[Ewita]

DO PEWNEGO PANA

Ja się z panem chyba jednak nie dogadam,
choć możliwe, że pan do mnie coś tam czuje.
Pan - jak skarby - wszystkie klęski w sercu składa
i urazę jak kwiat cenny w nim hoduje!

A ja troski i kłopoty szczotką zmiatam,
na wiatr rzucam w cztery świata strony
i w środku zimy czuję zapach lata,
i nadzieję, jak talizman ściskam w dłoni.

Więc uprzedzam: niech pan raczej stąd ucieka -
przenicuję pana wnet na swoją stronę!
Ze mną będzie pan do życia się uśmiechał
i do dzieci, i do liści, bo zielone.

luty 2008