Tę aktorkę pamietam.
Lucia Bosé, właśc. Lucia Borloni (ur. 28 stycznia 1931 w Mediolanie) – włoska aktorka, najbardziej znana z filmów okresu włoskiego neorealizmu z początku lat 50. XX
w.Pochodziła z biednej rodziny. Na życie zarabiała pracując najpierw w kancelarii adwokackiej, później jako ekspedientka w mediolańskiej cukierni. Jej życie uległo radykalnej zmianie, kiedy w 1947 została Miss Włoch, pokonując miss i wicemiss Rzymu: Ginę Lollobrigidę i Silvanę Mangano.
Decydujący dla jej kariery był rok 1950. Zagrała wtedy w dwóch ważnych filmach: Nie ma pokoju pod oliwkami Giuseppe De Santisa oraz w Kronice pewnej miłości Michelangelo Antonioniego. Ten ostatni twórca obsadził ją jeszcze w swym kolejnym filmie Dama bez kamelii (1953). Ważne role zagrała też w hiszpańskiej Śmierci rowerzysty (1955) Juana Antonia Bardema i francuskiej Jutrzence (1955) Luisa Buñuela.
Świetnie rozwijającą się karierę aktorka przerwała w 1956, aby zająć się wychowaniem dzieci. W znaczących rolach powróciła pod koniec lat 60., pojawiając się u Federico Felliniego w filmie Satyricon (1969) i u braci Tavianich w Pod znakiem skorpiona (1969).
__________________
|