[Matyska]

Witam przedświatecznie.
Temat poczucia samotności ostatnio zaczął i mnie dotyczyć. Na tym forum sporo o niej w różnych ujęciach, jest to zrozumiałe. Próbuję jakoś to uczucie oswoić a z drugiej strony zmienić choć w części ten stan.
No i łatwo nie jest. Są bariery wewnętrzne i zewnętrzne. Na owych barierach chciałabym w tym wątku się skupić, z Waszą mam nadzieję pomocą.
Moje wewnętrzne bariery to opór przed przyznaniem się do poczucia osamotnienia, raczej pokonany. Nie czuję się winna, gorsza, po prostu tak się życie ułożyło, nie spodziewałam się , tym bardziej, że wcześnie się zadziało, taki jest fakt i nie chcę udawać, że jest inaczej.
Nieśmiałość "w wychodzeniu do ludzi". Internet daje anonimowość, zwiększa poczucie bezpieczeństwa. Jednak ciągle trudno, nawet w tak komfortowych warunkach, napisać, proponować, szukać osób podobnie osamotnionych. Robię to, jednak działanie wymaga sporego wysiłku. Nie przezwyciężyłam bariery aby iść do najbliższego klubu seniora, ciągle to dla mnie za trudne. Mam nadzieję się odważyć.
Obawa przed rozczarowaniem nową znajomością. To chyba najtrudniejsze dla mnie. Poznałam w sieci koleżankę chętną do wspólnych wypraw. Tyle, że interesujemy się zupełnie innymi wyprawami, wiem już że raczej nic z tego nie będzie. A przecież są jeszcze różnice osobowościowe, środowiskowe, w systemie wyznawanych wartości. No więc jak? Pisać czego się oczekuje, bawić się w "sprzedawanie" i "kupowanie" internetowe? Jakoś tego nie widzę.
Czy w ogóle jest szansa na zawarcie późnych wartościowych dla obu stron znajomości?
A jakie Wy obawy, bariery macie w tym zakresie? Jakie doświadczenia? Czy udało Wam się znaleźć nowe koleżanki/kolegów poprzez sieć lub w inny sposób? Prosiłabym, jeśli można, o wymianę doświadczeń, nie teoretyzowanie.
Próbowałam takie pytanie zadać w istniejących w wątkach, odpowiedzieli Stefan i Maveric i jeszcze ktoś, zapomniałam jaki miał nick. Dzięki.
Jednak pytanie ginie gdy nie jest osobno postawione. Dlatego założyłam ten wątek. Może się przyda. Pozdrawiam.