czy wypada by człowiek sam wybrał sobie Boga?

[Proch-i-pył]

Napisał martok

Ale, tak jak Ty, też nie wierzę w to, że ktoś może serio poszukiwać "boga odpowiedniego dla siebie" przez "wypróbowywanie" różnych religii. Religie inne niż własna studiuje się, żeby je poznać, a nie żeby się na nie nawrócić.

Cieszę się, że ktoś mnie zrozumiał.
Pozdrawiam

[waclaw46]

proch i pył napisał-czy prawdopodobieństwo odzyskania wiary (samej w sobie) jest możliwe, jeśli już ma się potrzebę gruntownego "wypróbowywania" innych bogów.

Ten co ma wątpliwości wobec własnego wyznania i kwestionuje istnienie Bytu to poznanie przez niego innych wyznań nie zmienia u niego diametralnie poglądów . Zmiany wyznania podyktowane też są niezgadzaniem się z niektórymi kanonami wiary , czy wynikały z względów politycznych czy ekonomicznych.
Natomiast pod potrzeby książki i jej poczytności można tworzyć różne warianty i próbować je udowodnić

[ostatek]

Wacławie, proszę nie mieszaj mi w głowie...
Taoizm, buddyzm, raelizm (raelianizm), szamanizm, wicca - są to religie bez (jedynego) boga. Dwie pierwsze to również systemy filozoficzne. Wicca i szamanizm są religiami pierwotnymi. Ten ostatni "jest źródłem wszystkich innych religijnych tradycji istniejących na naszej planecie" (M. Eliade). Na szamanizmie skończył się wątek 'Religioznawstwo i ekumenizm'; jest tam sporo informacji na temat.

Ktoś niewierzący w istnienie Boga/Bytu może zostać buddystą czy taoistą, bez znaczącej zmiany poglądów.

Raelizm/raelianizm, przyznaję - dla mnie egzotyka... ale czemu nie, jeśli ktoś chce wierzyć w ingerencję kosmitów... kto wie... a może...

Napisał martok

Częściej spotykamy się z przemianami mniej dramatycznymi - np. z przejściem z katolicyzmu na protestantyzm. W takim wypadku mamy do czynienia nie tyle ze zmianą wiary, ile ze zmianą kościoła, liturgii i - nazwijmy to tak umownie - zmianą Pisma (lub tylko ze zmianą jego interpretacji)./.../Tak odczytywałbym również spotykane ostatnio w Polsce przejścia na islam albo buddyzm.

Nie bardzo się zgadzam, bo choć islam, podobnie jak chrześcijaństwo, wywodzi się z judaizmu, niesie inne treści i wartości (jest sposobem na życie). Choć ten sam Bóg jest wspólny dla trzech religii różnice są duże.
Sufizm jest szczególną odmianą islamu. Mistycyzm.
Podobnie kabała - nauka mistyczno-filozoficzna.
Obydwie 'szkoły', zarówno sufizm jak i kabała, są dla mnie bardzo trudne. W dodatku Zohar, który mam w tłumaczeniu I. Kani, czyta się odwrotnie. Kartki przewracać trzeba od lewej do prawej. To tak jakby czytać do tyłu...

Napisał martok

Religie inne niż własna studiuje się, żeby je poznać, a nie żeby się na nie nawrócić.

Hm... niby tak, ale wszystko może się zdarzyć. Choć myślę, że podczas uważnej nauki dostrzega się wiele podobieństw i punktów wspólnych. Łatwo jest wtedy powiedzieć, z pełnym przekonaniem, że różne religie są różnymi ścieżkami wiodącymi na ten sam szczyt. Naprawdę, nawet niewielka wiedza o różnych religiach pozwala na olbrzymią tolerancję. I szacunek dla Człowieka.

Pozdrawiam miło, spokojnie zamykając mysz na kłodkę. Limit postów wyczerpałam.

[martok]

Napisał ostatek

Ktoś niewierzący w istnienie Boga/Bytu może zostać buddystą czy taoistą, bez znaczącej zmiany poglądów.

To bardzo trafne spostrzeżenie. Z tego powodu JP2 nazwał buddyzm systemem ateistycznym, o co buddyści się na niego wściekli.

[wankabor]

Napisał martok

JP2 nazwał buddyzm systemem ateistycznym, o co buddyści się na niego wściekli.

I mieli rację.
Chociaż wyrosłam w katolicyzmie, w dojrzałym wieku moje credo to humanizm ewolucyjny. http://www.dobraliteratura.pl/poleca...wolucyjny.html

[waclaw46]

To bardzo trafne spostrzeżenie. Z tego powodu JP2 nazwał buddyzm systemem ateistycznym, o co buddyści się na niego wściekli.

Cóż ma ateizm do buddyzmu nie przesadzajmy z tymi porównaniami. Czy w ateizmie są klasztory świątynie i szkoły?
Amber -czy wypada by człowiek sam wybrał sobie Boga? Każdy może podejmować decyzje na podstawie przesłanek i własnej wiedzy i to może zrobić , lub tkwić w starych przekonaniach które mu dzięki indoktrynacji od małego dziecka wtłoczono mu w jego psychikę .Dla jednych jest święte co zapisano tysiące lat temu pomimo ze to jest nie prawdziwe biorąc stan obecnej wiedzy. Są obruszeni tym że się to kwestionuje i odwołują się do tolerancji robiąc z tych zapisów tabu.
Polecam stronę na google i napisać - Astronomy Picture of the Day , co dziennie inne zdjęcie kosmosu ,to daje dużo do myślenia, w poszukiwaniu prawdziwego Boga. Czy te tysiące lat temu zdawali sobie sprawę ci co pisali te książki że tak to wygląda ? Nie bo by napisali co innego.

[bhu]

Napisał amber

Ale czy wypada, by człowiek „zwiedzał” różne religie, tak długo, aż nie znajdzie czegoś swojego? Tak właśnie postąpił autor Poznam sympatycznego Boga, Eric Weiner, ale sam miał pewne opory, czy tak można. Co o tym sądzicie?
W którą stronę byście sami poszli?

Wypada? Nie rozumiem tego pojęcia... Moim zdaniem powinno się poszukiwać, rozwijać się, uczyć... A opinia innych może nam posłużyć jedynie jako wskazówka...

[amber]

[quote=martok]Założyciel wątku nawiązuje do nowej książki Weinera, który postanowił "wypróbować na sobie" różne religie. Zdaje się, że nikt z nas tej książki nie czytał i dyskutujemy trochę w ciemno, a ojciec-założyciel jak na złość zniknął... Ale przejdźmy do problemu, który postawiłaś:

Już jestem, jestem, no. Autor urodził się w rodzinie żydowskiej, ale tak dalece zlaicyzowanej, że nawet Biblii nie poznał. Jego starszy brat w dorosłości został ortodoksyjnym wyznawcą judaizmu. Autor po czterdziestce wylądował w szpitalu i spotkał pielęgniarkę, która spytała go: Czy znalazłeś już SWOJEGO Boga... To pytanie wywołało jego niepokój, stąd i poszukiwania. Pytanie o stosowność tych poszukiwań zadaję za samym Erikiem Weinerem.

[poduszyciel]

Napisał martok

Religie inne niż własna studiuje się, żeby je poznać, a nie żeby się na nie nawrócić.

Obawiam się, że nie mogę się z tym zgodzić. Znam osoby, które urodziły się w rodzinach katolickich, a obecnie są buddystami. Znam kobiety, które przeszły na islam, więc Niestety Martoku, racji Ci przyznać nie mogę.

[martok]

Napisał poduszyciel

Obawiam się, że nie mogę się z tym zgodzić. Znam osoby, które urodziły się w rodzinach katolickich, a obecnie są buddystami. Znam kobiety, które przeszły na islam, więc Niestety Martoku, racji Ci przyznać nie mogę.

Kompletnie mnie nie zrozumiałeś. W jednym z wcześniejszych postów (#17, na poprzedniej stronie) sam pisałem, że

Tak odczytywałbym również spotykane ostatnio w Polsce przejścia na islam albo buddyzm.

To zupełna oczywistość, że ludzie czasem zmieniają religię. Sam urodziłem się w rodzinie katolickiej, a obecnie katolikiem nie jestem. Do takich zmian jednak dochodzi nie dlatego, że ktoś zajmuje się religioznawstwem, lecz z zupełnie innych, dużo głębszych przyczyn. Optykę podobną do mojej w tym wątku prezentuje też w swoich postach Proch-i-Pył.

[estella]

Napisał ostatek

Wacławie, przecież wiesz, że klawiaturę (a nawet dwie) zdarłam na temacie rozdziału KK od państwa. W szkołach powinna być nauczana etyka, podstawy filozofii lub podstawy religioznawstwa. Przedmiotu 'nauka o tolerancji' jednak nie przewiduję. Myślę, że tolerancję wynosi się z domu, choć bywa, że życie jej nauczy. Ta druga nauczka (zdrobnienie od nauki) bywa czasami bolesna.

Ostatku, a ponieważ nie jest tak, jak postulujesz zdzierając klawiatury, to nasze wykształcone bardziej i mniej dzieci siedzą po różnych londynach i berlinach i nie chcą wracać do kraju. To, obok oczywistych różnic ekonomicznych, główny powód rodzenia tam dzieci, zakładanie tam biznesów. W krajach zróżnicowanych kulturowo, w których religia jest sprawą prywatną, a kościoły nie służą uprawianiu polityki.

[wankabor]

Napisał estella50

nasze wykształcone bardziej i mniej dzieci siedzą po różnych londynach i berlinach i nie chcą wracać do kraju. To, obok oczywistych różnic ekonomicznych, główny powód rodzenia tam dzieci, W krajach zróżnicowanych kulturowo, w których religia jest sprawą prywatną, a kościoły nie służą uprawianiu polityki.

Jestem bardzo zadowolona, że jedna z moich córek od 17 lat mieszka i pracuje w Niemczech. Jej dzieci uważają Niemcy jako kraj ojczysty. To kraj uporządkowany prawie pod każdym względem.Oni wiedzą co było wczoraj, co będzie jutro i za kilka lat, a ja nie wiem co mnie czeka dziś wieczorem. Brak pewności "jutra" jest powodem ogromnych depresji wielu Polaków.
Oczywiście, tam każda religia jest sprawą prywatną i każdy osobiście finansuje przynależność do swojego kościoła. Nikt nikogo nie okrada w przeciwieństwie do sytuacji w Polsce.

[estella]

Wankabor, a nie wolałabyś, żebyś to samo mogła powiedzieć o własnym kraju i mieć rodzinę bliżej ?
Moja 12-letnia wnuczka jest otwarta, radosna, śmiało wyraża własne zdanie w obecności obcych, dorosłych. I kocha swoją szkołę ! Też żyje w RFN. Czy tutaj, w tej zatęchłej mentalności wielu naszych krajan, w opresyjnej szkole, obecności jedynie słusznej religii na każdym kroku i w każdej sytuacji itd.itp. też byłaby taka ?
Pozdrawiam !

[wankabor]

Napisał estella50

Wankabor, a nie wolałabyś, żebyś to samo mogła powiedzieć o własnym kraju i mieć rodzinę bliżej ?
!

Z pewnością wolałabym, ale tam dom, gdzie chleb. Dziecko nie może być moim niewolnikiem. Wiem, że jest jej dobrze. Mam jeszcze jedną córkę blisko i jest mi bardzo pomocna. Mam też syna chociaż mieszka dość daleko to z racji zawodu jest moim pogotowiem ratunkowym w sprawach zdrowotnych.

[estella]

Wandziu, mnie raczej chodziło o takie ogólne spojrzenie na to, że kraj traci młodych, uzdolnionych Polaków, którzy pracują dla zagranicznego państwa i jemu płacą podatki. I że dzieje się tak również z przyczyn, że tak powiem, "atmosfery" w naszej ojczyźnie.

[zen]

Przypadł mi do gustu ten watek. Dlaczego? bo jest spokojny i wyważony i na ciekawy temat. Od urodzenia jesteśmy skazani na boga w którym wychowali nas rodzice. Trzeba dużo własnej pracy, nauki i przemyśleń żeby dojść do określonych wniosków.
Często myślę o ludziach niewierzących którzy muszą przebywać wśród wierzących czasem fanatyków, bo innych możliwości nie ma. Ile trzeba rozwagi, czasem dyplomacji aby nie zostać samemu i nie być odrzuconym przez większość. Można powiedzieć nie zależy mi, ale to jest nieprawda, człowiek jest "zwierzęciem" stadnym, chce być z innymi.
A więc tolerancja, konieczna i niezbędna.

Dzisiaj jest Boże Ciało. W naszym ogrodzie ogołocone zostały piwonie. Dzieci będą sypać kwiaty. Święty, święty...

[joannap]

Pozdrawiam

[marcel20106]

Pięknego Świętowania..

[martok]

Napisał zen

Często myślę o ludziach niewierzących którzy muszą przebywać wśród wierzących czasem fanatyków, bo innych możliwości nie ma. Ile trzeba rozwagi, czasem dyplomacji aby nie zostać samemu i nie być odrzuconym przez większość.

To rzeczywiście ciekawy problem, i chyba dobrze się mieszczący w tematyce wątku. Na szczęście wśród wierzących nie wszyscy są fanatykami. Wiem to z własnego doświadczenia, gdyż moja żona jest katoliczką, ja zaś nie. Nigdy na tym tle nie dochodziło między nami do niesnasek, a jesteśmy małżeństwem grubo ponad czterdzieści lat.

[estella]

Wśród moich bliskich znajomych jest niewierząca pani. Jesteśmy grupą znajomych/przyjaciół od zawsze. Dla nas nigdy to nie stanowiło problemu. Właściwie nigdy też nie zadawaliśmy pytania - dlaczego? . Nasze życie towarzyskie układaliśmy tak, by nie kolidowało to z życiem religijnym.
Tak było do czasu. Razem czytaliśmy program lokalnych uroczystości, żeby wybrać atrakcyjne dla siebie. I wtedy okazało się, że nasza przyjaciółka nie widzi dla siebie miejsca tam, gdzie miejska uroczystość rozpozyna się od mszy w kościele, gdzie wśród władz lokuje się proboszcz. Dowiedzieliśmy się, jaki dyskomfort stanowiła dla niej obecność księdza w szpitalnej sali. Tam została postawiona w sytuacji: podjąć "duchowy" dialog z księd em, a więc ukryć swoją tożsamość, albo wobec innych, obcych ujawniać swój ateizm. Opowiadała nam o wielu takich sytuacjach, przykrych dla.niej.
Dwoje z naszego grona (małżeństwo) stwierdziło, że skoro większiść identyfikuje się z katolicyzmem, to mają prawo do obecności kleru pofczas patriotycznych i lokalnych uroczystości.

Ja nie jestem religijna, a mocno przeżyłam to zwierzenie przyjaciółki. Nie zdawaliśmy sobie sprawy, jak dotyka wkraczanie religii w obszary wspólne. Jak łatwo, bezrefleksyjnie, przechodzimy do porządku nad uczuciami współrodaków, innowierców czy niewierzących.
I kto tu wobec kogo ma wykazywać tolerancję ? Jak to się ma do sensu demokracji ?