Gdy człowiek ma swoje lata, to musi od czasu do czasu skorzystać z przyznanego mu zabiegu w gabinecie rehabilitacyjnym. Mój pierwszy dzień wyglądał tak:
Zajmuję leżankę, podciągam koszulę i przed nos kładę sobie gazetę. Rehabilitant kładzie na lędźwiach zwilżone gaziki z elektrodami z aparatury.
- Która strona bardziej chora? Lewa? Prawa? – pyta rehabilitant włączając aparaturę i podkręcając gałką wielkość prądu.
- Starczy?,- pyta.
- Nie, nic nie czuję,- odpowiadam. A bolą mnie obie strony! Lewa i prawa!
- A teraz? – pyta podkręcając gałką prądu.
- Kiwam przecząco głową, że prawie nic nie czuję.
- Jeszcze... jeszcze trochę? – dziwi się.
- Czuję lekkie mrowienie, ale to chyba za mało. Proszę jeszcze trochę!
- Jak to jeszcze trochę? – Jeszcze? Pan się dobrze czuje?
Podkręca powoli gałkę przyglądając mi się uważnie.
- Chyba starczy! –zawyrokował. Jak pan się będzie źle czuł, lub będzie szczypało i paliło, to pan głośno woła... będę tuż obok!
Przy biurku do pielęgniarek:
- Słuchajcie! Przywaliłem temu facetowi poziom 14-ty, a on leży spokojnie i czyta sobie gazetę! Coś podobnego!
Dziewczyny wychyliły głowy i zajrzały za moją zasłonkę.
- Ty się nie dziw, tylko lepiej sprawdź, czy mu prąd dochodzi, - poradziły pielęgniarki.
- Rehabilitant przepraszając bierze elektrodę w rękę, a drugą wkłada gdzieś w aparaturę, by za chwilę podskoczyć jak ukłuty igłą.
- Ku..wa mać!! – wrzasnął strzepując i rozcierając dłonie. Jest prąd... Jest prąd!
Po skończonym zabiegu podszedł do mnie.
- Proszę pana, z reguły najwięcej dajemy poziom 7-8... ale poziom 14? No wie pan? Coś takiego!
- Jutro spróbujemy poziomu 15-16, no i zobaczymy jak to działa na emerytowanego energetyka... – odpowiedziałem osłupiałemu rehabilitantowi.
- Elektryka prąd nie tyka! - stwierdziły pielęgniarki.
Zamykając za sobą drzwi zobaczyłem jeszcze jego okrągłe zdziwione oczy.
.gif)