Życie samotnych seniorów

[Alsko]

Napisał cha_ga

czy w naszym wieku można jeszcze zmienić siebie (...) no, zawsze można przynajmniej próbować zawalczyć...

O to właśnie chodzi. Spróbować! http://www.arpegio.pl/behappy.htm
Ale nie na zasadzie zadania, lekcji do odrobienia, bo to sztuczne, nieprawdziwe.

Każdy ma inną konstrukcję psychiczną.
Mnie się często przekora włącza. Los się zamierza albo walnie znienacka, a ja "A guzik! A niedoczekanie!!!"
Poza tym pesymizm bardzo mi nie smakuje, brrr!

[Bertold]

Jeszcze godzinkę temu, myślałem, że tylko mnie dzisiaj tęskno za drugim człowiekiem. A tu proszę jak miło. Dziękuję, że jesteście.

[cha_ga]

Alsko, tak trzymaj! Co nam przyjdzie z pesymizmu? obróci się przeciwko nam , jest szkodliwy! Bertoldzie tez ci dziekuje...za twoje wypowiedzi pełne madrosci i wyrozumiałości dla innych, a może to empatia? Jak zwał tak zwał...

[Bertold]

Cha_ga, myślę podobnie co do pesymizmu. Kiedyś, gdzieś, nawet nie pamiętam gdzie, wyczytałem taki slogan " Jeżeli nie myślisz o zwycięstwie, to przygotuj się na porażkę". Chyba coś w tym jest z prawdy.

[Anielka]

Witam serdecznie
Jak miło,że znowu wątek ożywa i nie na murdzeniu li tylko.
O zmianie osobowosci w naszym wieku to raczej marzyć nie ma co ,ale tolerować w miarę możliwosci innych to chyba się da.Bo w zasadzie rzecz w tym ,że wszyscy na starość /hihihi ale też mi starość/ troszkę "pierdołowacieją" tyle,ze u innych to widzimy a u siebie nic a nic.
A co do pesymizmu?całe zycie byłam optymistką i różnie na tym wychodziłam,ale w tym przypadku się nie zmienię.Lubię też marzyć,bo cóż by to był za świat bez marzeń.
Dzisiaj u mnie piękna pogoda/słonko ,lekki mrozik/,kijki i morze czekają,tylko poczekam na koleżankę forumową razem odpijemy kawkę i w drogę.
Miłego i pogodnego dnia wszystkim życzę

[Bertold]

Napisał Anielka

Witam serdecznie
Jak miło,że znowu wątek ożywa ................
O zmianie osobowosci w naszym wieku to raczej marzyć nie ma co ,ale tolerować w miarę możliwosci innych to chyba się da.Bo w zasadzie rzecz w tym ,że wszyscy na starość /hihihi ale też mi starość/ troszkę "pierdołowacieją" tyle,ze u innych to widzimy a u siebie nic a nic.
A co do pesymizmu?całe zycie byłam optymistką i różnie na tym wychodziłam,ale w tym przypadku się nie zmienię.Lubię też marzyć,bo cóż by to był za świat bez marzeń.

Anielko, święte słowa, święte słowa. Zatem miłego wachlowania kijkami życzę.

[cha_ga]

No to miłego dnia Anielko! U mnie równiez nieśmiało wygląda słoneczko, ale ja dziś wybieram się nie na kijki, ale na spotkanie z koleżankami przy kawie...kontakty towarzyskie tez trzeba pielęgnować, na pewne sprawy zamknąć oczy i cieszyc się ,ze jest ktoś komu choć trochę zależy na kontaktach z nami...

[Bertold]

Napisał cha_ga

..............., ale na spotkanie z koleżankami przy kawie...kontakty towarzyskie tez trzeba pielęgnować, na pewne sprawy zamknąć oczy i cieszyc się ,ze jest ktoś komu choć trochę zależy na kontaktach z nami...

Wspaniała mądrość życiowa! Na tym, moim zdaniem, głównie polega radzenie sobie z samotnością. Niestety, ja jestem dzisiaj uziemiony, co jak widać mi nie służy, ale dam radę. Miłego spotkania.

[senesco]

Cha_go, Anielko - jeśli zapytacie naukowca, takiego od procesów mózgowych, to odpowie, że nie tylko nie jest za późno, ale że to bardzo dobry wiek, by spróbować zmienić swoją osobowość.
Samotnik ma trochę więcej czasu, więc może poczytać, a przy okazji posłuchać muzyki - Il Divo jest słodkie, ale może warto sięgnąć po muzykę otwierającą umysł.
Ernst Poppel udowadnia w swojej książce Im starszy tym lepszy, że ze strony mózgu nie ma przeszkód. Zatem zmiana jest kwestią woli. Tego, czy chcemy spojrzeć przed siebie, czy będziemy uparcie spoglądać w przeszłość i to możliwie daleką.
Zacząć trzeba od tu i teraz, od tego co mamy w ręku, a potem sięgamy po nowe. Owszem nie jest łatwo, uczymy się wolniej, ale jak twierdzi Poppel precyzyjniej, bo wiemy już wszystko o porażce, no i nie musimy przejmować się ocenami, bo dokonujemy zmiany tylko dla siebie.

Jesteśmy coraz starsi, ale wszyscy wokół są coraz starsi. Jesteśmy samotni, ale i wokół nas coraz więcej pojedynczych.
Trzeba poszukać sposobu - na siebie i na swoją samotność.
Jeśli macie okazję, sięgnijcie po film Zamieszkajmy razem, może będzie podpowiedzią, a przynajmej rozrywką.

W dzieciństwie każdy z nas ma naturalne poczucie rytmu, śpiewa, tańczy, rysuje z radością. W dorosłym życiu zabijamy tę umiejętność.
W dzieciństwie w naturalny sposób nawiązujemy kontakty. W dorosłym życiu zabijamy ten dar.
Skoro starość pamięta lepiej dzieciństwo niż dziś, czy wczoraj, to po to, byśmy siegnęli po talenty dziecka.
I rozmawiali z innymi nie "w jakiejś sprawie", ale dla czystej przyjemności...

[krystynka]

...możemy wreszcie zaakceptować siebie, bo nie musimy spełnić oczekiwań innych ludzi – ponownie możemy się wszystkiemu dziwić i odkrywać świat, bo nikt przed nami nie szedł tą drogą – możemy ustalić własne kryteria i kierować się wyłącznie nimi, ludzie wokół na ogół nie życzą sobie, by wtrącać się w ich życie – możemy zyskać mądrość i zacząć coś nowego, nie martwiąc się, że efekt naszej pracy musi kogokolwiek zadowolić.

Senesco,
i to jest TO. Od pewnego, dłuższego już czasu, zgodnie z tym co powyżej żyję.
Ale... musiałam nauczyć się asertywności.
Asertywność z grubsza polega na tym, że najważniejsze jest to co ja chcę, czego ja potrzebuję i umiejętność egzekwowania tego, ale... bez szkody dla innych.
Na zasadzie: wygrany - wygrany.

[cha_ga]

Krystynko, asertywnośc piekna rzecz, ale trzeba bardzo uwazac aby nie pomylić jej ze zwykłym egoizmem, a to już nie bardzo popłaca...Senesco, problem w tym ,ze większość z nas mimo narzekania wcale nie chce zmieniac swojej osobowości, ale sam fakt, ze można tego dokonać pomimo upływu lat jest budujacy

[Bertold]

Pozwólcie, że dorzucę swoje trzy grosze do problemu możliwości, chęci zmiany osobowości w dojrzałym wieku - jeśli prawdą jest stwierdzenie, że "wszystko płynie" (Panta rhei), to nasza osobowość zmienia się od narodzin aż do śmierci - tyle tylko, że kształtują ją nasze doświadczenia życiowe. Senesco wskazał na zalety i możliwości, świadomego kreowania własnej osobowości w naszym wieku. Rzecz moim zdaniem tkwi w tym, aby powstała w nas (zwykłych śmiertelnikach), owa świadomość potrzeby zmian.
Senesco napisał: "Skoro starość pamięta lepiej dzieciństwo niż dziś, czy wczoraj, to po to, byśmy sięgnęli po talenty dziecka.
I rozmawiali z innymi nie "w jakiejś sprawie", ale dla czystej przyjemności..." - znakomita teza. Pozostaje tylko (w zdecydowanej większości przypadków) zresetować z pamięci człowieka, przykre doświadczenia, dolegliwości zdrowotne i nawyki do narzekania nabyte w trakcie walki o byt, na drodze ku starości i jesteśmy w domu. Dla pozostałych wystarczy już sama świadomość możliwości. Ale tych osób nie trzeba i tak przekonywać, oni do ostatniej chwili będą pracowali nad sobą.

[senesco]

Krystynko - nic dodać, nic ująć - tylko odrzućmy kategorię "wygrany". Chcę mieć, chcę zyskać, chcę być - ale nie przeciwko komuś, czy czemuś. Zrozumieć, że żebym coś miał, nie muszę niczego nikomu zabierać.
Choć w życiu - w związku - jesteśmy jak naczynia połączone. Poziomy się wyrównują. Musimy zatem zrozumieć, że nie mogę być naczyniem wypełnionym z meniskiem wypukłym (czyli do imentu), a moje "połączone" będzie pełne do połowy.
Musimy dać, żeby otrzymać, choć nie zawsze tej samej osobie, nie zawsze w tym samym czasie.

Khalil Gibran napisał o związku, o miłości, że "to dwa cyprysy rosące obok siebie i żaden w cieniu drugiego".

Samotni czy w związku, spróbujmy dostrzec w sobie cyprys i nie rzucać na nikogo cienia, ani nie przejmować się cieniem rzucanym przez innych.

[senesco]

Cha_go - ależ to już prawie szczyt.
Bardzo często samotnik narzeka, zagłębia się w smutek, a tak naprawdę lubi ciszę wokół siebie.
Bywa, że samotność rzeczywiście mu dokucza, ale to jedyne co zna, jedyne co ma i boi się stracić swoją samotność. Boi się nowego, nieznanego, boi się związku....
Ale samotności nigdy nie tracimy. Zawsze możemy do niej wrócić. Przeciwieństwem samotności nie jest życie w tłumie, ani nawet w związku. W małżeństwach, nawet tych udanych, bywamy samotni.
Przeciwieństwem samotności jest bycie dla innego człowieka.
Przeciwieństwem samotności jest uwaga poświęcona drugiemu człowiekowi.

[krystynka]

Senesco, napisałam: wygrany-wygrany, czyli żadna ze stron nie jest krzywdzona - jak te dwa cyprysy rosnące obok siebie.

Cha_ga, dam cytat, o co mi chodzi, lepiej tego ująć nie można:

Asertywność to balansowanie pomiędzy obroną własnych granic a egoizmem

W sytuacji, kiedy nie chcemy czegoś zrobić, to mamy do wyboru – albo powiedzieć sobie „nie”, a komuś „tak” – wtedy stracimy do siebie szacunek. Albo odmawiamy, ryzykując, że ten ktoś się obrazi, zachowujemy jednak poczucie wewnętrznej zgody ze sobą. Jeśli swoją odmową nikogo nie krzywdzimy, to lepiej narazić się na niezadowolenie drugiej osoby niż zgadzać się na coś wbrew sobie. Mamy wówczas większą szansę na zachowanie zdrowia. Życie w ciągłym konflikcie wewnętrznym, zwiększa frustrację. Godząc się na rzeczy, których nie chcemy, jesteśmy bardziej narażeni na wrzody, nerwice, depresje czy uzależnienia. Niezadowolenie wpływa destrukcyjnie na nasz organizm. Dołóżmy zatem starań, aby mówić otwarcie o tym, co myślimy, co czujemy; czego chcemy, a czego nie, z czym się zgadzamy, a z czym nie – nikogo nie krzywdząc, nie obrażając ani nie deprecjonując]

[senesco]

Bertoldzie - niczego nie resetuj, nie formatuj dysku broń Boże, tylko go defragmentuj, uporządkuj.
Negatywne dośwadczenia są cenne, ale czy wszystkie? Czy w istocie będzie okazja do popełnienia wszystkich i tych samych błędów? Czy 60-latek i 20-latek biegną tym samym rytmem?
Nie. Biegniemy wolniej. Nauczmy się chodzić wolniej.
Nie musimy biec, nie musimy zdobywać szczytów, nie musimy sięgać po trofea, nie musimy być mistrzami.
Nie musimy już być szaleni z miłości. Możemy natomiast rozdawać przyjaźń, bo nareszcie znamy jej wartość.
Nie musimy konkurować, bo teraz sami dla siebie jesteśmy wyzwaniem.

Cała nasza pamięć może być przydatna. Ale to jak szafa pełna ciuchów. Nie wszystkie już pasują, nie we wszystkich nam jest do twarzy, nie każdy nam się podoba.

Im więcej danych, tym łatwiej rozwiązać równanie.
Zatem wystarczy, że uporządkujemy pamięć i niektóre wspomnienia odeślemy na strych, a niektóre poddamy recyklingowi.

[senesco]

Krystynko - tak, wiem. Ja tylko przestrzegam przed pojęciem "wygrany". Kryje ono w sobie "grę", a ta może kojarzyć się negatywnie. Może ciągnąć za sobą przypadkowość, determinację, uczciwość gracza... A co za tym idzie lęk przed ryzykiem i stratą.

Budując siebie niczego nie tracimy, wszystko możemy zyskać.
Cudownie jest, gdy obie strony wygrywają. Ale ważna jest świadomość, że nie istnieje możlwość "przegranej".
Jeśli się nie uda, zawsze mamy siebie z "teraz". Ale ile zyskamy, gdy spróbujemy...

[krystynka]

Wielokrotnie czytałam na naszym forum, że najważniejsze w życiu jest, by czuć się potrzebnym.
A za tym często, niestey, idzie stres, bo np młodzi nie chcą naszych rad, inaczej wyobrażają sobie wychowywanie własnych dzieci.
Czy nie lepiej zająć się sobą, być nawet na granicy egoizmu, ale być w zgodzie ze sobą samym, a nie na silę czuć się...
Osobiście nie mam potrzeby "czucia się potrzebnym".

[senesco]

Krystnko - nie czuje potrzeby "bycia potrzebnym"? Bo czujesz się niezbędna, sobie i to jest dobre.
Bo, żeby być potrzebnym musimy być. Musimy mieć siłę, energię, wolę. To nasze baterie muszą być napełnione i sprawne.
Jeśli nie dbamy o siebie, nie jesteśmy w stanie nikomu pomóc. A jeśli pomagamy wbrew sobie, to tylko po to, by podtrzymać w sobie poczucie "bycia niedocenionym".

Na pewnym etapie życia jesteśmy potrzebni sobie i to jest właściwe. Należy pozwolić dzieciom wychowywać swoje dzieci. I jeśli nie musimy zajmować się swoimy rodzicami, zająć się sobą. Pewnego dnia i tak wnuk poprosi o pomoc...

[Bertold]

[quote=senesco]

Czy 60-latek i 20-latek biegną tym samym rytmem?
Nie. Biegniemy wolniej. Nauczmy się chodzić wolniej.
Nie musimy biec, nie musimy zdobywać szczytów, nie musimy sięgać po trofea, nie musimy być mistrzami.

Zgadzam się z Tobą zupełnie, nie musimy. Chociaż nie pisałem o konkurencji z dwudziestolatkami, tylko o złych doświadczeniach, które utrwaliły się w postaci cech naszej osobowości

Nie musimy już być szaleni z miłości. Możemy natomiast rozdawać przyjaźń, bo nareszcie znamy jej wartość.

A dlaczego nie, skoro potrafimy kochać dojrzalej, piękniej, czulej. W naszym wieku, też można żyć pełnią życia. A nawet bym powiedział - trzeba żyć pełnią życia. Oczywiście na miarę możliwości 60-latka.

Nie musimy konkurować, bo teraz sami dla siebie jesteśmy wyzwaniem.

Święta prawda. Też o tym nie pisałem, ale podobnie postrzegam.

Cała nasza pamięć może być przydatna. Ale to jak szafa pełna ciuchów. Nie wszystkie już pasują, nie we wszystkich nam jest do twarzy, nie każdy nam się podoba.

To właśnie o tym myślałem używając słowa reset. Uporządkowanie doświadczeń, otóż to, tylko jak zabezpieczyć komórki, w których je zgromadzimy aby się nie uaktywniały? Trudna sztuka.

Im więcej danych, tym łatwiej rozwiązać równanie.

Nie wiem o jakim równaniu mówisz? Pozwolę sobie postawić tezę odwrotną, chociaż nie jestem sceptykiem: Im więcej danych, im większy zbiór informacji - tym trudniej rozwiązać problem, ponieważ daje to, więcej możliwości uzyskania optymalnego rozwiązania. Jedyne prawidłowe i słuszne rozwiązanie z góry odrzucam, jako mało realne.

Zatem wystarczy, że uporządkujemy pamięć i niektóre wspomnienia odeślemy na strych, a niektóre poddamy recyklingowi.

No i tu doszliśmy do punktu stycznego, odesłanie do lamusa, tylko niektórych doświadczeń.
Nie wspomniałem wcześniej o możliwości zmiany podejścia do doświadczeń z przeszłości. To moim zdaniem jest możliwe, ale też w skończonej ilości przypadków. Powiem szczerze, nasza dyskusja zmierza moim zdaniem do "poszukiwania samego siebie w samym sobie". Wiem, że ta idea zaczyna współcześnie odżywać, ale tu nawet mój optymizm, na obecną chwilę tego nie ogarnia. Pozdrawiam.