Życie samotnych seniorów

[samsung93]

Nie pisałam o wyganianiu kogoś na siłę z domu napisałam tylko jak tu w Belgii żyją Seniorzy. Ja zle się czuje tutaj i bardzo chętnie pojechałabym do Polski ale moja sytuacja zmusza mnie żyć tutaj. Mam tylko cichą nadzieje że wrócę do kraju i tak jak inni seniorzy będę mogła żyć u boku moich bliskich. Widzę swojego syna raz w roku. Jeżeli chodzi o spotkania seniorów to jest piękna sprawa każdy ma coś do powiedzenia można porozmawiać na różne tematy no i dowiedzieć się wiele ciekawych rzeczy. Siedzenie samemu w domu i nie spotykanie się z ludzmi to w rezultacie jest tak że troje to tłum.

[senesco]

rsolucjo - wyganianie seniorów "na siłę" nie ma sensu. To prawda. Ja także lubię swoją pojedynczość i spotkania z ludźmi, nie tłumem. Ale, jeśli mówimy o wschodzie, medytowanie czy kontemplowanie w grupie chroni nas od demonów.

Samotność to bycie z sobą i powinno być przyjemne. Bo nie żyjemy na wyspie, a jesteśmy elementami tłumu, ogniwami w łańcuchu i nieustająco ktoś naszą samotność narusza. Ciągle ktoś lepiej wie, czego potrzebujemy, jak powinniśmy żyć, itd.
Dlatego trzeba się starać, by samotność nie była izolacją, wycofaniem się. Bo taka izolacja przyspiesza starzenie się naszego mózgu, ogólne starzenie się, które staje się coraz bardziej bolesne i dotkliwe.
Wpaniała i długowieczna jest samotność Wschodu, ale eremici szkolą się w minimalizowaniu potrzeb, tych materialnych, intelektualnych, jak emocjonalnych. Nie potrzebują ani kochać kogoś, ani być kochani przez kogokolwiek (niższą czy wyższą istotę).
Jakże miłoby było zamieszkać na starość w wiosce seniorów, gdzie każdy ma swój dom i ogród, który może uprawiać. Żyć spokojnie i w spokoju.
Niestety, my żyjemy w epoce telewizji i z telewizją jako towarzyszem podróży. I choć mamy świat w zasięgu pilota, to izolujemy się od tego świata, żyjąc tylko negatywnymi emocjami.
I w ten sposób zabijamy swoje szare komórki i zabijamy swój mózg.
Czasami lepiej wyjść do ludzi i pokłócić się z kimś żywym, niż spierać się z telewizorem.

senscoeu.blogspot.com

[samsung93]

senesco myślę tak jak ty naprawdę jest tak jak piszesz. Podziwiam za lekkość słowa ja tak pisać nie umie.Pozdrawiam serdecznie.

[krystynka]

Taki piękny i długi post napisałam i ukazała się "Kurza twarz" - niedobrze - i wszystko poszło...
Nie będę pisać jeszcze raz. Było o tym, jak to telewizor jest nie wskazany dla osób samotnych.
Nie oglądam telewizji od ponad 10 lat

[ŁucjaS]

Senesco mam ogród który z pasją i ogromną przyjemnością pielęgnuję, wnusia, psa, kota, bywam na basenie i na UTW - takim całkiem odludkiem to nie jestem. Chodziło mi raczej o moje wewnętrzne nastawienie.
Samsung93 masz rację telewizja to nic dobrego - w nadmiarze zaczadza mózg ale też dostarcza informacji. Niektóre programy skutecznie pogłębiają wiedzę i zaspokajają ciekawość. Rozsądnie dawkowana w sumie nie jest taka zła.
Takie całkowite odcięcie od telewizora nie byłoby dla mnie zbyt bolesne ale chyba nieco zubożyłoby mój świat.
Pozdrawiam Wszystkich serdecznie.

[senesco]

rslucjo - no to wszystko jasne. W zaciszu wypita herbata lub kawa, w ciszy przeczytana książka, chwila relaksu w ogrodzie, to właśnie samotność. I myślę, że każdy jest jej spragniony, szczególnie, gdy obejrzy rozmowę polityków w telewizji.
Samotność to chwila ciszy pośród zgiełku, to głęboki oddech czystym tlenem.
Ogród jest doskonałym miejscem, ale miejsca coraz bardziej nam brakuje. I coraz bardziej marnujemy tę przestrzeń.
Mnie marzy się ogród zen, japoński ogród, w którym panuje harmonia i asymetria, elegancja bez widocznej aktywności ogrodnika, a wokół trochę dzikiej, zapuszczonej wręcz zieleni, w której żyją ptaki. Trawniki, żywopłoty do wysokości metra, warzywniki, cherlawe drzewka, raczej mnie zasmucają.
Marzą mi się nie parki, skwery, ale właśnie publicznie dostępne zaciszne ogrody na wzór japoński.
A dodatkowo - w takim miejscu - fitness park dla seniora.
To zabawne, że uważamy, iż u nas człowiek żyje bliżej człowieka, że na Zachodzie gorzej żyje się samotnym. Ale to właśnie tam w parku organizowane są miejsca do gry w boule, szachy, czy właśnie ogródki fitness. Na Wschodzie gromadka osób - w środku parku - wspólnie medytująca lub uprawiająca tai chi nikogo nie dziwi. U nas wzbudza to niezrozumiałe poruszenie. Nasza zieleń jest jakaś szara, poszarpana. A większość zamyka się w ogrodku działkowym (przeważnie w okolicy terenów kolejowych).
Czy nie byłoby miło zamienić choć jeden parking w okolicy na ogród?
Nie, żeby to zrobili ONI - administracja, urzednicy, politycy - ale, by nie przeszkadzali. Urządzić taki ogród pospołu, ale samemu. Aby nie musiał zamykać się o ramach doniczki na parapecie lub skrzynki na balkonie.
Wszyscy pamiętają o piaskownicy dla dzieci, boisku dla młodzieży, a czy nie można także pamiętać o ogrodzie dla seniora?

senescoeu.blogspot.com

[senesco]

Przy okazji - większość Polaków uważa, że nasz kraj jest bardziej cywilizowany, nawet bogatszy - w kulturę przede wszystkim - od Indii - ale tam buduje się takie parki http://www.youtube.com/watch?v=Xp_fP4ucLrs

U nas ciągle są rzadkością.

[senesco]

I jeszcze - w takim ogrodzie - publicznym - okolonym wysokim żywopłotem, albo drzewami, osłoniętym od ulicy - moglibyśmy urządzić miejsce do ćwiczenia jogi śmiechu (specjalnie dla tych, co wysłuchali wiadomości w telewizorze).
A joga śmiechu nie wymaga ani wysiłku, ani wyposażenia, tylko odrobinę woli.
http://senescoeu.blogspot.com/2013/0...-poczatek.html

[sabcia]

A za oknem szaro -buro i smutno.Dla mnie to najgorszy miesiac.

[krystynka]

Napisał sabcia

A za oknem szaro -buro i smutno.Dla mnie to najgorszy miesiac.

Sabciu, a mnie aura ta nie przeszkadza. Serfuję sobie po internecie i tyle ciekawych wieści, że czasu za mało, by to wszystko ogarnąć.

Pozdrawiam serdecznie

[sabcia]

a ile to mozna serfowac po internecie? Mnie juz oczy bolą.

[ŁucjaS]

Senesco jesteś marzycielem - ale to miłe. Mnie też śnią się ogrody.
Krystynko, Sabciu wszystko co poprawia nam samopoczucie jest dobre, szczególnie późną jesienią.
Cieplutko pozdrawiam.
Właśnie u mnie za oknem zaświeciło słoneczko. Zrobiło się jasno i jakoś tak radośnie.

[Bogda501]

Zrób coś dla siebie. Przeczytaj książkę, o której myślałeś/aś od miesięcy. Idź do kina na film, który Cię zainteresował. Zacznij biegać. Zapisz się na zajęcia fitness. Upiecz ciasto z tego przepisu, który ostatnio znalazłeś/aś w Internecie. Kup balsam o zapachu, który sprawia ci przyjemność. Zrób sobie długą kąpiel. Wypij kawę w tej nowo otwartej kawiarni na rogu. Skasuj niepotrzebne sms-y. Zacznij naukę nowego języka, tego, o którym zawsze myślałeś/aś. Zacznij jeździć na rowerze. Uporządkuj maile. Zmień tapetę na pulpicie. Zmień fryzurę.
Zmień sposób myślenia. Zmień nastawienie.

Zrób coś w końcu t y l k o dla s i e b i e. Nie dla mamy, bo tego oczekuje. Nie dla taty, bo tego wymaga. Nie dla sąsiadki, żeby nie gadała. Nie dla przyjaciółki, bo na to liczy. Nie dla znajomych, bo inaczej się rozczarują. Nie dla otoczenia, żeby miało o czym gadać. Nie dla ludzi, żeby mieli się na czym skupiać. Nie dla całego świata, tylko w końcu tak zwyczajnie tylko dla siebie.

Przyznaj, przecież w twoim życiu nie powinno być nikogo ważniejszego od ciebie samego/ej. Tylko wtedy znajdziesz w nim przestrzeń dla innych.

Tylko człowiek szczęśliwy /szczęśliwy ze sobą / może promieniować szczęściem wokół. ("Rzeka Życia")

[mimoza]

Bogdo - tak staram się robić każdego dnia i prawie zawsze pomaga. - Cz

[cha_ga]

Hm...cos dla siebie, no warto, ale jednak większą satysfakcje sprawia mi zrobienie czegos dla innych, dopiero wtedy czuje się potrzebna a zycie ma większy sens...czasem potrzeba tak niewiele, wystarczy kogoś wysłuchać czy pobyc z kimś...zrobić komus drobną przysługę...nie zawsze nasze ja jest najważniejsze...a drobne przyjemności dla siebie? owszem ,ale potem...wtedy maja jeszcze większą wartość i smak...Pozdrawiam jesiennie, dziś u mnie wychodzi słoneczko.

[jasinek123]

Dzisiaj znalazłem w gazecie-przedruk:

Osoby starsze: szanowane, podziwiane, słuchane. Prawdziwe autorytety.

Brzmi jakoś dziwnie, prawda? Bo to już przeszłość, zupełnie niepasująca do naszych czasów. Strącenie starości z piedestału przyszło nam bardzo szybko i jakby bezrefleksyjnie. Ot, stało się, co będziemy sobie zawracać głowę tym, co było. Musimy przecież patrzeć w przyszłość. Tylko czy na pewno? Czy wraz z rezygnacją z mądrości starszego pokolenia nie rezygnujemy z jakiejś cząstki siebie, z fragmentu naszej historii? Czy zdajemy sobie sprawę, że los, który zgotowaliśmy innym, za chwilę czeka nas samych? Dlaczego nie lubimy starych ludzi?

Współczesny świat kreują telewizja z wszechobecnymi reklamami, kolorowe pisma i internet. A wszędzie króluje młodość. Uśmiechnięte szczupłe panie ze sznurem białych zębów, umięśnieni mężczyźni z lekko zmierzwionym włosem i radosne, szczęśliwe dzieci. Tu nie ma miejsca na niedoskonałość. Już osoba o niezbyt wysportowanej sylwetce może się poczuć nieswojo, a co dopiero ktoś starszy. W tym świecie seniorzy występują w zasadzie w dwóch sytuacjach. Cieszą się z doskonałego kleju do protez, dzięki któremu nie wypadną im zęby, i z ubezpieczenia, dzięki któremu dzieci nie będą musiały płacić za pogrzeb. Smutne

[ŁucjaS]

Jasinku smutne ale prawdziwe, ten klej do protez i ubezpieczenia na pogrzeb.
Pieniądz, reklama i co kto ma, to się liczy. Środki masowego przekazu w istotnej części wychowały nam dzieci a o wnukach nie wspomnę. Na życie rodzinne i wielopokoleniowe nie ma już miejsca.
Nie ma miejsca na budowanie więzi i zrozumienia, poszanowania dla wiekowych "nie dzisiejszych" .
Musimy sami dziadkowie i babcie o siebie zadbać, dać przykład że można inaczej, że poza współzawodnictwem, posiadaniem, zajmowaniem pozycji, "wyścigiem szczurów" jest coś jeszcze, wartościowego i wartego zachodu.
Czyli "jak Cię czas pogania przodem puszczaj drania" zgodnie ze śpiewanką Młynarskiego, wszystkich innych też.
Myślę że życie większość z nas skutecznie nauczyło co jest ważne, warte zachodu.
Młodzi może tego teraz nie przyjmą zagonieni w wyścigu życia ale zapamiętają obraz babci czy dziadka "którzy wiedzieli" i w stosownej chwili przywołają, posłużą się nim.
U mnie ślicznie świeci słonko i jest całkiem ciepło 10 stopni na +, pachną opadłe liście a trawa jest ciągle zielona i chyba nadal rośnie, chce się żyć.
Pozdrawiam Wszystkich serdecznie.

[martok]

Napisał rslucja

Czyli "jak Cię czas pogania przodem puszczaj drania" zgodnie ze śpiewanką Młynarskiego

Z całą resztą Twojego wpisu się zgadzam, ale zacytowany wyżej fragment wymaga sprostowania. Piosenkę, którą wspominasz, śpiewał w latach 70-tych Andrzej Rosiewicz; słowa do niej napisał Jan (Tadeusz) Stanisławski, a muzykę skomponował Jerzy Matuszkiewicz.
*

[iwasiwa]

Napisał senesco

I jeszcze - w takim ogrodzie - publicznym - okolonym wysokim żywopłotem, albo drzewami, osłoniętym od ulicy - moglibyśmy urządzić miejsce do ćwiczenia jogi śmiechu (specjalnie dla tych, co wysłuchali wiadomości w telewizorze).
A joga śmiechu nie wymaga ani wysiłku, ani wyposażenia, tylko odrobinę woli.
http://senescoeu.blogspot.com/2013/0...-poczatek.html

Mnie się to bardzo podoba...ta joga śmiechu,tyle,że nie każdemu
jest do śmiechu...ale odrobina dobrej woli,czemu nie??

[senesco]

jasinek123 - nie obwiniałbym za wszystko telewizji. My sami też przyczyniamy się do kształtowania postaw. Nieprawdą jest, że uczymy się w szkole. Uczymy się w domu, od rodziców. I uczymy się przez zabawę.
W zabawie, udając coś, uczymy się dorosłego życia. Starości - kiedyś - uczyliśmy się obserwując dziadków. Dziś, rodzice albo dzieci dziadkom podrzucają (wbrew woli jednych i drugich), albo przerzucają z kursu na kurs. Wszystko w biegu, w pośpiechu, już od maleńkości pożeramy życie. Nie ma czasu na refleksję (zresztą refleksyjność oznacza dziwaczność).
Z autorytetu starości zrezygnowano, bo senior nie działa w tempie komputera. Z drugiej strony, większość starszych osób uważa, że już nie powinna się uczyć nowych rzeczy, bo - na przykład - już nie pracuje.
A robić coś dla siebie też trzeba się nauczyć. Bo z reguły robimy tylko to, co musimy. A czy musimy zrobić coś dla siebie?
Coś, co będzie nieprzydatne dla nikogo oprócz nas, lub będzie niezrozumiałe dla wszystkich wokół?

iwasiwa - jogę śmiechu należy stosować przede wszystkim wtedy, gdy komuś nie jest do śmiechu. Kiedy życie nas przytłacza, kiedy budzimy się z lękiem, kiedy coś boli. Tuż po przebudzeniu, zamiast robić cokolwiek, zacznij się po prostu śmiać - cicho i głośno - tak długo, jak tylko możesz.
Śmiech i radość jest jedną z rzeczy, które tłamsimy w dziecku (w sobie) najwcześniej. Śmiać się to najłatwiejsza rzecz, którą możemy zrobić tylko dla siebie, zawsze i wszędzie.
Śmiech dotlenia mózg, masuje serce, wątrobę, wspomaga trawienie.

http:// senescoeu.blogspot.com