co robić by mniej cierpieć, po stracie bliskiej osoby
 

czy jeśli cierpię, to jestem egoistką i myślę tylko o sobie, nie daję mu "odejść"

Martuniu....nie jesteś egoistką, cierpienie jest w taki stan wpisane, trudno żeby się cieszyć, z czasem będzie mniejsze, ale zawsze będzie wracało....
Ale podobno wielka rozpacz przeszkadza w odejściu utraconej osobie, nie wiem tego na pewno, ale tak słyszałam....jednak racjonalnego wytłumaczenia nie mam.... Musisz przyzwyczaić się do tej sytuacji, znależć jakieś absorbujące umysł zajęcia i spotykać się z ludżmi i mówić o tym, to bardzo pomaga...
Pozdrawiam :)

bogda, dziękuję za reakcję, rejestracja tu "u was", to był mój pomysł na przetrwanie
cały dzieńjakoś funkcjonuję, ale wieczory są koszmarne

Wiem coś o tym.... bywaj tutaj jak najczęściej, dziewczyny w klubie latają prawie całą noc, jak się umęczysz to prędzej zaśniesz....i głowa do góry a będzie lepiej....Pozdrawiam :)

Dzisiaj jest wyjątkowo spokojnie, bo naszą koleżankę Kundzie spotkało wielkie nieszczęście....i wszyscy to bardzo przeżywamy...:)

Martuniu
 

wiem co czujesz, ale uwierz mi czas naprawdę leczy rany. Jeżeli możesz staraj się przebywać między ludźmi i oczywiście bywaj z nami na forum. Pozdrawiam cieplutko.:)

"kiedy odchodzą"
 

Martuniu -w wyszukiwarce wpisz "kiedy odchodzą" ,jest tam 69 postów,myślę,że wskażą Ci drogę jak pomału wychodzić ze smutku.Jeśli będziesz miała problem ze znalezieniem, to wejdź na mój profil i kliknij "znajdź wszystkie wątki rozpoczęte przez..."Ja też to przerabiałam i uwierz, że wsparcie tylu osób bardzo mi pomogło.Podobnie jak ty , Renald, zwrócił się do nas o pomoc,mam nadzieję, że pomału też wychodzi z traumy.

dzięki, dziewczyny jest mi jakby lżej,nie jestem już sama, a tak nawiasem mówiąc, zawsze byłam towarzyskim "zwierzęciem" , a ostatnio stronię od ludzi, nie mogę rozmawiać o tym co się stało, a ciekawe pisać mogę

dziękuję gabi

Gabi
niemogę tego znaleźć, jestem początkująca

ale "byk" jestem niepoczytalna

No juz Ci wyciagnęlam poszukiwany wątek.Pozdrawiam.

http://www.klub.senior.pl/milosc-zwi...html#post61107
masz Martusiu ten watek . poczytaj moze ci pomoże . Ale pamietaj jezeli ci smutno , ciezko pisz napewno ci ulży . Pozdrawiam

witaj honorka 1949
chcesz mnie poznać? mam 51 lat, 7 października odszedł mój mąż, po 30 latach szczęśliwego ,myślę małżeństwa, odwiozłam go do szpitala 5 września czyli dnia kiedy mieliśmy wyjechać na urlop do chorwacji,który on sam zaplanował dla mnie, pojechał do tego szpitala o własnych siłach,prowadził samochód ja nie mam prawa jazdy

Martuniu!
 

Niecałe trzy lata temu przeżyłam śmierć mojego męża... Wiem, co czujesz. Jeśli chcesz pogadać, a nawet spotkać się (mieszkam w Łodzi) - jestem do dyspozycji... Ja wiem, jak trudno jest żyć, jak ciężko się pozbierać w takiej sytuacji, znaleźć siły na kolejny dzień. Zresztą - nie tylko my na tym forum znamy te uczucia, naprawdę!

Z mojego doświadczenia
 

O bolesnych sprawach należy rozmawiać z umiarem. Wygadać się i starać się oszczędzić sobie wspominków. Słowa i myśli biegną w parze, ciągną za sobą uczucia. Nie twierdzę, że na siłę trzeba unikać bolesnych tematów, ale ich podgrzewanie niczemu nie służy, jeśli już stanowią zamkniętą przeszłość, co innego gdy rzecz wymaga decyzji, wtedy wracać po wielokroć jest sensownym zachowaniem, choć i to można by kwestionować. Wiele spraw najlepiej załatwić z marszu.
Nie rozdrapywać ran, jak mówi przysłowie. Łatwo się pomylić, co już blizną niewrażliwą na dotyk, a co wciąż potrafi zaboleć.

Barburko!
 

Ludzie różnie reagują w momencie nieszczęścia. Są tacy, którzy "jak stary pies przeczekują to w kącie", ale są i tacy, którzy muszą być wtedy z innymi i mówić, roztrząsać, przeżywać na nowo. Ja przyznaję, że przez kilka miesięcy nie mogłam, nie umiałam z nikim rozmawiać. Szukałam jakiegoś sensu trwania przez kolejne dni, wyznaczałam sobie zadania - takie małe, zwyczajne, codzienne, żeby ten sens odnaleźć. Kiedy zaczęłam móc mówić, zrobiło mi się dużo lżej...

Martuniu.
 

32 lata temu zginął na morzu mój pierwszy mąż.Fala zmyła go z jachtu.Małżeństwo trwało 9 lat.
Zostałam z dwójka małych dzieci.Jedno w 2 klasie,drugie w żłobku.Było ciężko,ale życie ma swoje prawa.Dobrze,że miałam pracę i dużo obowiązków.Po czasie doszłam do siebie.Prawda,że czas leczy rany,ale to leczenie szybciej przebiega w młodszym wieku.

Znajdziesz tutaj wielu przyjaciół,nie będziesz samotna,zawsze ktoś Cię wysłucha, pocieszy.Ewita i Szekla też mieszkają w Łodzi,może dojść do spotkania w realu,poznasz ciekawe osoby.

Nie piszesz czy masz rodzinę,dobrych przyjaciół.

Pozdrawiam serdecznie

Ważne jest zeby to martunia znalazła sposób na ulżenie swojemu bólowi,a do tego świadomość ,że ma komu się wygadać czy "wypisać", i nie jest sama jest równie ważna..
Dla wielu to forum jest lekiem lub terapią...

Ewitko
bardzo chętnie się z tobą spotkam, jeśli tylko znajdziesz dla mnie czas
dzięki Wam wczorajszy wieczór był trochę lepszy