Cytat:
|
Napisał Idalka
Taka jest Twoja opinia,alkoholizmem nikt sie nie zarazil i nie porownuj rzeczywistych chorob do swiadomego wyboru,na luszczyce ,czy mnostwo innych choro zapadasz,czy nie wiem jak medycznie to nazwac,po wode siegasz swiadomie/nie wode,/tak wychodzi na mojej klawiaturze ,u z kreska powinno byc
|
Właśnie dziś zorientowałam się, że mój mąż jest alkoholikiem. Nie mogę w to uwierzyć. Mamy dwoje dzieci: 3 letnie i 2 miesięczne, a trzecim jest kredyt. Ostatnio (rok) skarżył się bardzo na bóle głowy, żołądka, wymiotował, miał biegunkę, odczuwał silne pragnienie. Nie pił dużo...nawet nie zauważyłam, a znamy się 10 lat. Pewnie się ukrywał, znał mój pogląd na temat alkoholizmu. Zawsze twierdziłam, że zostawiłabym takiego człowieka. Dopiero dziś byłam u niego w pracy, on wyglądał bardzo niekontaktowo, miał niezgrabne ruchy, jak zawsze nerwowy był ostoją spokoju, dorwał się do kanapki, choć ostatnio w ogóle nic nie jadł przez te swoje bóle, nie jadł nawet 3 dni, bo wszystko zwracał. Szukałam gastrologów, zapisałam go na gastroskopie, prosiłam o zrobienie próby na grzyba, czytałam i czytałam, nie mogłam spać po nocach...a dziś znalazłam 3 puste butelki po czystej, śmierdzącą szklankę po alkoholu. Nie sądzę, że będzie chciał się leczyć. Próbuje mnie obwiniać za wszystko, szantażuje mnie, że popełni samobójstwo, nie można mu zwrócić w ogóle uwagi. Na razie on nawet chyba nie kojarzy swoich dolegliwości z alkoholem, bo by mi o nich tak nie opowiadał. Właśnie płaczę. Zapiera mi dech w piersiach, jak przypomnę sobie jego komentarze na temat osób, które piją dużo, albo mają stwierdzoną chorobę psychiczną (których mój mąż nie uznaje, choć jego stan psychiczny daje mi dużo do myślenia...jest taki egzaltowany, łatwo zmieniają mu się nastroje z płaczliwego popada w agresję lub też euforię...nie pamiętam czasów, gdy był spokojny, a wydaje mi się, że był).