Do Ewity - o poradę.
 

Spotykam się ze słowami: obarczać, obarczony.
Ciekaw jestem etymologii tego słowa.
Nie jestem całkowicie leniwy.
Szukałem, nie znalazłem.
pzdr

Kufa...od barci,pewnikiem..One chyba ciężkie były,co ? Te barcie ..:)

Niemożliwe,
barcie to dziuple w drzewach, wysoko nad ziemią. Bartnicy nie mieli szans na ich przenoszenie.
Później bartnicy przecinali drzewo nad i pod barcią i przenosili w pobliże domów.
Tylko, że wtedy barcie zaczęły się nazywać kłodami. a bartnicy - pasiecznikami.

No to może od barku ? Nosić ciężar na swych barkach w postaci żony i dzieci..
I już jesteś nimi obarczony..:)

Stanowczo wolę być barkiem (pełnym) obarczony.

Ewita odezwie się, gdy odwali robotę tragarza
 

po remoncie. I wyjaśni, fachowo i dowcipnie.

A ja przepisuję ze Słownika (małego) języka polskiego:
1. włożyć komu ciężar na barki, obładować kogo lub co czym, objuczyć. Teraz Kufa zapyta co to objuczyć.
2. Nałożyć na kogo jakiś obowiązek, powierzyć, zlecić wykonanie zadania.
3. Uczynić kogo odpowiedzialnym za co.

Jakoś się nie narobiłam. Czy to była podpucha? Jaka?

Nie zapyta, bo objuczenie od juków pewnikiem pochodzi.
Alsko ma rację co do znaczenia, tylko skąd się to określenie wzięło?

Nie mam słownika etymologicznego, niestety -
 

wcięło mi przy przeprowadzce, kiedy sama nie chodziłam zupełnie, a moi rodzinni panowie ładowali wszystko na kupę i przewozili gdzie się da:D
Mogłabym cały wykład przeprowadzić o przedrostkach słowotwórczych, wśród których o-, od-, ob- są najbardziej popularne, ale to bez sensu przecież!
Los mnie obarczył obowiązkiem dokończenia remontu, a moje barki (i kręgosłup też) mają coś na ten temat do powiedzenia. Niecenzuralnie...:D
Skąd to pytanie, Kufo?

Ewito... aleś niedomyslna - kiedyś to Kufa dziewczynę miłą za warkocz pociągał, a teraz - pyta (nie wierzę, że obarczania z obciążanym barkami nie skojarzył) :))

Pływały kiedyś po Wiśle takie barki obarczone, z Jerzymi Gondolami.
Tylko czy woziły kufy z warkoczami w ręce?

Ech!
 

"Po warkoczach nie pozostał nawet ślad"...
Też nie wierzę, Arczia! Ale i nie wierzę w twoją sugestię! :D
A jakie zamysły ma Kufa? To tylko on wie!:D
No chyba, żeby zamierzał obarczyć moje barki lubym ciężarem kufy... piwa!!!

To z tej piosenki (o Jerzym).
Co powie kufa? (to z innej).
Mnie naprawdę interesuje entymologia (entomologia też) i to dlaczego ludzie wyklinają pewne słowa z użytku.
Znałem taką z warkoczami z rusycystyki, obarczała mnie swoją zmorą, czyli starocerkiewnosłowiańskim.
Jeżeli są przedrostki słowotwórcze to skąd barczenie, ja się zapytowywuję i co to znaczy?

Etymologia -
 

to ciekawa dziedzina. A z SCS-u, czyli języka staro-cerkiewno słowiańskiego nie kpij, bo się z niego rozwinęły wszystkie słowiańskie języki! Zmora? Bo ja wiem? Ja lubiłam te zajęcia!
Ale ad rem! Proste, Kufa: czasownik odrzeczownikowy - wiele ich w naszym języku! Ot, dom - udomowić - na przykład. Mam wrażenie, że szukasz dziury w całym:D
Ale coś ci powiem w tajemnicy: niedługo będę z tym wszystkim na bieżąco. Berbeć studiuje filologię polską! Przyłazi do mnie z problemami różnymi. Na razie jest na etapie fonetyki i ćwiczy "obrazki", zwane też "ryjami" - czyli przekroje narządów mowy w trakcie artykulacji, hi, hi hi... Ale przypominam sobie sukcesywnie dawne lata i stwierdzam, że nic się nie zmieniło od roku 1969...
A! Zapomniałabym! Ten cytat to z mojej własnej, osobistej piosenki... Tak mi tu pasował...

W twojej piosence pobrzmiewa:
"Gondolierzy z nad Wisły
barkami wożą piach".
Czy między s a c ma być kreseczka (ale wtop).
Zmorą był scs, bo pamięciówka, a kumpela nie była gejzerem inteligencji.
Na mnemotechnice się nie znała.
ad rem
Czy barczenie ma coś wspólnego z warczeniem?
Jeżeli to pochodzi od rzeczownika....
To z jednej strony...
Trenuje kulturysta na ławeczce na pas barkowy - najszerszy grzbietu, motylki itp.
Czy na pytanie - co robisz?
Może odpowiedzieć "barczę się"
A z drugiej strony...
Wchodzę do mięsnego i mówię:
proszę kilogram barku bez kości?
Raz powiedziałem, proszę łopatkę tylko z kością, żeby łatwiej było odgarniać śnieg i odesłali mnie do żelaznego.

Jeśli można:BARK/"Słownik etymologiczny" Aleksander Brukner/barczysty,obarczyć-nowotwór sztuczny-jak np.tany od tańca;u nas dziś o ramionach,dawniej o skrzydłach i lotkach ptaka,orła/np.gdy barki wypierzył-o starym orle/.Prasłowo od pnia oznaczającego ostrość.U Czechów brk-lotka.
No i wszystko jasne !/hi !hi!/
KUFA-/żródło jw./-beczka,kufel,kufelek,z niem.Kufe,zdrobniałego Kuffel.
Kłaniam się .A tak w ogóle to mały ten mój słowniczyna,nie ma np. senior!A może to też nowotwór słowny?A kysz!

No to jeszcze Barka -z włoskiego (jak i inne nazwy czółen)wiek XVII.
No i ładnie mi się słownik na święta odkurzył.

"Omotałam mocnym sznurem obie dłonie,
po warkoczach nie pozostał nawet ślad!
Rwie się serce, jak w zaprzęgu młode konie -
ono chętnie by wróciło do tych lat"
Kiedyś popełniłam taki romans prawie że cygański:D A to jest fragment refrenu... Muzykę do tego napisał Adam Sutt.
To jedno. A drugie - gdybyś poprosił w mięsnym kilogram barku - popatrzyliby na ciebie, jak na to zasługujesz:D

Trzecia strona mi wpadła w um.
Jeżeli obarczony to przymiotnik odrzeczownikowy - od pleców, to ten na O..zapomniałem, ten z LiDla (Lidl jest taniii), taki chudy kurdupel, ten co się po olej nie dopchał, no...
On dopiero jest obarczony.

Kocham robić jaja - popatrzyli jak na zapoznanego geniusza.

Kufo - zaje..... wiersz Ci wyszedł - gratulacje - ha ha ha !!!