mój ojciec
 

Nigdy nie mówiłam "tatuś,tata,tato", był - "OJCEM.
Nie umiałam zaspokoić jego niespełnionych ambicji bycia sportowcem.Uprawiałam wiele dyscyplin sportu,często pod dyktando mojego ojca.Czasem sprawiało mi to przyjemność.Ale częściej - nie.Ale chciałam,żeby mnie chwalił,żeby był zadowolony,nie ze mnie.Zeby był zadowolony.I tak jest ze wszystkim,do dzisiaj.Wszyscy,ciągle starają sią,żeby był zadowolony.

Jestes żywym przykładem..jak wielki wpływ mają rodzice na wychowanie,ich oczekiwania wobec dziecka, niespełnione ich wąłsne marzenia...chęc dorównania ich ideałom, zasłużenia dziecka na nagrodę w postaci uznania, robienie wszystkiego pod niego, nią...to sie pzrenosi w postawie na całę życie...z kolei nasi rodzice nie bardzo zdają sobie sprawę, że swoimi postawami krzywdzą dzieci...bo oni chca najlepiej, ale robią to pzrez pryzmat siebie, anie dziecka...myślę, ze i my jako rodzice popełniamy, powielamy błędy naszych mam, tatów....

Wspomnienie...:
 

- powiedz że kochasz tatusia
- cisza...
- tylko powiedz że kochasz tatusia
- cisza...
I już nie nadarzyła się okazja...Pozostały złe wspomnienia.

Jestem szczęściarą.Wprawdzie okrutny los sprawił, że mój ukochany Tatko odszedł przedwcześnie,ale zawsze był i jest dla mnie wzorem rodzica, mężczyzny,co niejednokrotnie na forum podkreślałam.Bardzo mi go brakuje.

Mój tata pił(wtedy nie było alkoholików) ale ja byłam jego córeczką.Zawsze chwaloną,nagradzną i robiłm wszystko żeby tak było do 13 roku życia.Gdyby żył dziś byłabym może nie kimś wielkim ale osobą bardzo wykształconą,bo tego zawsze chciał.Jak zmarł potrzebna byłam mamie która chorowała i była
trójka małego rodznstwa....ach życie.Ale jeszcze wiele lat po jego śmierci otwierałam szafę wtulałam się w Jego płaszcz......i czułam tatę przy sobie.....

Prawie nie znam słowa -tata-. Odszedł w zaświaty kiedy miałam zaledwie 5 lat. Nie wiem jaki był. Pozostawił nas i kilka instrumentów muzycznych, skrzypce, trąbkę, klarnet. Brat przejął jego skrzypce i długo nam jeszcze grały.

Mój tata- najprzyzwoitszy czlowiek pod slońcem- strasznie roztrzepany i zapracowany, nigdy nie pamietal naszych imion. Wolanie mnie - wyglądalo tak- Basia, Ewa,Ela, Danusia. Stawialyśmy sie wszystkie- a tato zdziwiony- "no,przecież ja wolałem tylko Elę"
Mnostwo opowiadana o nim- bo robil prześmieszne numery-zasmiewamy sie do lez, kiedy stoimy nad jego grobem.
Bardzo mi ich (mamy i taty) brakuje...Dlugo, po smierci mamy łapałam się na tym , że wykrecam nr telefonu do rodziców-ktorych już nie było...

Słowa -tata-nie znam ,zmarł kiedy miałam 2 lata ale miałam najukochańszego dziadka. który mnie wychowywał.

Zawsze mówiłam tata i mama, chociaż siostra z bratem do końca mówili mamusia i tatuś. Teraz gdy go wspominam, mówię ojciec. Rodzeństwo miałam kilkanaście lat starsze, więc byłam sama przy starszych rodzicach. Nieznajomi myśleli, że ojciec to mój dziadek. Bardzo dużo i ciężko pracował w polu. Pamiętam jak stale siedziałam mu na kolanach gdy wieczorem po obrządku siadał, żeby poczytać fachowe pisma. A co najważniejsze, do dziś czuję odciśnięte jego usta na moim czole. Miał zwyczaj całowania dzieci w czoło. Nie był ideałem i często jako nastolatka mieliśmy różne zdania, jednak teraz zrozumiałam, że był bardzo mądrym i dobrym człowiekiem. Szanował ludzi i po mimo, że pracował w rolnictwie był oczytanym i inteligentnym. Może komuś się to wyda dziwne, że chłop może być oczytany i inteligentny, zwłaszcza w tamtych powojennych czasach ,ale tak było.