Moja Babcia
Moja Babcia
Najcudowniejsza Istota pod słońcem. Jedyna Osoba, której słowa krytyki zawsze znoszę z pokorą. I której pochwała sprawia, że rosną mi skrzydła.
Moja Babcia.
Seniorka z prawdziwego zdarzenia :-) 93 lata.
Sprawna, zaradna. Mądra. Kopalnia wiedzy. Historia płynąca z Jej ust zmienia się w cudowną baśń. Nawet gdy opowiada, że ponad miesiąc, idąc wciąż przed siebie, szukała Dziadka... I zabrała Go z jenieckiego obozu, mówiąc Niemcom, że ani Ona, ani nikt inny nie zapraszali ich tutaj, do siebie. Odważna.
Dzwoniłam do Niej w Dniu Babci.
A potem długo płakałam. Ten słaby głos w słuchawce, taki inny, taki... zmęczony.
Tydzień później Ją odwiedziłam. Spędziłyśmy kilka cudownych godzin. Odżyła.
Nie jest osobą samotną. Moja mama i siostra ojca zajmują się nią na co dzień. Dotrzymują towarzystwa, pomagają w codziennym życiu. Mimo, iż obie już są seniorkami, choć zabawnie to brzmi w tym przypadku :-)
Mieszkam 160 km od rodzinnego miasta. Tak bardzo chciałabym Ją częściej widywać. Czasem udaje mi się pojechać dwa razy w miesiącu, a czasem raz na dwa miesiące.
Niedługo znów pojadę. I znów spędzę tych kilka niezapomnianych chwil.
Tak bardzo boję się każdego spotkania z Nią... a raczej pożegnania, gdy muszę już wracać.
Tak bardzo się boję, że, no wiecie, że to było ostatnie spotkanie. Bo Ona jest już coraz słabsza, coraz bardziej zmęczona. Coraz częściej mówi o tym, że już czas... i tylko wiosnę w Naszym Parku chciałaby jeszcze zobaczyć...
I wiem, że nie powinnam o tym myśleć, powinnam cieszyć się, że Ona jest. I tak naprawdę zawsze będzie.
Najważniejsza Osoba w moim życiu. Moja Babcia.
Chciałam Wam o tym powiedzieć :-)
pozdrawiam
|