[gjotka]

Ewa Willaume-Pielka

Jesienne trawy

Tuż koło lasu trawa zeschnięta,
co letnie słońce jeszcze pamięta
w złocistych barwach łodyg i kłosów
związanych w pęki, jak pukle włosów
właśnie do ziemi nisko się schyla.
Czyżby się do mnie ona przymila
i pokazuje złociste łany
leciutko zewsząd wiatrem muskane?

Stoję wpatrzona marząc na jawie
o jesieni życia i o złocie w trawie,
także o wszystkim, co już nie powróci,
lecz nie pora, by teraz się smucić,
gdy przede mną łan cudownej trawy....
- los jest łaskawy.

Tar-ninko, Stanisławie, Stan, pozdrawiam serdecznie. Aaale nam się rozszumiało, rozjesieniło... i roztańczyło