Depresja i uzależnienie
 

Trudne życie gwiazd w błysku fleszy komentuje Alicja Jaszczyńska, socjolog psychoterapeuta. Luty przypomina o depresji.

Luty jest międzynarodowym miesiącem depresji. Śmierć Whitney Houston boleśnie to podkreśliła.

Depresja, choć występująca powszechnie w dzisiejszym świecie, nie jest "wynalazkiem" współczesności. Już w dalekiej przeszłości pisali o niej starożytni, Hipokrates i Areteusz z Kapadocji. Początkowo używano wobec niej terminu „melancholia”.

Określano melancholika na podstawie długotrwałego smutku i towarzyszących mu przewlekłych stanów lękowych. Przypadki chorób psychicznych są nam znane z przekazów ustnych, mitów, klasyki literatury, są tematem filmów fabularnych i dokumentalnych. Znane nam przykłady zachorowań na depresję to Aleksander Macedoński, Hans Christian Andersen, Vincent van Gogh, Winston Churchill, Edwin „Buzz” Aldrin, Marylin Monroe i wiele innych znanych osób.

Współcześnie znamy okoliczności przedwcześnie zmarłych światowej sławy piosenkarzy począwszy od F.Merkury’ego, Michela Jacksona, Amy Winehouse i Whitney Houston. Życie w blasku jupiterów, oślepiającym błysku fleszy, wypełnione wielotysięczną widownią hale widowiskowe, setki ludzi z obsługi reklamowej i technicznej pracującej i żyjącej z nazwisk idoli muzycznych , stanowią dla nich nieprzeciętny ciężar odpowiedzialności za muzyczny biznes.

Od nacisków zewnętrznych trudno się uwolnić. Stres, rozregulowany rytm doby, napięty do bólu plan, pośpiech, podróże, przedzieranie się w szpalerze utworzonym przez fanów, te wszystkie działania zabierają poczucie bezpieczeństwa, uzależniają. Nawet mały spadek popularności jest w stanie napędzić niepokój , lęk o karierę i przyszłość koncernu, jaki stworzyli swoim talentem, swoją twarzą , wyszukanym image , niezwykłym głosem. Ich życie pozbawione prywatności nie daje szans na tak zwany oddech. Dziennikarze wszędzie ich wypatrzą: w sklepie, w pubie, na randce, w szpitalu, w miłosnym uścisku. Nie ma czasu na odpoczynek, na przerwę, na chorowanie. To wszystko musi prowadzić do kryzysu.

Narkotyki i alkohol okazują się sposobem na odreagowanie stresu. Lekarz przepisuje leki. Nie ma czasu na przerwę, nie można się zatrzymać,. Konkurencja wciąż o sobie przypomina. Zażywane środki psychoaktywne nie rozwiązują problemu, a dają jedynie iluzję spotkania z samym sobą, z wyciszeniem, z zaspokojeniem potrzeby uwolnienia się od lęku. Tu najczęściej zatrzaskuje się pułapka.

W psychiatrii utarło się równoległe określenie dla osób których zachowanie i funkcjonowanie w społeczeństwie odbiega w jakikolwiek sposób od ogólnie przyjętych norm społecznych, nazywane jest zaburzeniami czy też chorobami psychicznymi, do których depresja się zalicza . W połączeniu ze środkami zmieniającymi świadomość mamy do czynienia z podwójną diagnozą.

Zachowanie warunkowane wyżej opisanymi czynnikami prowadzi do ekscesów, skandali . Daje pożywkę dla mediów, podawane jest równocześnie we wszystkich stacjach świata, na portalach internetowych, w tabloidach. Zdobycze najnowszych przekazów medialnych działają szybciej niż myśl. Zanim obudzą się po wczorajszym koncercie już wiedzą z mediów jakie zaliczyli wpadki i jak wyglądali w spływającym make-up’ie. Nie pozostaje im nic innego - jak śpiewać, tworzyć, grać, pracować, bo to zdaje się już być wszystkim, czym mogą udobruchać i przeprosić świat.

Psychoterapeuta uzależnień i współuzależnień, socjolog Alicja Jaszczyńska

Materiał autorki umieszczony na www.informacje.kolobrzeg.pl

Autor książki Jedz, módl sie, jedz, Michael Booth ma podobnie... Nałogowo je (ma to ułatwione bo jest dziennikarzem kulinarnym) i coraz częściej pije. Potem ma wyrzuty sumienia, które zajada, i zapija, wtedy czuje się lepiej, ale tylko przez chwilę. Potem znów dopada go depresja, z której ratuje się jedzeniem i piciem... Na szczęście facet ma mądrą żonę.

Witajcie, ostatnio przeczytałam taki oto ciekawy tekst (to jest moje luźne tłumaczenie z angielskiego):
Kiedy odczuwamy depresję, niepokój, panikę to nie oznacza że jesteśmy słabi, po prostu zbyt długo zbyt dużo dźwigaliśmy.
Inaczej - zbyt długo musieliśmy być bardzo mocni. Czy wiecie, że jedna osoba na trzy przechodzi przez to w pewnym momencie swojego życia? Mówcie o tym. Niech ci, którzy się zmagają, wiedzą o tym, że nie są sami.
Tekst wygenerowany przy okazji Mental Health Awareness Week gdzieś na świecie, nieważne gdzie.

Pozdrawiam wszystkich dźwigających - obecnie zrelaksowana i dochodząca do siebie po rozlicznych trudach życia - rebelio.

Coś w tym jest Rebelio. Dopóty dzban wodę nosi, dopóki mu się ucho nie urwie. Wytrzymujemy tak długo, jak się da, ale ja się zgromadzi za dużo, coś pęka i zaczyna się problem zmęczenia materiału. Nie zawsze tylko znajduje się w sobie odwagę, żeby o tym mówić. Że ta skała i opoka, która wytrzymała niejedno, nagle okazuje się słaba i płaczliwa, zniechęcona do działania i dalszego dźwigania. Bywa, że nie można się odważyć. Ale najtrudniej chyba w porę samemu dojść do wniosku, że bez pomocy możemy sobie z tym nie poradzić.

Rebelio... to bardzo mądre słowa. Wichry łamią silne drzewa, a słabe drzewa się uginają...
Poduszycielu...Mam audiobooka z tą książką, ale coś nie mogę się zabrać. Warto?

Witam...
 

http://cytaty.eu/motyw/zycie.html




Pozdrawiam!

Moim zdaniem jak najbardziej, choćby dla samych opisów Indii.

Wiele osób ma taki stan, trzeba szukać pogody ducha i stabilizacji. Sport, znajomi i relaks - nie ma co się spinać.

Tu to 'strzeliłeś a nie nabiłeś'....
Czytam dziś któryś Twój komentarz i nasuwa się mi wniosek, że nie czytasz poprzednich postów, byleby coś napisać.

Może poczytaj o depresji, a szczególnie u samotnych.
Jak ona zmienia widzenie świata, prowadzi do obojętności. W takim momencie obojętni są krewni, znajomi, długi, czy masz na czynsz, czy jesz.. I nikt nie pomoże, a sam nie wyjdziesz z tego. Może w przebłysku świadomości z jeden raz do lekarza pójdziesz, ale już nie wrócisz do niego..

Jeremi Nohavica mówi o sobie że jest niepijącym alkoholikiem. Coś w tym jest że nawet po rzuceniu papierosów, alkoholu, czy jakiś innych nałogów (tauryna) nigdy nie będziemy do końca oczyszczeni z chronicznej skłonności do uzależniania się. Naet jeżeli będzie to bluźnienie na telewizor gdy ogladamy tego czy innego kretyna.

Z tego, co ja wiem, to depresja tylko pogłębia uzależnienia, i obie te choroby trzeba leczyć, często farmakologicznie. Nic tu nie da pozytywne nastawienie i trochę sportu. Nie mieszajmy chandry z depresją, bo to nie jest to samo, choć komuś, kto depresji nie ma może się wydawać, że to prawie to samo. Tyle, że chandrę pokonać można łatwo, a z depresją trzeba walczyć przez długie lata często i na pewno przy pomocy lekarzy. Wiem, co mówię, bo przez 6 lat chodziłam na terapię do ośrodka http://psychoterapia-kielczyk.pl/ w Warszawie, a wcześniej jeszcze przez 4 lata do lekarza z NFZ, ale tamta terapia nie dawała praktycznie żadnych rezultatów. Dopiero groźba leczenia na oddziale zamkniętym zmobilizowała mnie do szukania lepszej pomocy i tak trafiłam do poradni na Pradze. Uwolnienie się od demonów było naprawdę wykańczające i wymagało ode mnie nadludzkiej siły, ale ostatecznie, głównie dzięki pomocy mojego psychologa udało mi się.

Witam!
 

Ciekawe jest to co piszesz,depresją zajmowałem się
po śmierci małżonki,jednak nie jest to takie proste.
Często wpadam w dołek i sam się wyczołguję z niego,
powód zawsze jeden;wspomnienia z przeszłości.
Nie długo będzie druga rocznica jej śmierci,
a dołek trwa już parę dni,robię wszystko aby nie myśleć,
jednak to ciągle wraca i chyba nigdy nie przestanie.
Pozdrawiam!

Depresja to nie chandra i dołek :(
Bardzo dobrze Anielko że zdecydowałaś się
na sesje z psychologiem i pokonałaś jak mówisz
swoje demony .Takie sesje warto też wspierać
antydepresantami które zapisuje lekarz na receptę
i nie trzeba się ich bać bo naprawdę nie uzależniają .
Pozdrawiam Anielko i trzymaj się dzielnie ,
bądź silna .



Edwardzie znam ten ból o którym piszesz ale są dni
kiedy wspomnienia wspólnie przeżytych chwil
wracają do nas jak bumerang .
Jednak depresja jest czymś innym ,zwą ją
chorobą duszy i gdyby takie kilku dniowe dołki
dopadały Cię częściej i nie odpuszczały to musisz
zwrócić się do lekarza o pomoc ,czasami mała
tabletka wystarczy żeby spojrzeć na świat
bardziej kolorowo .Trzeba znaleźć cel w życiu ,
wychodzić do ludzi ,myślę że w Twoim pięknym
mieście istnieje coś takiego jak Klub Seniora
lub jakieś inne miejsca gdzie można się spotkać
i rozerwać towarzysko.

Pozwól Edwardzie że przytoczę trzecią strofę
wiersza Adama Mickiewicza : " Do M..."

" Na każdym miejscu i o każdej dobie,

Gdziem z tobą płakał, gdziem się z tobą bawił,

Wszędzie i zawsze będę ja przy tobie,

Bom wszędzie cząstkę mej duszy zostawił. "

I stąd właśnie dopadają nas wspomnieniowe dołki :(

Pozdrawiam Edwardzie i trzymaj się choć bywa
czasami ciężko . :*

Co do depresji to może powinniśmy sięgnąć po jakąś profesjonalną pomoc, terapeuty, psychologa... Wiem, łatwo się mówi, ale często samemu sobie z tym poradzić, niekiedy bez pomocy stan się pogłębia, niosąc za sobą nieprzyjemne skutki uboczne.

Teraz jest takie tempo życia, wymagania etc. że niejedną osobę to zbyt przytłacza stąd, problem depresji jest tak szeroki i popularny w ostatnich czasach. Choroba XXI wieku.