[ula10-12]

Duszek Bajdurek

Za oknem deszcz pada,już późna godzina,
a tu Mamy,Taty,jeszcze w domu nie ma.
Zbyszek lekcje odrobił,Basia lalki spać kładzie,
mają swój pokoik w orzechowej szufladzie.
Co tu robić,tak nudno,zabawmy się trochę,
ja będę generałem,ty zbierzesz piechotę.
Z zielonej portiery zrobię pelerynę,
z poduszki czapeczkę,przykryję czuprynę.
Zbyszek pif-paf z poduszkami żwawo skacze,
Basia w nosek dostała i już gorzko płacze.
Zbyszek ją pociesza,łezki z oczu ściera,
patrzą,a tam z kącika jakiś skrzat wyziera.
Maleńki jak szpilka,podskakuje żwawo,
oczkami świdruje na lewo i prawo.
Jestem Duszek Bajdurek,słyszałem te krzyki
i przyszedłem zobaczyć co to za psotniki.
Siedziałem sobie w kąciku,
na miękkiej pajęczynie jak w srebrnym koszyku.
Lecz widzę niewesoło zabawa się skończyła,
osusz Basiu łezki i znowu bądz miła,
a za to ci Bajdurek bajeczkę opowie,
i tak czas upłynie na miłej rozmowie.
Siadajcie na fotelu,ja obok usiądę,
słuchajcie uważnie,ja bajkę snuć będe.

Był sobie król,był sobie paź i była też królewna,
żyli wśród róż,nie znali burz,rzecz najzupełniej pewna.
Lecz srogi los,okrutna śmierć,do pałacowych bram się wkradła,
króla zjadł pies,pazia zjadł kot,królewnę myszka zjadła.
Lecz żeby wam nie było żal,.król był zrobiony z cukru,
z piernika zaś młodziutki paź,królewna była z lukru.

Powiedział to Bajdurek skrzat i zniknął w jednej chwili.
Gdzie on się nam podział,Basia się rozgląda,
był tu jeszcze przed chwilą,wyszedł z tego kąta
i taką nam ładną bajkę opowiedział
i tak nam czas przyjemnie przeleciał.
A teraz Zbyszku,cały ten ambaras,
trzeba sprzątnąć,bo Mama przyjdzie zaraz.
I już po chwili dzwonek u drzwi sięę odzywa
ach,to Mama i Tatko już do nas przybywa.


Tyle pamiętam,może nie wszystko po kolei,pewnie coś opuściłam,ale uważam,że i tak dużo zapamiętałam.