[Kaima]

Napisał zCentrum

Pani Anna Pruszyńska wspomnienia napisała - moim zdaniem - bardzo zajmującym stylem językowym.

Język tej książki jest jedyny dla czasów, do których odnosi się i to, moim zdaniem, nie jest stylizacja, lecz język naturalny. Nie znoszę książek niby-historycznych, ale pisanych współczesnym językiem, a ostatnio wpadły mi dwie takie w ręce - "Żniwa gniewu" Luci di Angeli i "Zojda z Bieszczad" Ewy Lenarczyk - dość prymitywne czytadła.
A "Między Bohem a Słuczą" naprawdę warto przeczytać. Nie mówiąc już o pięknej i bogatej polszczyźnie warto ze względu na obraz wydarzeń widzianych nie z perspektywy polityka czy historyka, lecz zwykłego człowieka. Autorka miała też inny cel - zwrócić uwagę na synów, a przede wszystkim na Ksawerego. I to Jej w pełni udało się, przynajmniej w moim wypadku. Ksawerego Pruszyńskiego nie było w kanonie lektur szkolnych i wstyd się przyznać, nic nie czytałam. Jedynie kiedyś, dawno, dawno temu obejrzałam film "Między wilki", który bardzo podobał mi się. O Mieczysławie w ogóle nie słyszałam. Ale teraz przy najbliższej okazji postaram się nadrobić zaległości.