Pietyzm w kwestiach ubioru wydaje się zrozumiały u człowieka, który nie ma innych zmartwień, niż to, co na siebie włożyć. U człowieka, który zajmuje się pokazywaniem się, dzisiaj powiedzielibyśmy, celebryty. U człowieka, który nie musi pracować.

Smutek powodowany brakiem elegancji jest chyba trochę nieprzemyślany. Nie jest możliwe, by wszyscy byli panami i damami. Panowie i damy muszą mieć służących, ktoś musi zaorać pole i zebrać plony, ktoś musi trudnić się handlem.
Czy nie jest tak, że gdyby wszyscy byli już eleganccy wg prawideł obowiązującej aktualnie elegancji, powstać musiałaby nowa forma elegancji bardziej wyrafinowanej, by można było podkreślić pewną wyższość nad innymi?