[elizka]

Te filmy ,zwłaszcza sezon 1,są zrealizowane na podstawie opowiadań Mankella.Oglądałam wersję szwedzką,a nie brytyjską.

Ja też Babcielu wyczytałam czy słuchałam co tylko się dało i ,o dziwo,z zainteresowaniem oglądałam serial.
Treści są jakby pomieszane i jest tylko wyjaśnienie,że scenariusz powstał na podstawie opowiadań.To tak sprytnie pomyślane,że każdy odcinek jest oddzielnym filmem, jedynie życie i praca Kurta łączy całość serialu. W sezonie 1 u boku Wallandera jest jego córka Linda,która dopiero co skończyła akademię.
Obydwoje aktorzy - grający ojca - Wallandera i jego córkę Lindę podobają mi się. Zaakceptowałam ich i czuję atmosferę różnych powieści Mankella.
Na początku denerwował mnie Krister Henriksson grający Kurta.

Jednak wolę go od brytyjskiego
Kenneth Branagh'a.

W drugim sezonie jest przy Kurcie pani prokurator i zupełnie nieznana w powieściach para młodych policjantów.

S.3 jest chyba najbardziej wierny powieściom.Zaczyna się od "Niespokojny człowiek".

Do s.4 nie dotarłam.Może kiedyś mi się uda.

Jedno tylko mnie zmartwiło. W żadnej powieści Mankella nigdy nie było marnej opinii o Polakach,zwłaszcza emigrantach , tymczasem w filmach parę razy zdarza się - co złe - to właśnie oni.
No, prostuje się w końcu i jakoś wyjaśnia,ale przykro mi jakoś.
Oczywiście,że wszędzie są okrutni ludzie.A może przesadzam.
Lubię swój kraj.

U Mankella i w książkach i w tym filmie także, liczy się człowiek,jego uczucia, sposób postępowania, miłość,strach... Nie ma tu zabijania takiego jak w amerykańskich filmach akcji,nie ma przecudnych,nieskazitelnych aktorów, gonitwy,efektów pirotechnicznych, komputerowych machinacji obrazem czy tłem.To,pomimo zbrodni i przestępstw,które są ,jak to w filmach kryminalnych,jest film o ludziach jakby wziętych z normalnego życia.Są odcinki lepsze i gorsze,sytuacje naciągane,prawie dziwne , ale ogląda się.