Kącik poezji własnej i innych autorów - część XIV

[kpwalski]

Życie biegnie wichru pędem,
każdy rok, to rozdział nowy
z niewiadomą za zakrętem,
z marzeniami bez podkowy.

Czas mi rzeźbi bruzdy twarzy,
jak odbicie w tafli wody
zostawiając wspomnień frazy
z pięknych lat, gdy byłem młody.

Składam puzzle dawnych wspomnień
rozsypanych, w jedną całość
lecz nie stworzę ciąg powiązań,
gdyż się wszystko rozsypało.

Tworząc życie na osnowach
trudów pracy w pocie czoła,
wplatam wiązki marzeń nowych,
aby znów swój trud podołać.
Kp.

[kpwalski]

Przy ogrodzie jarzębina
chyli się na wietrze,
a złocisty krzak jaśminu
szumem jej coś szepcze.

Kolorowy ogród w kwiatach
ozdobiony w liście,
czeka też nadejścia lata
lśniąc we łzach srebrzyście.

A ja myślą błądzę w świecie
z wiosenną dekadą
za tą która była kwiatem
nim nam przyszło lato.

Czy i ona myśli o mnie,
gdy się barwi ziemia,
czy też w jej obszarze wspomnień
dawno już mnie niema?

Byłem tylko mgłą przewiewną,
co się w płatki wplata,
a wiatr strząśnie, gdyż kwiat jednak
czeka przyjścia lata.

Gubi płatki kwiat jaśminu
zdobiąc ziemię w złocie,
stroi kiście jarzębina
i tańczy w zalocie.
Kp.

[nutaDo]

Piękny ten Czerwiec Staszku w Twojej poezji..

Trochę poezji żartobliwej:

KRUK I LIS


Kruk z kawałem sera w dziobie
na gałęzi usiadł sobie;
a pod drzewem lis przechera
chciwie na gałąź spoziera.

Aż się ozwie: ťBoże miły,
na pochwałę brak mi siły,
jak czarowny wdzięk waszeci,
jak się każde piórko świeci.

Gdyby tak usłyszeć jeszcze
waszmościne pienia wieszcze!...
śliczna musi być muzyka,
stokroć lepsza niż słowika.

Kruk pochwałą napuszony
nuż wyciągać górne tony...
Ser bęc z dzioba padł wśród drogi.
A lis porwał go i — w nogi!

Artur Oppman

[kpwalski]

Dziękuję Danusiu!

[kpwalski]

Dziękuję Danusiu! Więc i ja napiszę coś żartobliwego. Może spodoba Ci się ta bajeczka.

[kpwalski]

W dali, gdzie już wzrok nie sięga,
gdzieś za horyzontu wstęgą
jest kraina pięknych bajek,
gdzie się dziwy te zdarzają:

Tam to w pewnej wiejskiej chatce
żyła stara babcia z dziadkiem,
trudno im się żyło starym,
choć nie mieli wielu marzeń
lecz pragnęli by w przyszłości
wrócić znów do swej młodości
i jak dawniej być w rozkwicie
ciesząc się wspaniałym życiem.
Wzdychał dziadek z babcią nieraz,
tak by chcieli wrócić teraz
do minionych lat młodzieńczych,
kiedy byli młodzi, piękni
ale próżny trud narzekań,
nie zatrzymasz kijem rzeki.

Słyszał dziadek w swoim czasie
w jednej z legend, że gdzieś w lesie
jest źródełko w krzakach skryte,
co odmładza ludzkie życie.
Kto napije się tej wody,
ten się stanie znowu młody,
zatem wierząc tej legendzie
ujął kostur w swoje ręce
i wyruszył w leśną głuszę,
gdzie źródełko płynąć musi.

Długo szedł po starym borze
nacinając korę nożem
aby potem przy powrocie
szybciej być przy babci w chacie.
Przewędrował już szmat drogi,
a, że mu bolały nogi
usiadł sobie na pniu sosny,
gdzie tarniny krzaki rosły.
Patrzy, a z pobliskich chaszczy
niby lustro, źródło błyszczy,
pojął wtedy, że to będzie
to źródełko, co w legendzie
ludzie o nim dziwy prawią,
nie czekając pobiegł żwawo
i zaczerpnął kubek cały
wody czystej, jak kryształy,
była również tak wspaniała
jaka jest zaczarowana.

Czy zdziwiony był, nie powiem
lecz wróciły siły, zdrowie
i o dziwo, od tej wody,
jak młodzieniec był już młody.
Rzucił kubek i czym prędzej
do chałupki babci pędzi.

Kiedy babcia go ujrzała
wykrzyknęła: ,,a ja stara,
ty zaś taki odmłodzony,
że nie zechcesz starej żony,
jutro skoro świt, ja wstanę
i wyruszam na polanę,
jakże mogłeś tak zapomnieć
przynieść wody idąc do mnie''?

Wyszła babcia rano z chaty
niosąc w worku dzban pękaty
myśląc, że gdy będzie starą
wodę będzie pić ze dzbana.

Czeka dziadek, już południe,
żony niema, coś marudnie
jej się ta wędrówka wlecze.
Czeka, wkrótce będzie wieczór,
może błądzi gdzieś po lesie,
trzeba spotkać, wszak dzban niesie.

Idzie lasem, krzyczy woła
rozglądając się dookoła,
wreszcie doszedł do źródełka,
patrzy, a tu niemowlątko,
dziewczyneczka, w szmatkach żony
i dzban z wody opróżniony,
widać babcia chcąc być Gracją
przesadziła z tą kuracją.

Wziął niemowlę to na ręce
i do domu prędko pędzi.
Z męża się przemienił w nianię,
kaszkę z mlekiem robi dla niej,
kąpie babcie w ciepłej wodzie
i pampersy zmienia co dzień
klnąc pod nosem: ,,jędza stara,
jak to się wykurowała!
Kp.

[maluna]

Dobre..!

[kpwalski]

Małgosiu, cieszę się, że Ci się moja bajeczka spodobała. Bardzo dziękuję!

[Honoratka]

Staszku świetne.
Ach te baby

[mimoza]

Sorry - trochę zaburzę atmosferę (tylko na trochę)


Myślałeś, że zapomniałam?
Pamiętam bo byłeś Osobą, o której
zapomnieć się nie da.
Minęły - jak sekunda świetlna -
3 lata od kiedy Ciebie z nami nie ma.
Spoczywaj w spokoju Krzysiu - xys.
Kiedyś... do zobaczenia. - Czesia

[kpwalski]

Honoratko, to tylko żartobliwa bajeczka.

[Amadeusz ze Śląska]

kolejny etap powoli mija
ku wolności nowej krocze
w zezowatym zdrowiu
z Tobą na szczęście

tego co brakowało
oddam z nawiązką
łzę samotności
zamienię w serca splot

jesieni życia dni:
kolorem wiosny
ciepłem lata
wspomnieniem opadłych liści
zimowym kominka żarem
na obrusie zapiszę

z darami losu
razem przed siebie
szukając utraconych chwil
jak najdłużej

Amadeusz ze Śląska

[kpwalski]

Brawo Amadeuszu, a niektórzy mówią, że mężczyźni są mniej romantyczni od kobiet.

[kpwalski]

Gdzieś na łące letnią porą
pięknych kwiatów było sporo
i owadów też bez liku
pracowitych, nie szkodników
lecz o dziwo, tam gdzie kwiaty
mieszkał także trzmiel brzuchaty,
pił z kielichów nektar co dzień
potem tak opity chodził
i tak brzęczał, że owady
uciekały nie chcąc zwady.
Nie posiadał żadnej chaty,
jego domem były kwiaty.
Pracowite pszczółki nieraz
próbowały czasem gderać,
jak tak można żyć bez pracy
i na łące się łajdaczyć,
trzeba zbierać miód na zimę,
by czas chłodu móc przetrzymać.
On zaś im odburknął groźnie:
żyję tak, jak mi wygodnie!
Osa cienka, zgrabna w pasie
zakochała się w grubasie
i tak rzecze: mam ja domek
lecz potrzebny mi małżonek,
patrząc myślę sobie zatem
pan jest świetnym kandydatem
w kwiatach nie ma pan wygody,
a i wkrótce przyjdą chłody
więc zapraszam w odwiedziny,
w domu sobie pogwarzymy...
Trzmiel zaś mruknął: zobaczymy
mi nie straszne już są zimy,
a do tego, pani oso,
ślicznie gdy mnie o coś proszą
ale mówiąc pani prościej,
miód jest słodszy od miłości
i nie słuchał osy ,,ale",
wlazł na kwiatek i pił dalej.
Kp.

[maluna]

Super...

[kpwalski]

Ślicznie dziękuję!

[tar-ninka]

Staszku cudny ten twoj Trzmiel
Daj go prosze do "wiosny"
albo go znowu ukradne

Małgosiu Amadeuszu, pozdrawiam")

[kpwalski]

Wiesz Władziu, wolałbym żebyś to Ty tego pijaka tam opublikowała.

[Amadeusz ze Śląska]

Pytań miliony każdej sekundy
w niebios obłoki, płynie cichą łzą.
Nie mniej próśb, zapisuje się
bez względu na lata życia.
A ile: skruchy, pokory, wybaczeń
wychodzi z naszego serca?
Za woalami tłumaczeń innego świata,
oderwani od duchowej miłości oddania,
żyjemy chwilą w kratkę.
Nim sen ogarnie nasze ciało,
pokłon Trójcy Świętej pełnego:
zaufania, podzięki i litości złóżmy.

Amadeusz ze Śląska

[nutaDo]

Staszku - świetne te Twoje wiersze: Kuracja !!!, ale czyżby miód był słodszy do miłości?

Pozdrawiam.