[Frat]

Nikomu jeszcze nie udało się wyjaśnić zagadki sensu życia. Biorąc pod uwagę jedynie naturalną sekwencję zdarzeń, moglibyśmy powiedzieć, że żyjemy po to, aby umrzeć. To prostackie rozumowanie niczego oczywiście nie wyjaśnia, gdyż nadal nie rozumiemy, jaki jest generalny cel i sens tego kawałka czasu między narodzinami a śmiercią każdego z nas.
Żyjąc przeżywamy radości i smutki i zdobywamy wciąż nowe doświadczenia, nazywając to poznawaniem prawdy o świecie, który nas otacza. Ta wiedza pomaga nam żyć, ale nasze możliwości poznawcze są mocno ograniczone.
Największą wartością naszego życia jest chyba poczucie wolności, ale niestety wolność każdego człowieka jest ograniczona przez wolność innych ludzi i odwrotnie. Aby sobie z tymi ograniczeniami jakoś radzić, natura wyposażyła nas w pewną wrażliwość, a z jej pomocą zbudowaliśmy róże subiektywne odczucia i poczucia, np. piękna, sprawiedliwości i moralności.
Wydaje mi się, że na nic więcej ze strony natury liczyć nie możemy, więc musimy jakoś żyć z tym co mamy.