[basialwica]

Szkoci są skąpi, Hiszpanie leniwi, a Francuzi jedzą żaby - to przesądy.

Skądś siś jednak biorą i tak w każdej plotce tkwi ziarenko prawdy, tak i w każdej nacji - coś dla niej charakterystycznego.

Czy jednak istnieje w ogóle coś takiego jak narodowy charakter ? A jesli tak, to co szczególnego jest w nas, Polakach?

W Polsce trudno to zauważyć, bo brakuje tła, na którym moglibysmy się wyróznić.W multikulturowej Wielkiej Brytanii wręcz przeciwnie: widać to jak na dłoni.

Polaków grzech pierwszy to, co w tej materii najbardziej rzuca sie w oczy, to oczywiście wszczynanie rozrób i awantur po pijaku. Wszelkiego rodzaju zaczepki i obrzucanie innych obelgami w tyleż błogim i bezpiecznym, co i błędnym przekonaniu, że oni nas nie rozumią.

W istocie nie ma chyba w Wielkiej Brytanii człowieka, który nie wiedziałby, co znaczą polskie przekleństwa i nie umiał dopasować ich do własciwej grupy narodoościowej.

Grzech drugi to tzw. pasienie gapia. Rzecz w nie dyskretnym zerkaniu czy spozieraniu kątem oka, ale w gapieniu sie na innych bez obciachu i cienia zażenowania. Czy to na ulicy, czy w metrze, czy autobusie. Tutejsze obiekty szczególnie sa na to wrazliwe, z miejsca - i bez racji- odbieraja to jako przejaw agresji.

Grzech trzeci to - uparta niechęć do do tutejszych konwenansów, jak np. znamiennego pytania " co słychać?" czy pozdrawiania sąsiadów, których co prawda widujemy codziennie, ale z którymi nie było nam nigdy dane upić sie przy grillu.

Niechęć dla niechęci jak sztuka dla sztuki.

Nie lubimy Murzynów, bo są czarni: Chinczyków, bo jest ich za dużo; Hindusów, bo mają sklepy; muzułmanów, bo islamują ; Turków, bo sprzedaja kebaby; Żydów, bo maja banki; Brytyjczyków, bo myślą, że są od nas lepsi; Rumunów i Bułgarów, bo sa od nas gorsi i wreszczie inych Polaków, bo mówią, że lepiej od nas zarabiają.

Nie uśmiechamy się, nie jesteśmy mili i nie integrujemy się.