Witam !
Mahabharata
Epos opowiada o historii starożytnych Indii.
Mahabharatakhajana – „wielka opowieść o walce Bharatów”.
prywatne serwery plemiona
Epos znany jest pod trzema nazwami: Dźaja, Bharata i Mahabharata.
W Mahabharacie znajduje się legenda o tym jak bóstwa położyły na jednym ramieniu szalki cztery Wedy, a na drugim dzieło
Wjasy, po czym poemat okazał się cięższy od razem wziętych Wed, toteż widząc wielkość tego dzieła, bóstwa i mędrcy zatytułowali je Mahabharata, po czym stało się ono najsłynniejsze.
Mahabharata – jeden z dwóch głównych hinduistycznych
poematów epickich (obok Ramajany), i należący do głównych dzieł literatury indyjskiej.
Utwór jest często uznawany za najdłuższy epos na świecie. Jest dziesięć razy dłuższy od Odysei i Iliady razem wziętych.
W Mahabharacie znajduje się opowieść o tym, jak
Wjasa podczas odbywania ascezy i medytacji w Himalajach ułożył cały poemat w myślach.
Wjasa zbierając opowieści pierwszych świętych ludzi, stworzył pierwowzór eposu.
Wjasa: Autor eposu Mahabharaty.
Znany również pod imieniem Kryszna-dwajpajana-wjasa, ponieważ był koloru czarnego oraz urodził się na wyspie.
Cytat:
Tadeusz Kornaś
Uniwersytet Jagielloński
Mahabharata jest najdłuższym zachowanym do naszych czasów eposem, a może i najdłuższym kiedykolwiek zapisanym czy wygłaszanym. W popularnym odbiorze często mówi się o niej jako o świętej księdze hinduizmu.
Kiedy powstała Mahabharata? To poważny problem, niemożliwy jednak do precyzyjnego rozstrzygnięcia. Klaus Mylius twierdzi, że ierwsze wyraźnie przekazane ślady świadczące o znajomości eposu możemy odczytać z Aśwalajanagryhjasutry, którą przypuszczalnie wolno jest datować na V wiek przed Chr. Z całą jednak pewnością Mahabharata nie jest dziełem jednego autora (tradycyjnie przypisuje się ją Wjasie) i nie powstała od razu w całości.
Ale Mahabharata to nie kronika historyczna. Wojna w niej przedstawiona ma bowiem strukturę zdecydowanie przekraczającą ludzką perspektywę. Choć walczący nie są tego świadomi, wywołał ją Brahma, pragnąc w ten sposób uwolnić Ziemię od nadmiaru wciąż mnożących się ludzi, a Kriszna, wcielenie boga Wisznu, uczestniczy w bitwie jako woźnica zaprzęgu Ardźuny. Jak pisze Mircea Eliade: „Mahabharata opisuje koniec jednego świata, po którym następuje nowy świat”.
I dalej: odbywa się „gigantyczna bitwa między siłami «dobra» i «zła», (...) zagłada na miarę kosmiczną”.
Mahabharata była niegdyś rozpowszechniana przede wszystkim przez królewskich pieśniarzy nadwornych (suta) oraz wędrownych pieśniarzy (kuśilawa), którzy wprawdzie zajmowali niższą pozycję społeczną, ale mieli o wiele większą siłę oddziaływania, recytowali bowiem dla bardzo szerokiego grona osób. Tutaj też kryje się jedna z tajemnic Mahabharaty – była ona najczęściej właśnie recytowana, a nie czytana.
Mnemotechniczne umiejętności wykształcone przez braminów czy pieśniarzy były niezwykłe, często połączone z gestami, i pozwalały zapamiętać ogromne partie tekstów.
Niektóre historie z Mahabharaty są adaptowane jako opowieści dla dzieci, inne śloki służą jako pouczenia duchowe dla poszukujących wiedzy i jogi. Mahabharata po prostu jest jednym z centralnych mitów Indii.
Mahabharata ukazuje czas przełomu: spór, wojnę i przechodzenie do kolejnej, mrocznej ery ludzkości. Bez względu na działania bohaterów ta zmiana będzie nieodwołalna i się dokona.
|
Mahabharata w reżyserii Petera Brooka :
Peter Brook – brytyjski reżyser teatralny, filmowy oraz operowy, a także pisarz i producent.
Cytat:
|
Film Mahabharata (1985r.) Petera Brooka jest dziełem wyjątkowym, niezwykle pięknym i ambitnym artystycznie. Czy jednak reżyserowi udało się stworzyć dzieło multikulturowe, rozumiane i cenione przez wszystkich? Można mieć wątpliwości. W Indiach film został przyjęty ze sporą rezerwą. Obejrzała go tylko nieliczna grupa widzów. Przyczyn było wiele, między innymi sposób przedstawienia boga Kriszny. Można jednak dodać, że z podobną rezerwą i niezrozumieniem są w Europie traktowane indyjskie adaptacje Mahabharaty. Czy więc w ogóle możliwe jest stworzenie dzieła międzykulturowego, przekroczenie barier tradycji, religii, obyczajowości?
|
