[Mar-Basia]

Jezeli moge i zdrowie mi pozwala – laduje pare ciuchow do walizki i w droge. Dawniej, nie znalam walizki – byl plecak, torba podrozna, wygodne buty, troche kosmetykow, nie gniecaca sie „mala czarna”i para butow na obcasie na okazje, doskonaly towarzysz podrozy – moj „slubny” i hajda. Nie bylo przed nami zadnej zapory – no, moze chroniczny brak czasu, ktory staramy sie odrobic bedac na emeryturze.

Dzisiaj sprawy wygladaja inaczej. Nabralismy tzw butelki i nasze wymogi podroznicze sa inne. Stalismy sie wygodnymi leniwcami. Mimo to udaje nam sie zobaczyc pare ciekawych miejsc, uniknac zgromadzen turystycznych w ktorych zle sie czujemy. Naturalnie nie gonimy jak kozy po gorkach – brakuje czesto oddechu – ale mimo to, cos tam korzystamy.

Poprostu kazdy wiek ma swoje prawa. Jedno wiem, ze kazdy nowy kraj jest dla mnie cudownym odkryciem czegos nowego i to sie wlasnie liczy. Nikt nie potrafi mi odebrac tego, co w zyciu zobaczylam i przezylam.

Jednym z moich marzen bylo zawsze „zagladnac” do mitycznego Omanu, jednego z najbardziej zagadkowych krajow lezacego na Polwyspie Arabskim.