[kpwalski]

Idę w świat przedzierając się myślą
splotem dróg gdzie nie błąkał się nikt,
gdzie wiatr gra roztańczonym drzew liściom,
tam mnie zew wiosny wzywa by iść.

Zamknę wzrok zaciemniając rzęsami
niechaj myśl mi nie błądzi wśród ścian,
marzeń tok pokieruje by pamięć
do mych dróg otworzyła łuk bram.

Jak we śnie widzę krzak jarzębiny
rosą z mgły błyszczy jej każdy kwiat
płatki już także ziemię pokryły
jakby tu biały obrus ktoś kładł.

Wkrótce znów polne róże rozkwitną
pośród pól stoi jej w pąkach krzak,
może tam pod kolczastą różyczką
jak co roku zagnieździł się ptak.

Tęsknię też za obwisłą koroną
starych wierzb których splot czesze wiatr
ale deszcz nie pozwala wyjść z domu
swą kotarę spuszczając na świat.
Kp.