[sellenhel]

Płoną znicze

pulsują drżą tchnieniem nadziei
na czuły szept
na znak z błękitów
zapalmy znicz na opuszczonych
mogiłach
na których już nie ma kto
zapalić go
ci którzy już są na drugim
brzegu rzeki życia
żyją tak długo pośród nas
jak pamięć nasza o nich
trwa
żyją w naszym wzruszeniu
i w smutku łzie
żyją w innym wymiarze
... ale są ... tuż obok nas ... są
pamięć wybaczenie i miłość
niech rozświetlają
mroki ludzkiej niepamięci
ciche słowa modlitwy westchnienia
zaduma niech ten dzień uświęci
to taki czas refleksji
nad sensem życia
i wagą uznawanych wartości
wiary nadziei miłości
kruchości trwania
śmierci
i o tym też mówią cmentarze

Krystyna Kermel

https://youtu.be/v1mQT1u_45I