Stare fotografie, albumy, pamiątki rodzinne - podwątek: ciekawe losy naszych przodków
 

Przychodzi w życiu czas wspomnień, przeglądania albumów, tych bardzo starych i nowszych. Z tych starych - ze strony mojej rodziny niewiele ocalało, prawie wszystko spłonęło w powstaniu warszawskim.
Pożoga II wojny światowej ominęła natomiast dom rodzinny mojego męża , zostało trochę pamiątek i starych zdjęć, które wykorzystałam by opowiedzieć w pierwszej kolejności o jego ojcu, który najbardziej na to zasługuje.

Gdy weszłam do rodziny męża, jego tata był uroczym, już mocno starszym panem... Jedyny syn, a mój mąż pojawił się na świecie dopiero gdy teść zbliżał się do pięćdziesiątego roku życia.
Miał ciężkie, ale i ciekawe życie, bogate w przeżycia wojenne - uczestniczył w czterech wojnach, w tym dwóch światowych.

Urodził się w 1892r.w polskiej rodzinie, w Subotnikach na terenie Kresów Wschodnich, które należały wtedy do zaboru rosyjskiego…

W tym domku się urodził.



A to Jego matka.



Był nieślubnym dzieckiem gubernatora Wilna, ale wychowywał się w kochającej, bardzo licznej rodzinie.



Na zdjęciu: młodziutki teść - pierwszy z prawej strony, dalej jego przyrodni bracia i siostry.
W pierwszym rzędzie od prawej - ojczym, matka i gubernatorowa, o której wiadomo z przekazów rodzinnych, że przyjaźniła się z rodziną syna swojego męża.



Ojczym był wziętym stolarzem, wyrabiał na zamówienie piękne stylowe meble….w naszym domu posiadamy m.in do tej pory stary stołowy kredens, który był jego dziełem.



DCN.

Najpiękniejsze lata młodości teścia przypadły na czas rozbiorów i wojen, bardzo wcześnie powołano go do carskiej armii, brał udział jako żołnierz rosyjski w wojnach: rosyjsko- japońskiej w 1905r. i I wojnie światowej w 1914r.

Rok 1905 - wojna rosyjsko japońska teść w Mandżurii, pierwszy w pozycji siedzącej z lewej strony.





odznaczony orderem św. Jerzego za waleczność.



Do tej pory wisi w gablotce za szkłem w naszym mieszkaniu.



Pierwsze dwa - odznaczenia carskie - górne Św. Jerzego.

Pozostałe - polskie z lat 1918 - 1921.





Order św. Jerzego, pełna nazwa: Wojskowy Order św. Męczennika Zwycięskiego Jerzego - carski rosyjski order wojskowy, jedno z najwyższych rosyjskich odznaczeń, od 1992 odnowiony jako najwyższe odznaczenie wojskowe Rosji, pod nazwą Order św. Jerzego (Орден Святого Георгия).Został ustanowiony 26 listopada 1769 roku przez carycę Katarzynę II

DCN.

W okresie międzywojennym pracował w twierdzy Osowiec i w Batlionie Elektrotechnicznym w Nowym Dworze k/ Modlina jako wykładowca.







Uwielbiał Zakopane, Tatry, narciarstwo.




Późno założył rodzinę.



DCN.

.

Niestety nie zdążyli skończyć budowy domu Polska została zaatakowana przez Hitlera i we wrzesniu 1939 r.mimo 57 lat został powołany do wojska.

Zostawił rodzinę i poszedł znów na wojnę. Po klęsce wrześniowej wędrując z wojskiem polskim przez Rumunię, Francję, Szkocję dostał się do Anglii, gdzie wraz z całym zgrupowaniem, w obozie przejściowym oczekiwał na dalsze rozkazy.



Teść - klęczy wśród kolegów.




Teść w samym środku koło pani kapitan.



DCN.

Bardzo kochałam Teścia, on mnie chyba też lubił......gdy zdarzało się, że popołudniami, które w górach bywają chłodne zasypiałam na leżaku, na tarasie - troskliwie przykrywał mnie kocem.



Lubił siadywać z synem na ławce tarasu......wykorzystywał każdą chwilę jego odwiedzin między rejsami. W ostatnich miesiącach swojego życia, miał go już codziennie. Syn osiadł na stałe w Zakopanem.






I tak od rosyjskiego żołnierza, walczącego daleko w Mandżurii, przeszedł długą, trudną drogę wojen i walki o byt, by ją zakończyć wśród swoich, w ukochanych Tatrach, po których wędrował prawie do końca życia.
Szkoda, że nie doczekał prawdziwej wolności.

Kolejny,wspaniały wspomnieniowy watek!Wizytuję go ,Doniu, z ogromną przyjemnością.Dziękuję,że zechciałaś nam udostępnić te wspaniałe fotografie z ciekawym komentarzem.

Miło że znowu jesteś. Piękny materiał ilustracyjny i szczegółowe opisy. Historia też bogata. Mój ojciec był też w wojsku carskim podczas pierwszej wojny światowej. Urodził się w Rumszyszkach na Litwie, niedaleko Kowna. Już kończę podstronę o nim i niebawem opublikuję. Walczył w Turcji ale niestety pierwsze zdjęcia które pozostały to z 1930 roku. Teraz przynajmniej dość szczegółowo widzę jak wyglądały wojska carskie. Dzięki Twoim ilustracjom. Gdzieś tam był mój ojciec. Został ranny, dostał się do niewoli tureckiej i potem znalazł się w Polsce. I bardzo lubił góry, nie tylko Tatry. A w Zakopanem poznał swoją żonę. Rozmaite, niesamowite dzieje.

Ja też z dużą ciekawością przeczytałam historię teścia donki.
Nasz kraj mimo,że nie istniał fizycznie na mapie wydawał wspaniałych żołnierzy walczących pod obcymi sztandarami. Wierzyli,że kiedyś Polska odzyska niepodległość.
Z przyjemnością obejrzałam wszystkie pamiątki i odznaczenia.

Niko, Heraldzie, Storczyku
 

Tak Aldonko...jako dokument slicznie fabularyzowany....mało wiemy o tym czasie, mało ocalałych zdjęć...a Ty jeszcze ubrałąś to w delikatną nić emocji...mnie , jako Malwinie dodatkowo ciekawiej oglada się ten materiał , ponieważ poznałąm i Ciebei i Kazika i meble, które pokazujesz, dom, widoki z Waszego domu...w tym aspekcie materiał ten jest jeszcze bardziej wartosciowy dla mnie...ile muszą poprzednie pokolenia "wypracować" aby to co jest teraz... było takie a nie inne....Dzięki Aldona....dzięki

Ja się bardzo cieszę że Aldona opowiedziała chronologicznie historię małego skrawka Polski. Nie uważam to za wtargnięcie.Historia pięknie opowiedziana o czasach gdy POLSKA nie istniała a Polacy byli wcielani do wojska zaborców.Żałuję tylko,że nie mogę opowiedzieć swojej historii bo to co teraz znajduję w formie zdjęć i dokumentów nie mam w formie zapisków.
Będę czekać na dalsze zdjęcia Donki.

Wzruszenie
 

Donko,
czekam na kolejne wspomnienia...