Pluto, jeśli jeszcze dodasz, że w ramach tego umownego ekumenizmu, muzułmańskie kobitki odwiozły po imprezie do domu zalanych facetów, siadając za kierownicą swych samochodów lub też posadziły ich na wielbłądach, co to przez ucho igielne przejść potrafią, to już całkowicie mnie tym opowiadaniem rozczulisz. 
Cytat:
odpowiem pytaniem na pytanie, choć ponoć nie wypada.
Czy możesz sobie wyobrazić, że na czele państwa watykańskiego staje KOBIETA?
Wszak obie religijne satrapie cechuje wiele podobieństw w traktowaniu płci niemęskiej. I nie tylko.
Przyjrzyj sie Wielkiej Brytanii gdzie żyje potężny odłam ludności wyznającej islam, a premierem będzie kobita [anglikanka tolerująca małżeństwa homo] a głową państwa jest kolejna kobita, która jednoczesnie jest równa papieżowi we Watykanie.
I zabacz jakiego kociokwiku doznawać musi ortodoksyjny muslim żyjący na południe od rzeki Clyde
|
To nie był dobry przykład dla mojej wyobraźni. Państwo watykańskie jest państwem organizacji wyznaniowej i nie reprezentuje żadnej grupy społecznej, określonej narodowościowo lub etnicznie.
Jeśli już jednak ćwiczymy wyobraźnię, to jako człowiek, który nie ma nic przeciw kobietom na szczytach władzy, podsunę Ci następne pytania.
Czy mogłeś sobie wyobrazić kobietę jako genseka byłego ZSRR, lub ojca narodu któregoś z demoludów? Jeśli nie mogłeś (bo ja – nie), to zachodzi pytanie – dlaczego, bo przecież żadna ortodoksja ideologiczna tu akurat nie przeszkadzała.
Pozostaje więc wpływ mentalności tych, którzy o tym decydowali, a nie był to raczej lud roboczy miast i wsi, przeżarty patriarchalizmem.
A jaki z tego wniosek? Ano taki, że problemy z akceptacją przywódczej roli kobiet biorą się głównie z mentalności totalitarnej lub wyhodowanej na gruncie ortodoksji religijnej.