Wrocław 4

[ewelina55]

Witam w kolejnym, już czwartym wątku dotyczącym miasta Wrocławia i jego mieszkańców. Zapraszam wszystkich chętnych do współredagowania. Pozdrawiam

[ewelina55]

To jedyny taki most na świecie. Pasma nośne z ułożonych na płasko blach sprawiają, że nie ma odpowiedników. To również największy most wiszący w Polsce, wzniesiony z 2400 ton granitu i 2300 ton stali. Dlatego, aż trudno uwierzyć, że pierwowzorem tego kolosa były … wiszące, drewniane kładki i niewielki mostek w Ozimku koło Opola.




Każdy zapytany dziś o mosty Wrocławia odpowie bez namysłu – Grunwaldzki, bo to nie tylko wybitny zabytek budownictwa inżynieryjnego, ale też niekwestionowany symbol naszego miasta i najsłynniejszy most w Polsce.

[ewelina55]

[ewelina55]

W 1905 roku ogłoszono konkurs na projekt tej przeprawy. Wszystkie nadesłane propozycje stanowiły wyłącznie konstrukcje łukowe i wiszące. Inne nie wchodziły w grę, gdyż niski brzeg Odry i wymagana wysokość dostępna dla żeglugi uniemożliwiły budowę tradycyjnego mostu. Co ciekawe, wygrał projekt najdroższy, chyba dlatego, że spełniał wymogi zleceniodawców: był monumentalny, a jednocześnie nie zasłaniał widoku na Ostrów Tumski. Most wybudowano w iście ekspresowym tempie, bo w nieco ponad dwa lata, co niewątpliwie było zasługą słynnej firmie Beuchelt z Zielonej Góry, która miała już na swoim koncie kilkaset mostów w całych Niemczech, linie kolejową Bagdad – Damaszek, a nawet palmiarnię w Bukareszcie. Jasne, więc było, że tylko pracownicy tego ogromnego koncernu mogli bezpiecznie postawić potężną metalową konstrukcję. I tak 10 października 1910 roku, w obecności samego cesarza Wilhelma II otwarto most, nazwany wtedy Cesarskim.


Prawda i mity


Cesarz również był pod wrażeniem ogromnej konstrukcji i jej autorów uhonorował orderami. Niestety miejski radca budowlany, który jako pierwszy naszkicował projekt nowego mostu Richard Plüddemann nie doczekał już tego momentu. Zmarł kilka miesięcy przed jego otwarciem. Jako pierwsi przez most przejechali strażacy. Za nimi wjechały udekorowane kwiatami wozy, w których siedziały wrocławskie sieroty. Przez pewien czas po Wrocławiu krążyła opowieść jakoby jeden z konstruktorów nie wytrzymał napięcia związanego z badaniem wytrzymałości mostu i utopił się w Odrze. To jednak tylko mit. Czy mitem jest też opowieść o przelocie pod mostem samolotu, na początku lat 50 XX w.? Wyczyn ten przypisuje się Stanisławowi Maksymowiczowi, legendzie wrocławskiego lotnictwa, który słynął z ułańskiej fantazji. Sam domniemany autor tego przelotu nigdy nie potwierdził autentyczności tej historii. Most wielokrotnie przeżył wyjątkowe, a czasem groźne momenty. Jak wtedy, gdy w 1945 roku cudem nie runął do Odry i zrujnowany osiadł na przezornie zatopionych wcześniej w rzece barkach. Dziś nad dobrą kondycją mostu czuwają pracownicy Politechniki Wrocławskiej oraz konserwatorzy zabytków.

[ewelina55]

Most Grunwaldzki widoczny z wieży katedry. Na pierwszym planie most Pokoju.

[ewelina55]

Przez most przebiega droga krajowa nr 8 i linie tramwajowe, używające wbudowanego w jezdnię torowiska. Przy okazji ostatniego remontu mostu (2005) poszerzono nieco jezdnie zwężając przy tym chodniki.

[ewelina55]

Wrocław to najbardziej niesamowite miasto w Polsce - napisał kilka dni temu znany brytyjski dziennik "The Guardian", zachęcając do przyjazdu do stolicy Dolnego Śląska. Dziennikarz Alex Webber swój tekst zatytułował: "Wrocław, polskie miasto duchów".


W ciepłym artykule pisze o ciemnych ulicach, starych kościołach i restauracjach.
"Przez całe wieki w Polsce krzyżowały się wojskowe drogi między wschodnią a zachodnią Europą. To tutaj sąsiedzi urządzali sobie pola walki. Nic dziwnego, że kraj z taką przeszłością przesiąknięty jest legendami i duchami. I nigdzie nie widać tego lepiej niż we Wrocławiu. Mieście, które w czasie ostatniego tysiąclecia było częścią Polski, Czech, Austrii, Prus i Niemiec" - pisze Brytyjczyk.

I opisuje swój ostatni pobyt w stolicy Dolnego Śląska. Zaczął go od cmentarza żydowskiego, który na łamach gazety nazywa "najbardziej nawiedzonym miejscem". "Zarośnięte resztki kultury", jak pisze, a także kręte uliczki i zapadnięte groby wzbudzają podziw i skłaniają do refleksji.
Webber wspomina też o fascynującym Rynku i jego okolicach: "Labirynt krętych uliczek i ciemnych podwórek, pogrążonych we mgle, jak u Frankensteina, mógłby być świetną scenerią prawdziwych horrorów".

Dziennikarz "The Guardian" opisuje dalej Dwór Polski, kamieniczki "Jaś" i "Małgosia" i kościół św. Elżbiety. Wspomina o Wzgórzu Partyzantów i kilku pubach, w których spotkać można "usadowiony na fotelach tłum ludzi w koszulkach polo, pijących wódkę".

Z kolei właściciel restauracji Abram's Tower przy ul. Kraińskiego miał opowiadać brytyjskiemu dziennikarzowi, że kiedyś jej wnętrze było udekorowane starymi maszynami do szycia. Podobno pewnej nocy wszystkie pedały i koła maszyn zaczęły wirować same z siebie. "Tylko skończył mówić, a obraz wiszący na ścianie koło nas z wielkim hukiem spadł na ziemię. Przestraszeni? A jak!" - pisze Webber.

[ewelina55]

[ewelina55]

Wrocławski Ratusz (niem. Rathaus zu Breslau, łac. Praetorium, Consistorium) — późnogotycki budynek na wrocławskim Rynku, jeden z najlepiej zachowanych historycznych ratuszy w Polsce, zarazem jeden z głównych zabytków architektonicznych Wrocławia.

Ratusz znajduje się w południowo-wschodnim narożu bloku śródrynkowego (tretu). Dwukondygnacyjny, podpiwniczony, trójtraktowy budynek na planie wydłużonego prostokąta z wieżą i kilkoma przybudówkami powstał w kilku etapach budowlanych na przestrzeni około 250 lat (od schyłku XIII w. aż po wiek XVI). Obecny kształt Ratusz zawdzięcza restauracjom przeprowadzonym od XIX do XXI wieku.

Współcześnie Ratusz mieści oddział wrocławskiego Muzeum Miejskiego — Muzeum Sztuki Mieszczańskiej, stanowiąc niejako jego główny eksponat. Ponadto w Ratuszu odbywają się różnego rodzaju uroczystości, przyjmowani są tam odwiedzający Wrocław dostojnicy.

W piwnicach Ratusza znajduje się Piwnica Świdnicka, jeden z najstarszych lokali gastronomicznych w Europie.

[ewelina55]

Komieniczki Jaś i Małgosia

[ewelina55]

Jaś i Małgosia - dwie średniowieczne kamieniczki przy północno-zachodnim narożniku wrocławskiego Rynku, połączone ze sobą arkadą. Wybudowane najprawdopodobniej w XV wieku, stanowiły wówczas część liczniejszej grupy domów altarystów kościoła farnego (św. Elżbiety). Między kamieniczkami, pod arkadą, znajdowało się wejście na zlikwidowany w XVIII wieku cmentarz, o czym przypomina napis na na kartuszu "Mors Ianua Vitae" – "Śmierć bramą życia". W bramie tej znajdowały się niegdyś wrota.

Na kamieniczkę "Jaś" (nieco niższą, ul. św. Mikołaja 1) składają się właściwie dwa dawne domy: oprócz trzyokiennego i trzykondygnacyjnego zachowanego w całości - jednookienny i także trzykondygnacyjny fragment następnej kamieniczki (ul. św. Mikołaja 2), nieco wyższej od głównej części "Jasia". Stanowiły część południowego obramowania znajdującego się obok kościoła cmentarza. Obecną wysokość trzech kondygnacji i dwuspadowy dach kamieniczki zyskały pod koniec XVI wieku. Po dalszych remontach i przebudowach obie te części stanowią wspólną całość i otynkowane są obecnie na biało.

Kamieniczka "Małgosia" (nieco wyższa, ul. Odrzańska 40) powstała także w XV wieku, na wschodnim obrzeżu ówczesnego cmentarza, gruntownie przebudowana została w 1564. Podczas tej przebudowy zyskała trzecią kondygnację oraz dwuspadowy dach z trzema szczytami od wschodu (od ul. Odrzańskiej). Elewację od strony południowej zwieńczono wysokim manierystycznym szczytem z kamiennymi sterczynami. Wtedy także powstały kamienne obramienia wszystkich okien, a w oknie na parterze - krata z godłem przedstawiających skrzyżowane klucze, młotka i napis "D 1564 H". Podczas przebudowy w 1564 wbudowano w narożnik od strony Rynku granitowy fragment romańskiej kolumny pozyskanej w 1529 w czasie likwidowania - z inicjatywy Heinricha Rybischa - opactwa benedyktyńskiego na Ołbinie (dziś na miejscu opactwa znajduje się kościół św. Michała Archanioła). Fragment ten przechowywany jest obecnie w Muzeum Architektury we Wrocławiu. Także "Małgosia" składa się dziś z dawnych dwóch budynków: przylega do niej pozostałość następnego z domków altarystów (ul. Odrzańska 39), obecnie stanowiąca wraz ze swą sąsiadką wspólną funkcjonalną całość, otynkowaną obecnie na czerwonobrązowo.

[ewelina55]

Piwnica Świdnicka

[ewelina55]

NAJSTARSZA RESTAURACJA W EUROPIE

Wrocławski Ratusz od średniowiecza mieścił w swych podziemiach piwiarnię, która od serwowanego tu gatunku piwa, sprowadzanego ze Świdnicy, nosiła miano Piwnicy Świdnickiej. Wielokrotnie rozbudowywana, uzyskała swój ostateczny kształt w XV w. Jako jedyna piwiarnia w mieście przez kilkaset lat zachowała pierwotny układ wnętrz oraz niezmienione funkcje.

Piwnica Świdnicka była dobrze znana nie tylko każdemu mieszkańcowi Wrocławia, ale również większości Ślązaków i licznym gościom z kraju i zagranicy. W jednej z sal było wypisane zdanie "Kto nie był w Piwnicy Świdnickiej, ten nie był we Wrocławiu". W prowadzonej przez stulecia księdze odnotowano wizyty królów, książąt, wybitnych wojskowych, poetów, malarzy i naukowców. Gościli w niej m.in. Chopin, Słowacki, Wybicki, Goethe. Od najdawniejszych czasów użytkownicy Piwnicy zajmowali w niej ściśle określone miejsca - zgodnie z ich pozycją społeczną - co podkreślają tradycyjne nazwy poszczególnych izb. W 1519 r. przedsionek Piwnicy Świdnickiej połączono podziemnym tunelem z pobliskim browarem, skąd przetaczano beczki z piwem.

Wystrój Piwnicy był raczej skromny - tynkowane ściany, proste ławy i stoły. Charakter wnętrz nie uległ zmianie aż do połowy XIX w. Pierwsza gruntowna przebudowa w 1904 r. miała za zadanie zmienić wystrój sal na secesyjny. Stworzono wtedy zaplecze kuchenne i założono oświetlenie elektryczne. Podczas kolejnego poważnego remont w 1936 r. nowy wystrój wnętrz upodobnił Piwnicę do wielu innych piwiarni i winiarni na terenie Niemiec. Podczas bombardowań w 1945 r. piwnice nie uległy większym zniszczeniom.

Do końca lat 50-tych znikło całe dotychczasowe wyposażenie Piwnicy. W 1960 r. zaadoptowano ją na klub młodzieży pracującej. Powstała sala kinowa, restauracja, kawiarnia i salon gier. Część sal wykorzystywana była na cele wystawowe, gdzie pokazywano m.in. chomiki, jadowite zwierzęta czy narzędzia tortur. Powojenne prace remontowe pozbawiły praktycznie Piwnicę Świdnicką śladów przedwojennego wystroju wnętrz. Największym problemem były przestarzałe sieci instalacyjne Ratusza. Po powodzi stulecia zalane pomieszczenia całkowicie popadły w ruinę, a zniszczenia zagrażały całemu budynkowi.

[ewelina55]

[ewelina55]

NOWA, A JAK DAWNIEJ

W 1996 roku w podziemiach wrocławskiego Ratusza rozpoczął się jeden z najbardziej gruntownych remontów na przestrzeni 730-letniej historii Piwnicy Świdnickiej. Osuszono i zabezpieczono mury przed wilgocią, całkowicie wymieniono stare uzbrojenie i wszystkie instalacje.

Aranżacja wnętrz została opracowana na podstawie dokumentacji historycznej wydobytej z archiwów i składnic muzealnych, a elementy wyposażenia wykonano na specjalne zamówienie w najlepszych pracowniach artystycznych i rzemieślniczych specjalizujących się w odtwarzaniu zabytkowych akcesoriów. Pozwoliło to stworzyć unikalne wnętrze, nieporównywalne z żadnym innym w kraju.

Zarządzanie lokalem Miasto przekazało spółce Piwnica Świdnicka, która w odrestaurowanie i wyposażenie wnętrz zainwestowała ponad 24 miliony złotych.

DLA KAŻDEGO DLA STUDENTA i RADNEGO

Piwnica Świdnicka powraca do swojej tradycyjnej roli reprezentacyjnej "gospody miejskiej" (cellario civitatis).

Łączna powierzchnia restauracji wynosi 1680 m2, z czego 900 m2 to dziewięć sal konsumpcyjnych, zróżnicowanych pod względem wystroju, rodzaju usług i cen. Piwnica może zapewnić swoim gościom 380 miejsc siedzących z możliwością rezerwacji poszczególnych sal.

Kuchnia Piwnicy Świdnickiej opiera się na tradycyjnych polskich potrawach docenianych przez turystów zagranicznych oraz krajowych smakoszy, jak również na wyszukanych daniach kuchni międzynarodowej w wydaniu zdolnym zadowolić najbardziej wymagających gości.

HISTORIA PICIA PIWA W PIWNICY ŚWIDNICKIEJ

W Średniowieczu obce piwo można było sprzedawać tylko na rachunek Rady Miejskiej w ratuszowych piwnicach. W 1332 roku w piwnicznych rachunkach po raz pierwszy wymienione było jęczmienne piwo świdnickie. To właśnie ono było najpopularniejszym napojem w XV wieku w tej części Europy. Większe miasta, jak Wrocław, utrzymywały w Świdnicy stałych kupców, a w ich "Piwnicach Świdnickich" oprócz wyszynku piwa znajdowały się również punkty składowania piwa, przeznaczonego do dalszej dystrybucji. Wrocław zaopatrywał np. Toruń i Kraków, a Kraków z kolei Polskę i Węgry. W drugiej połowie XVI w. warzone od niedawna we Wrocławiu piwo pszeniczne zwane "Schöps", czyli Baran, szybko zaczęło wypierać piwo świdnickie. Wrocławskiego Barana zaczęto podawać w piwnicy ratuszowej. Tak sławne i cenione do tej pory piwo jęczmienne wyszło całkowicie z mody z końcem XVI w.

Dziś w Piwnicy Świdnickiej można napić się Białego Barana, wyjątkowego piwa, warzonego na specjalne zamówienie według historycznej receptury.

[ewelina55]

Tutaj proszę sobie kliknąć w link i obejrzeć panoramę wnętrz w Piwnicy Świdnickiej.
http://www.piwnicaswidnicka.com/3D/start.html#

[ewelina55]

Pokazałam wyżej wrocławski Ratusz i jego historię, a tu jednym kliknięciem w link i możemy odbyć wirtualny spacer po wnętrzach Ratusza.
http://www.mmw.pl/vr/ratuszvr.html

[ewelina55]

W poprzednich wątkach pt. Mój Wrocław pokazałam miasto jako całość. Teraz pokażę trasy wycieczek.
Tutaj rotunda Panoramy Racławickiej.

[ewelina55]

PANORAMA RACŁAWICKA we Wrocławiu to jedno z niewielu miejsc na świecie, gdzie podziwiać można relikt dziewiętnastowiecznej kultury masowej. Wielkie malowidło (15x114m), dzięki zespoleniu szczególnych zabiegów malarskich (specjalna perspektywa) i technicznych (oświetlenie, sztuczny teren, zaciemnione, kręte podejście), "przenosi" widza w inną rzeczywistość i inny czas. Panorama Racławicka to pierwsze i jedyne zachowane do dziś polskie dzieło tego rodzaju.



Pomysłodawcą Panoramy był znany lwowski malarz Jan Styka (1858-1925), który zaprosił do współpracy znakomitego batalistę Wojciecha Kossaka (1857-1942). Pomagali im: Ludwik Boller, Tadeusz Popiel, Zygmunt Rozwadowski, Teodor Axentowicz, Włodzimierz Tetmajer, Wincenty Wodzinowski i Michał Sozański.

[ewelina55]

Otwierając link możemy wirtualnie zobaczyć historyczne dzieło Styki i Kossaka

http://zieba.wroclaw.pl/panorama_raclawicka_main.html