I jeszcze raz
 

Co stanowi najcenniejszą cechę/zasadę wyniesioną w posagu? Ja powiedziałabym wierność a Wy?:

Szczerze mówiąc nie rozumiem pytania-możesz je kochana sprecyzować?Pozdrawiam i życzę miłego dnia.

Przyzwoitość /w całym tego słowa znaczeniu/.

Basiu,pytałam o sens pytania-cecha wyniesiona w posagu-masz na myśli dziedziczenie cech pozytywnych,czyzasady wyniesione z domu,dzięki odpowiednim metodom wychowawczym rodziców?

Niko, zrozumiałam że chodzi o zasady wyniesione z domu i dziedziczenie cech pozytywnych.

Baburka rzuciła
 

kosteczkę i każe ją ogryzać:) .
Posag się chyba wnosi, więc można w nim wnieść np. uczciwość - dość 'pojemna" cecha.
Jak się posag "wynosi", to pachnie mi to rozwodem, chociaż mogę się mylić.

Mądra dziewczynka, nie zwróciłam uwagi oczywiście posag się wnosi.

Ależ jesteście "milusie". Przecież wiadomo, że to przejęzyczenie.
A w posagu to ja wniosłam siebie.Pełną miłości,dobrej woli, wierności i pracowitą. A wyniosłam....Dobrze, że wyniosłam siebie! Troszkę nadgryzioną, ale żywą.

Ja Wilhelminko wniosłam to samo...ale jeszcze nic nie wyniosłam...ale zbieram się...zbieram.

Życzę Ci Alu-ma, życzę...spełnienia tego czego naprawdę pragniesz.

Dziękuję Wilhelminko...mam nadzieję...że się spełnią moje marzenia...bo bez tej nadziei przyszło by chyba strzelić sobie w łeb.

re Kazio
 

Załącznik 1078bardzo trafnie to ująłeś Kaziu,ale tak łatwo przychodzi nam mówienie/gdyż w teorii wszyscy jesteśmy świetni/,a znacznie trudniej- z realizacją naszych zamierzeń.Ale jak to mówił Sancho Pansa :"Póki żyw , nie tracę nadziei".
Wniosłam w posagu obu moim mężom cechy wrodzone-pracowitość,obowiązkowość i poczucie humoru oraz wpojone mi przez Ojca -umiłowanie do pielęgnowania rodzinnych tradycji.

A mnie tato zawsze mówił :żeby w życiu tak postępować w stosunku do innych jakby się chciało żeby postępowano w stosunku do siebie.Myślę ,że w tym zawiera się bez mała wszystko.Ale czy zawsze da się tak postępować?Ile to razy aż ręka świrzbi by komuś tak...prawego sierpowego...

Ja też to wyniosłam z domu.

Mnie moi zawsze mówili cobym tak przez życie dreptała tak ,zeby nikt przeze mnie nie płakał. I staram sie jak moge najlepiej

Jaką wartość wyniesioną z rodzinnego domu uważasz za najcenniejszą?

Rozjaśniam
 

:D Dzięki z posty! Jestem skłonna optować za zwyczajną przyzwoitością, na pozór tak łatwą i oczywistą.
A teraz wytłumaczę się i zwierzę, żeby mnie nie posądzano o nieosobiste "rzucanie kostek". Wczoraj złapałam się na tym, że po pewnym długim kryzysie znów myślę o tzw. perdołach. Przeżuwając kwestię intuicji (istota, znaczenie, ...) wycięłam charakterystyczny dla siebie numer, a już bałam się, że ta cząstka mojego "ja" bezpowrotnie przepadła. Zdrowieję!wracam do siebie! :D

Do BABURKI,
 

(co oczywiście nie oznacza, że reszta towarzystwa ma się powstrzymać przed czytaniem) - w sprawie kosteczki.
O ile przedtem była to kosteczka, o tyle teraz, w wyjaśnieniu, podrzuciłaś całkiem sporą kość.
Na marginesie podzielę się takim oto spostrzeżeniem: jeśli cżąstkę swego "ja" hodowałaś dość długo, to korzonki tej cechy niekoniecznie uległy unicestwieniu. Podobnie się dzieje np. z wrzodami żołądka: zasuszysz, uśpisz, ale jeśli podrażnisz, to się odezwą :mad:
Optujesz za przyzwoitością; jest tak samo "pojemna" i tak samo niełatwa jak uczciwość, nie sądzisz?
Cieszymy się że wróciłaś do siebie, teraz wróć do nas:)

Uczciwość w moim odczuciu jest bardziej rygorystyczna, trudniej ją obronić przed naporem faktów, ludzi, naszych własnych przywar. Przyzwoitość dbierana przeze mnie jako mniejsza dopuszcza słabostki, jest bliżej człowieczka-szaraczka, lepiej do niego przystaje.
Wracam w porywach.
Pozdrawiam!

Iacta alea est!
 

Uczciwość - przyzwoitość: jak najbardziej masz rację, wolę jednak to pierwsze ze względu na mniejszy margines do "krętactwa", Ty nazwałaś to ładniej, łagodniej.

Życzę częstszych porywów.
Serdeczności.