[hebra]

Ziołowe leki rozsławiły karkonoską osadę w całej Europie
Karpacz powstał z kilku dawnych osiedli, wsi, osad oraz skupisk bud pasterskich, położonych u stóp Śnieżki w dolinach rzeki Łomnicy i jej dopływów
W XII wieku Karkonosze były praktycznie nie zamieszkane. Pierwsza pisana wzmianka o dzisiejszym Karpaczu pochodzi z początku XV wieku. Najpierw pojawili się tu poszukiwacze złota i szlachetnych kamieni. Minerałów szukano między innymi w Sowiej Dolinie, w Łomniczce, Złotym Potoku, Łomnicy oraz w pobliżu Małego Stawu i na Równi pod Śnieżką.
Góry przyciągały też górników i hutników. Nad Jedlicą koło Kowar odkryto bowiem bogate złoża rud żelaza. Wycinka lasów (drewno było potrzebne do wytopu żelaza) spowodowała powstanie pastwisk, na których zaczęto hodować bydło. Przybywali także drwale i węglarze, przygotowujący węgiel drzewny na potrzeby kuźni. Mieli oni prawo osiedlać się na granicy obecnej dzielnicy Brzezie Karkonoskie z dolnym Karpaczem. Później powstały domy w górnej części Karpacza i nad Łomnicą, dlatego ta część miasta była nazywana do połowy XX w. Nowymi Domami – to okolice dzisiejszej ulicy Nad Łomnicą.
W wieku XVI i na początku wieku XVII na terenie obecnego Karpacza, obok już istniejących szałasów drwali i węglarzy, powstawały większe skupiska bud pasterskich.
W 1623 roku do Karpacza przybyli protestanci z Czech, których tam prześladowano. Według spisu podatkowego z 1696 roku w Karpaczu, czyli w osadzie na Krzywej Górze, było 57 domów.
10 sierpnia 1681 roku opat cysterskiego klasztoru z Krzeszowa Bernard Rosa poświęcił budowlę kaplicy św. Wawrzyńca na Śnieżce. Od powstania tej świątyni rozpoczął się nowy rozdział w dziejach Karkonoszy, nazwany turystyką pielgrzymkową. Kaplica przyciągała na szczyt tłumy. Wędrowcy podążający Śląską Drogą w XVII wieku mieli możliwość wypoczynku w budach pasterskich.
Znaczącym momentem w dziejach Karpacza było wzniesienie za pieniądze króla Prus Fryderyka Wilhelma IV drewnianego kościółka Wang sprowadzonego z Norwegii. 28 lipca 1844 roku stał się on parafią ewangelicką.
Ważną rolę w historii miasta odegrali też tzw. laboranci, przyrządzający leki z karkonoskich ziół. Sława zielarzy rozpoczęła się od dwóch medyków zbiegłych z Pragi w 1700 r. Zamieszki na tle religijnym w Czechach zmusiły ich do przejścia grzbietu Karkonoszy. Trafili oni do miejscowego ogrodnika, który przyjął ich bardzo gościnnie. W podzięce nauczyli oni gospodarza wyrabiania leków z miejscowych ziół rosnących w górach. W początkach XVII w. śląska wioska Karpacz stała się centrum ruchu laboranckiego. Laboranci lub, jak ich zwano, alchemicy w ciągu jednej generacji zmienili niczym niewyróżniającą się wioskę w kwitnący ośrodek zielarski, znany w całej Europie. Sprzedawcy medykamentów tu wyrabianych docierali na wszystkie rynki i jarmarki Śląska, a nawet daleko poza jego granice. Widywano ich w Pradze, Krakowie, Moskwie, Wiedniu, na targach lipskich, a nawet w Londynie.
II połowa XIX wieku to czas intensywnego rozwoju całego Karpacza. Przybywający coraz liczniej turyści oczekiwali wygód. Z tego powodu w 1869 roku zbudowano pierwszy hotel. Dwudziestotrzypokojowy obiekt stanął w pobliżu kościółka Wang. Do I wojny światowej wytyczono 300 km szlaków. Budowę istniejącej obecnie kolejki krzesełkowej rozpoczęto w 1957 roku. Uruchomiono ją 22 lipca 1959 roku.
Rok później Karpacz otrzymał prawa miejskie.
Dziś miasto szczyci się 8,5 tys. miejsc noclegowych. •