Cytat:
|
Napisał senesco
Nasza pamięć już wkrótce będzie czyjąś niepamięcią.
Nieprawdaż?
|
Prawdaż. I nie miejmy pretensji. O dalszych przodkach pamiętamy konstruując drzewo genealogiczne. Czasami znamy daty urodzin, zawarcia związku małżeńskiego, śmierci... i na tym koniec. Nie mamy pojęcia o ich charakterach, fascynacjach, odbiorze rzeczywistości. Bywa, że znajdujemy podobieństwo rysów w prawnukach lub pytamy retorycznie: po kim ono takie uparte, dociekliwe, wrażliwe lub kolor oczu ma inny niż rodzice.
Myślę, że demonizujemy starość. A ona jest kolejnym, naturalnym etapem życia. Dzień wczorajszy to żebrak, jutro niepewne, istniejemy w teraźniejszości.
Od nas zależy jaka ona jest... może być gorzka, roszczeniowa, nieufna, ale też dobra. Dziś rzadko spotyka się rodziny wielopokoleniowe żyjące pod jednym dachem. Nawet na wsiach, gdzie tradycje są silniejsze, istnieje wspólny dach ale dwa gospodarstwa, oddzielnie młodzi, oddzielnie rodzice. Doświadczenie przestało być symbolem wiedzy, bo tę zdobywamy w różny sposób. Choć Google są dostępne dla starych i młodych; znaleźć tam można i tych, i tych. Konfrontacja wiadomości jest czymś ważnym, jedno źródło jest zawsze marnym źródłem, potrzebne jest potwierdzenie lub zaprzeczenie rodzące niepewność i pobudzające do poszukiwań.
Starzenie się nie jest wstydem. Gorzej słyszymy, widzimy, strzyka w kościach, zawodzi pamięć – norma, tak było od zawsze. Powołujemy się na długość życia znakomicie większą niż np. w średniowieczu, zapominamy jednak, że do niedawna śmiertelność wśród niemowląt i dzieci była olbrzymia, co rzutowało na średnią, statystyczną długość życia. Ale... faktem jest, że społeczeństwo się starzeje. Z każdym rokiem będzie więcej seniorów. Może wtedy i reklamy się zmienią? Dostosują się do największej grupy odbiorców.
Na razie... zostawię parafrazę znanego powiedzenia Kennedy'ego:
Nie pytaj, co następcy mogą zrobić dla ciebie, zapytaj, co ty możesz zrobić dla następców. A możemy... zaskoczyć wnuka sprawną obsługą iPhona, umiejętnościami nie gorszymi od młodych, czasem dla nich, którego to czasu brakuje rodzicom, akceptacją, brakiem krytykanctwa i pouczania... wreszcie niepowtarzalnym smakiem babcinego jabłecznika, któremu nic nie dorówna. Wiedzę zdobywamy dla siebie, czasami nie mamy ochoty czy potrzeby dzielenia się nią. Aby nie gęgać po próżnicy oddalam się wiedzę zdobywać. Właśnie doszła książkowa pożywka. Marylku,
dziękuję. Forum też będzie Ci wdzięczne
za chwilową wolność od ostatka...
PS – Nie mówmy proszę, że starość jest żałosną bezczynnością, los może mieć inne zdanie; i da radę zmusić nas do działania.