Po powrocie do Warszawy spędziłam wiele godzin wyszukując na mapach satelitarnych miejsca, które odwiedziłam w Nepalu. Ze wzruszeniem patrzyłam na wyspę na środku jeziora Phewa, widziałam nawet łódki zacumowane przy brzegu. Odszukałam stupę Swajambhunath i hinduską świątynię Paśupatinath. Tak bardzo chciałam tam być. Trzy dni w Nepalu. Mówi się, że Indie zmieniają ludzi, że odnajduje się tam sens życia. Mnie zmienił Nepal chociaż w podróż wyjechałam bez żadnych planów a moje życie duchowe wydawało mi się całkowicie satysfakcjonujące. Nie szukałam ani zmian, ani duchowej pociechy. Wszystko to odnalazłam już wcześniej, nie ruszając się z domu. Jednego czego mi brakowało to poczucia bycia na właściwym miejscu. W Nepalu czułam się bezpiecznie i spokojnie. Tam zrozumiałam, że to czego mi brakuje jest na wyciągnięcie ręki i nie muszę się zmieniać, żeby to mieć. Wręcz przeciwnie. Dostanę to kiedy zaakceptuję siebie i to wszystko co mnie otacza. Nauczyłam się tego patrząc na buddyjskich mnichów i wiernych obracających młynki modlitewne przy stupie. Widziałam szczęście ubogich domostw w Pokharze i spokój bijący od ich mieszkańców. I to mnie urzekło.
Teraz zdarza mi się ze łzami w oczach szukać biletów i połączeń do Kathmandu. Wystarczy, że coś jest nie tak, coś źle pójdzie i moją pierwszą myślą jest chęć powrotu do Nepalu.
W Polsce poznałam Nepalczyka. Podoba mu się Warszawa, lubi tu pracować jako kucharz. Nigdy nie był w wysokich górach a śnieg zobaczył dopiero tutaj i nie bardzo dobrze znosi nasze chłody. Bardzo miły młody człowiek, którego żona i dzieci nadal mieszkają w Nepalu. Taki ten świat mały a wiem o nim tak niewiele. Warto było pojechać do wyśnionego miasta, nawet jeśli upewniłam się jedynie w przekonaniu, że to jest moje marzenie i że muszę tam wrócić żeby do końca je zrealizować. Wiem, że nie jestem odosobniona w swoich pragnieniach. Podobno każdy, kto był chociaż raz w Nepalu pragnie tam wrócić.
Czarny Bhajrawa