[alodia1949]

Dzisiaj zdjęcie Katedry ze spaceru po Ostrowie Tumskim. Nietypowo bo od strony platana i seminarium.

Biała róża biskupa Wawrzyńca
Biskup wrocławski Wawrzyniec herbu Poliwa, znany był z mądrości i pobożności, a diecezją rządził roztropnie i uczciwie. Ale nie wśród przepychu biskupiego dworu lubił przebywać. Najmilszym wypoczynkiem po codziennych trudach było dla niego wymknąć się na parę dni ku Ścinawie, do rodzinnej wioski Przychowej. Spędzał tam cudowne chwile wśród kwiatów i zieleni lub na pogawędkach.
Ani nabożne modły, ani uczone księgi nie pouczały jednak, dlaczego coraz częściej odwiedza rycerza Lutka, dlaczego dłuży mu się czas między odwiedzinami. Powodem tym była nie tylko przyjaźni Lutka, lecz także uroda Agnieszki. Dopiero gdy Agnieszka ciężko zaniemogła, gdy była możliwość utracenia jej na zawsze zrozumiał biskup, że to co uważa, jedynie za ojcowski sentyment, było miłością jaką żywić może mężczyzna do uroczego dziewczęcia. Tymczasem Agnieszka szybko gasła i niewiele minęło czasu, a wieść o jej śmierci doszła biskupa Warzyńca. Wkrótce przed biskupem stanął ojciec Agnieszki. Trzeba było go pocieszyć, że w zaświatach zobaczy swą ukochaną córkę. Słowa te zaczęły łagodzić własny żal biskupa. Oddał zmarłej ostatnią przysługę, spojrzał na nią leżącą z białą różą w białych dłoniach.
Po jakimś czasie biskup znów zatęsknił do Przychowej. Zmęczony podróżą udał się na spoczynek, a w jego nozdrza uderzył znajomy zapach. Zostawiono jego sypialni białe róże. Gdy zasnął, przed oczyma pojawiła się znów mogiła ukochanej. Agnieszka wołała go do siebie.
Rano znaleziono biskupa martwego z białą różą w dłoni.
Od tego czasu rozpowszechniło się wierzenie, że kanonik katedralny, na którego krześle w katedrze wrocławskiej znajdzie się biała róża w ciągu trzech dni życie zakończy.