intelekt pochodzi od łacińskich słów inter (między) oraz lego (wybierać) co po połączeniu oznacza "wybierać między".

Intuicja

Intuicja (z łac. intuitio – wejrzenie) – proces myślowy polegający na szybkim dopasowaniu danej sytuacji, problemu, zagadnienia do znanych już szablonów i zależności.

Objawia się w postaci nagłego przebłysku myślowego, w którym dostrzega się myśl, rozwiązanie problemu lub odpowiedź na nurtujące pytanie. Często mylona jest z przeczuciem o podłożu emocjonalnym. Natura intuicji wynika z tego, że jest ona procesem podświadomym, którego nie można kontrolować, można jedynie dopuszczać lub odrzucać podawane przez intuicję rozwiązania. Jest ona procesem bardziej kreatywnym i działającym na wyższym poziomie abstrakcji w porównaniu do myślenia logicznego.

Poziomy intuicji:

fizyczny
emocjonalny
intelektualny

Typy funkcjonalne:

intuicja odkrywcza (myślenie logiczne przerywane intuicją)
intuicja twórcza (generatywna)
intuicja wartościująca (podświadome ostrzeżenia dotyczące wyborów – podobne do emocjonalnych przeczuć, lęków i często z nimi mylone)
intuicja operacyjna
intuicja przewidywawcza

Intuicję jak i inne procesy myślowe można ćwiczyć. Jedną z metod jest metoda dziennika intuicji.

Istnieje także pojęcie kobieca intuicja. Jedna z teorii głosi, że obie płci mają taką samą zdolność do rozwijania intuicji, ale u mężczyzn, ze względów kulturowych, wyżej ceni się myślenie logiczne. Stąd też intuicja przypisywana jest stereotypowo tylko kobietom.

Pochodzenie nazwy

Rdzeń wyrazu "intuicja" pochodzi od łacińskiego słowa intueri, co oznacza przyglądać się, obserwować. Dzisiejsze znaczenie wywodzi się ze średniowiecznego łacińskiego słowa intuitio, co oznacza podszept, przeczucie. Słowniki pod hasłem "intuicja" podają również przeczucie, zdolność przewidywania lub twórcza wyobraźnia.

Tomizm bazuje na filozofii Arystotelesa tylko częściowo, ponieważ jest w dużym stopniu nowatorskim systemem.

Przejmuje z filozofii arabskiej realną różnicę między istotą i istnieniem. Głównymi pojęciami są: istnienie, punkt, możność, kondycja, materia, przyczyna sprawcza, przyczyna, substancja, przypadłości, istota.

Cechy charakterystyczne tomizmu to:

prawda, piękno i dobro to powszechne atrybuty bytu. Zło jest brakiem dobra i nie ma swej substancji. Każdy byt w sposób naturalny dąży do pełnego urzeczywistnienia swej natury (swej doskonałości).

dusza ludzka jest rozumną, jednostkową formą człowieka.

Połączenie duszy i ciała jest celowe, bo dusza może poznawać świat tylko poprzez zmysły ciała. Istnieją formy rozumne pozbawione ciała (aniołowie), poznające rzeczywistość bez pośrednictwa zmysłów.

Człowiek posiada władze poznawcze i pożądawcze. Władze poznawcze to zależne od ciała zmysły oraz niezależny od ciała intelekt; władze pożądawcze to zależne od ciała emocje i uczucia oraz niezależna od ciała wola.

Tomizm zakłada pierwszeństwo władz poznawczych nad pożądawczymi.

Przeznaczeniem człowieka jest poznanie najwyższego dobra - oglądanie Boga dzięki "światłu chwały" (łac. lumen gloriae)

człowiek znajduje się na drabinie bytów pomiędzy aniołami i zwierzętami.

Przypowieść (parabola) – gatunek literatury moralistyczno-dydaktycznej, którego cechy formalne (schematyzm fabuły, uproszczona konstrukcja postaci, obiektywny narrator, selekcja realiów) służą właściwemu odczytaniu alegorycznego lub symbolicznego znaczenia przedstawionego świata, przekazaniu prawdy moralnej.

Posługuje się narracją, w której postacie i zdarzenia pełnią funkcję nosicieli i zarazem przykładów prawd uniwersalnych.

Fabuła ulega zwykle schematyzacji, realia zaś występują w postaci zredukowanej. Interpretacja przypowieści wymaga sięgnięcia do znaczeń alegorycznych lub symbolicznych. Przypowieść była szczególnie rozpowszechniona w literaturze religijnej Dalekiego i Bliskiego Wschodu. Wiele znanych przypowieści znajduje się w Biblii, np. przypowieść o synu marnotrawnym.

Stosowana często w homiletyce i literaturze parenetycznej, inspirowała wielu pisarzy, np. Adama Mickiewicza (Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego) czy Alberta Camusa (Dżuma).