Cytat:
|
Napisał bronczyk
Ja liczę na siebie. Rozmawiam, wychowuję, dyskutuję z tymi co mają psy. Ustawa, lekcja wychowawcza nic nie da. Wysłuchają i tylko w statystyce będzie, że odbyła się pogadanka o zwierzętach. U mnie w bloku mieszkał młodzieniec gburowaty jak mało kto. Taki co drzwi wejściowe do klatki trzasnął przed nosem itd. Ja wynosiłam swego sparaliżowanego psa na spacer. Byłam jego tylnymi nogami i po miesiącu tych wyjść , młodzieniec zaczął mi drzwi przytrzymywać, pytać czy nie potrzebuje pomocy, on chętnie mi psa wniesie. Do tej pory kłaniamy się sobie nisko. A on kiedyś mi powiedział- ale pani pokazała klasę z tym psem. Ja nie myślałem, że można tak kochać psa. On już wie, że dużo można zrobić jak się chce.
|
Zaimponowałaś mi.Właśnie taka postawa mi się podoba i w sumie cały czas usiłuję do tego dyskusję sprowadzić. Trzeba zacząć od siebie, od swojej rodziny, nie oczekiwać biernie że zrobi to ktoś.
Ale to początek.Dalej muszą iść działania odpowiednich placówek,
ale jak ktoś wspomniał; ,"Kościół powinien zajmować się schroniskami dla zwierząt!" Aż mi się to z czymś nieprzyjemnym skojarzyło.
Kościół ma inną misję, kierowaną na człowieka.
Praca u podstaw.....to jest to co ty Halinko zaczęłaś w domu, ,,z sąsiadem itd.............
Kościół jeśli już uczy miłości ,szacunku , jeśli to do ludzi trafia,,myślę że daje to jakieś efekty w zachowaniu wobec drugiego człowieka a także
wszelkich żywych istot, do Dzieła Stworzenia. Tak przecież św.Franciszek/ i jemu podobni/ wielbił Boga.;przez Dzieło Stworzenia. Dla mnie to tak oczywiste, że nie wiem już jak mam wyjaśnić to co czuję. A ludzie mają tak absurdalne pomysły.Kościół i schroniska... to kto się zajmie dziećmi,ludżmi,jest trochę tych zajęć i różnych akcji .