My Wrocławianie

[alodia1949]

Na kocim blogu (KLIK w dolny link) napisałam o fajnej wystawie w "Saloniku Trzech Muz" przy ul. Zawalnej 7 (wejście od podwórka). Jest to bardzo klimatyczne miejsce. Polecam.

[alodia1949]

[alodia1949]

Serdecznie zapraszam młodych duchem i ciekawych świata seniorow z Wrocławia na bezpłatne zajęcia z wykonywania kolażu (collage) w środę 1. grudnia, godz. 13,30, w bibliotece przy ul. Wyszyńskiego 75 (róg z ul. Prusa).
Dojazd aut. A,N,128 i tramwaje: 9,17 do Ogrodu Botanicznego oraz tramwaje 0 i 1 do skrzyżowania ulic Wyszyńskiego i Nowowiejskiej.
Wystarczy zabrać ze sobą nożyczki.

[alodia1949]

Kościół na dachu

Książę Henryk nie znosił biskupa Tomasza od dnia, gdy po raz pierwszy ujrzeli się we wrocławskiej katedrze. Dumny Henryk ani myślał klękać i całować pierścień biskupa. Uważał, że nie przystoi to prawowitemu władcy całego Śląska. Tomasz też nie zamierzał chylić przed księciem głowy. Uznał, że to Henryk winien oddać cześć przedstawicielowi Kościoła i Boga.

Żaden nie myślał ustępować. Książę marzył, że zjednoczy podzieloną przed wiekiem Polskę i włoży na skronie królewską koronę. Bał się, że skupiający w swych rękach coraz więcej przywilejów i ziemi biskup będzie przeszkodą w spełnieniu tych planów. Nie zgadzał się na wyłączenie spod książęcej władzy ani dóbr biskupich, ani zamieszkujących je ludzi, czego żądał Tomasz.

Kłótnia doprowadziła do wojny domowej. Henryk odbierał biskupowi kolejne wsie, podporządkowywał sobie klasztory i konfiskował zgromadzone w nich majątki. Wreszcie zajął należące do Tomasza Nysę i Otmuchów i wygnał jego zwolenników z Wrocławia.

W odpowiedzi biskup rzucił na Henryka klątwę, wyjmując całe księstwo śląskie spod boskiej opieki. Książę nie uląkł się jednak ekskomuniki, zaatakował zbrojnie Tomasza, a gdy ten skrył się w Raciborzu, otoczył miasto i zmusił biskupa do kolejnych ustępstw.

Wydawało się, że wojna na Śląsku nigdy się nie skończy. Dopiero arcybiskup gnieźnieński Jakub, do którego Tomasz zwrócił się o pomoc, znalazł rozwiązanie. Obiecał Henrykowi, że jeśli odda zabrane biskupowi ziemie, uwolni ludzi i zwróci kosztowności Kościół poprze jego starania o koronę króla Polski.

Niech tak będzie - rzekł Henryk.
A na pamiątkę zakończenia naszego sporu i dobrą wróżbę dla Polski, w miejscu, gdzie stoimy, wybuduję kolegiatę. Swą wspaniałością nie będzie ustępować nawet katedrze wrocławskiej.

Patronem kościoła, zgodnie z wolą Henryka, miał zostać święty Bartłomiej, opiekun rodu Piastów Śląskich.

Książę nie żałował pieniędzy, więc robota szła szybko. Z całego Śląska sprowadzeni zostali najlepsi murarze. Dziesiątki ludzi uwijało się przy kopaniu dołów pod fundamenty kościoła, gromadzeniu kamieni i cegieł. Wydawało się, że kościół stanie nawet szybciej, niż to planowano. Aż któregoś dnia jeden z kopaczy rzucił nagle łopatę, padł na kolana i zaczął krzyczeć:
Cud, prawdziwy cud!
Inni murarze także przerwali pracę, chcąc zobaczyć, co się stało.

Jaki cud, wracać zaraz do roboty! - irytował się majster.

Ale kopacze nie posłuchali. Odłożywszy kilofy i łopaty, rękami zaczęli wygrzebywać z gliniastej ziemi korzeń o przedziwnych kształtach. Jego odnogi krzyżowały się nawzajem i przeplatały, układając się na podobieństwo ludzkich figur.

Patrzcie, to przecież Jezus przybity do krzyża, jakby go kto kozikiem w drewnie rzeźbił - mówili jeden przez drugiego.

A tu na dole, spójrzcie tylko, czy to nie Najświętsza Panienka, opłakująca syna ?

A obok niej Św. Jan, jak żywy.

To znak prawdziwy od Boga - powiedział ten, pod którego łopatą odsłonił się korzeń. Trzeba pokazać go biskupowi, on będzie wiedział, co z nim dalej czynić.

Kiedy Tomasz zobaczył korzeń, ruszył natychmiast na zamek.

Książę, kościół, który stawiasz, musi nosić imię św. Krzyża - rzucił od progu, wchodząc do komnaty Henryka.

Wiesz przecież, że to niemożliwe - odparł książę. Ślubowałem, że patronem tego kościoła będzie po wasze czasy apostoł Bartłomiej.

Inna jest wola Boga, więc nie sprzeciwiaj się jej po raz drugi, bo tym razem może się to skończyć dla ciebie znacznie gorzej - zagroził biskup.

Święty Bartłomiej zawsze szczególną opieką otaczał ród Piastów, więc to jemu kościół będzie poświęcony - nie chciał ustąpić Henryk.

Powiedz raczej, że chcesz tym sposobem oddać cześć bartnikom raciborskim, którzy wiodąc cię leśnymi ścieżkami pomogli potajemnie podejść pod mury Raciborza - rozzłościł się biskup Tomasz.
Chyba już zapomniałeś, książę, że dalej ciąży nad tobą kościelna ekskomunika.

Biskupie, nie nadużywaj mojej cierpliwości, bo będziesz tego żałował - Henryk aż uniósł się na książęcym tronie.

By jednak nie rozniecać na nowo konfliktu, który kosztował już wiele ludzkich istnień, postanowili jeszcze raz zwrócić się o sąd do arcybiskupa gnieźnieńskiego.

Arcybiskup cierpliwie wysłuchał racji obu.

Nie rozumiem waszego sporu - rzekł w końcu.
Skoro jednak nie możecie się pogodzić, niech powstaną dwa kościoły, a jeszcze większa będzie wasza chwała. Niech jeden kościół nosi imię Świętego Bartłomieja, a drugi Świętego Krzyża.

Zgoda - odparł Henryk - ale kościół Świętego Bartłomieja pozostanie na swoim miejscu.

Zgoda - powiedział Tomasz - ale kościół Świętego Krzyża powstanie tam, gdzie znaleziono cudowny korzeń.

Kłótnia rozgorzała od początku. Henryk chwytał już za miecz, a Tomasz uniósł pastorał jakby do walki.

Mam dość was obu - rozsierdził się arcybiskup.
Nie przyszliście tu wcale po radę, tylko dalej prowadzić wasz grzeszny spór. Jeśli chcecie, to budujcie choćby jeden kościół na dachu drugiego, ale mnie w to nie mieszajcie.

Ponieważ Henryk i Tomasz nie mogli się pogodzić, a żaden nie myślał ustąpić, stało się tak, jak przepowiedział arcybiskup.

Najpierw w miejscu, w którym znaleziono korzeń, Henryk wybudował kościół pod wezwaniem Świętego Bartłomieja. Ale gdy zmarł, biskup Tomasz nakazał postawić dokładnie w tym samym miejscu kościół Świętego Krzyża. Budowniczowie, którzy nie wiedzieli, jak poradzić sobie z tym zadaniem, nie burząc pierwszej świątyni, wznieśli drugą na jej dachu.

Odtąd do kościoła Świętego Krzyża wchodzi się dwudziestoma czterema schodami w górę, do kościoła Świętego Bartłomieja siedemnastoma w dół.

A cudowny korzeń, za którego przyczyną tak się stało, do dziś można oglądać we wrocławskim Muzeum Archidiecezjalnym.

[alodia1949]

na biało a służby porządkowe śpią snem leniwego.
Byłam w rynku, tak wygląda hrabia Fredro:

[alodia1949]

z rynku i ul. Świdnickiej zrobione wczoraj przedstawiam

[alodia1949]

Jeśli ktos mysli, że Wrocław jest dobrze zarządzanym miastem
niech przejdzie się chodnikami ulic.
Skandaliczny skandal to jest.
Na dowód zdjęcie chodnika jakim dzisiaj szłam
od przystanku tramwajowego Mosty Warszawskie do domu:

[alodia1949]

Nie wybralabym się wieczorową zimą do Parku Szczytnickiego ale
ktoś to zrobił i oto zdjęcie:

[alodia1949]

w pochmurny dzień
Oto kawałek Wrocławia, mojej dzielnicy:

[bogda]

Witaj Alodio
Fajnie prowadzisz wątek, a fotka zimowego, nocnego parku jest niesamowita.

[alodia1949]

za miłe słowa.
Wiem, że moglabym jeszcze więcej tu wstawiać info i obrazków ale robię już tyle różnych rzeczy
A oto widok z mojego okna:

[jolita]

................................................na watki.GIF

[alodia1949]

byłam dzisiaj na cmentarzu przy ul. Bujwida i miałam ze sobą aparat fotograficzny:

[alodia1949]

nasypało na biało wszędzie, w Parku Nowowiejskim czyli Skwerze im. S. Tołpy kaczki dokarmiają mieszkańcy
a poniżej wróble przed moim blokiem:

[alodia1949]

wszystkim Gościom tego wątku składam najserdeczniejsze życzenia świąteczne i noworoczne poparte moimi kartkami-kolażami

[alodia1949]

Nie ma to jak ciche i spokojne święta!
Trochę pracowałam nad swoimi opowiadaniami dziejącymi się we Wrocławiu. Oprócz mordowania w nich swoich
wrogów przemycam dane o nietypowych miejscach mojego rodzinnego miasta.
Jak to - dom igloo wybudowany na Zalesiu przez prof. W. Lipińskiego:

[alodia1949]

byłam dzisiaj w Rynku, opisałam wystawę, użaliłam się nad dolą, spotkałam potwora i zdjęłam choinkę - wszystko to na kocim blogu, KLIK w dolny link

[alodia1949]

Szaleństw umiarkowanych,
osób i zwierząt kochanych,
trzosa pełnego
i zdrowia stałego
wszystkim życzę
najserdeczniej

[alodia1949]

SKAMIENIAŁE TANCERECZKI
Pewna uboga wdowa miała dziewięć pięknych córek. Ciężką pracą zdobywała środki na utrzymanie tak licznej gromadki. Córki, mimo że dorosłe, nie tylko nie myślały o tym, by w jakiś sposób pomóc matce, ale zdawały się wprost nie dostrzegać jej wysiłku, pędząc beztroski i lekkomyślny tryb życia rozpieszczonych panienek, cały swój czas trawiąc jedynie na tańcach, spotkaniach i spacerach z kawalerami. Biedna matka choć zmartwiona, lekkomyślnością córek nie sprzeciwiała się w nadziei, że przynajmniej korzystne zamążpójście zapewni im lepszą przyszłość. W ten sposób dziewczęta nie znały żadnej tamy dla swoich zabaw i rozrywek. Ale gdy pewnego razu zaczęły się wybierać na tańce w Wielki Piątek, matka sprzeciwiła się stanowczo, wyrażając życzenie, aby choć ten jeden dzień skupienia i powagi, spędziły spokojnie. Doszło do sprzeczki, w której wyniku matka rozżalona lekkomyślnością córek zamknęła je na klucz w ich izdebce. Dziewczęta siedziały tam jakiś czas smutne, ale gdy zbliżała się godzina pójścia na zabawę, zaczęły myśleć, jakby tu wydostać się i jednak pójść. Najmłodsza wpadła na myśl, że można wyjść przez okno. Tak też postanowiły uczynić. Ale zaledwie wydostały się wszystkie na gzyms domu, powiał lekki wiatr i oto wszystkie tak jak stały skamieniały na miejscu. I odtąd stoją tam przy ul. Szewskiej.

[alodia1949]

na dworze szaro, buro, a mimo wszytko życzę:

a kto chce się
pośmiać zapraszam na koci blog: KLIK w dolny link