Życie samotnych seniorów

[cha_ga]

Troche wam zazdroszczę...u mnie brak ścieżek rowerowych i jaka alternatywa? Jezdzic po szosach wciąż ogladajac się na samochody lub po lesie... jedno i drugie niezbyt bezpieczne więc w towarzystwie raźniej...

[sabcia]

Pozdrawiam wszystkie cyklistki i nie tylko.A ja lubię jeżdzic sama.Wszelkie sprawy wowczas przemyslam

[aniak2015]

Witam.U mnie jest ładna pogoda jest +10 stopni i nie ma wiatru.śnieg jeszcze w zacienionych miejscach leży . Jeszcze zima może nam pokazać swoje maniery . Chodzę na spacery i to pozwala mi trochę się odprężyć i nie myśleć o samotności. Pozdrawiam.

[senesco]

Napisał aniak2015

Chodzę na spacery i to pozwala mi trochę się odprężyć i nie myśleć o samotności. Pozdrawiam.

Aniu2015 - W istocie jakoś wiosennie się zrobiło, ale skoro już spacerując się relaksujesz, to nie myśl o samotności, ani też nie skupiaj się na niemyśleniu.

Zaproponuję Ci dwie rzeczy - możesz poćwiczyć - poeksperymentować - na przykład zrobić ćwiczenie, które wymyśliłem jako fitness dla mózgu i opisałem na blogu - tutaj.

Ale możesz też - eksperymentalnie - spacerując - wyobrazić idealnego towarzysza spaceru. To bardzo trudne, bo trzeba chodzić wolno, uważnie, ale też patrząc na ludzi. Przyglądając się im. I jednocześnie pracować wyobraźnią - czyli myśleć o tym, kim byłby idealny towarzysz, jak byłby ubrany, jakby wyglądał, o czym by mowił, czym się zajmuje... A jednocześnie patrząc na ludzi, sprobować zobaczyć kogoś takiego pomiędzy nimi.
Jak mówię, to trudne, ale zabawne, jak już się sprobuje.

[zen]

Wczoraj wybrałam się na mały spacer. Mieszkam przy lesie zatem i droga wiodła przez las, było przyjemnie. Ile człowiek przemyśli tak wędrując.

[senesco]

Wstyd przyznać, ale jeśli chcę coś przemyśleć, muszę chodzić.
Jak perypatetycy.
A najlepiej mi się myśli, gdy idę pod wiatr, zmagam się z nim i walczę o każdy krok. Acz to czasami męczące.
Lubię też lekko sztormową pogodą chodzić brzegiem morza. To tak głęboko oczyszcza i wycisza.
No i po powrocie do zacisza domowego człowiek jest tak rozanielony, że smutki, chandra, cokolwiek gniecie na duszy, przestaje istnieć.

[aniak2015]

Spacer w pewnym stopniu uspokaja i wycisza a jeszcze jak się myśli ,że idzie obok ktoś miły ,przyjazny chociaż milczy to samo wyobrażenie sobie robi efekt. Muszę to spróbować czy działa.

[polwieczna]

... a ja nie muszę sobie wyobrażac, że obok idzie ktoś przyjazny, bo....faktycznie idzie i jest to moja bokserka

[hutkow]

Witam!
Poczytałem sobie wypowiedzi o samotności licząc,że znajdę coś dla siebie.Bo samotność jest chyba czymś naj,naj/brak mi słów/ dla mnie prawie od 8miu miesięcy.Jednak niewiele zainteresowało mnie abym odsamotnił swoje życie.
Łączę pozdrowienia dla samotnych Edward!

[Siri]

Napisał hutkow

Jednak niewiele zainteresowało mnie abym odsamotnił swoje życie.
Łączę pozdrowienia dla samotnych Edward!

.....................................

[ŁucjaS]

Hutkow niestety Twoje oczekiwania są zbyt wygórowane.
Odsamotnić swoje życie możesz wyłącznie Ty sam.
Oczywiście w realu najskuteczniej.
Pogaduchy na tym wątku są fajne. Miło wiedzieć że gdzieś w świecie są inni, tacy sami, którzy również mają potrzebę odezwania się do kogoś niezobowiązująco i prawie anonimowo.
Po kilku wypowiedziach znamy się już nieco. Lubimy lub nie ale chodzi o to aby bezkarnie pomarudzić na dowolny temat.
Życzę skutecznego odsamotniania.
Przedwiosennie, pluchowato ale serdecznie pozdrawiam WSZYSTKICH.

[hutkow]

No,no dostałem pstyczek w nos,ale to był ciekawy pstyczek,jednak mnie czegoś nauczył.

[sabcia]

Witam wszystkich.Pozdrawiam i zyczę milego dnia.

[senesco]

Drodzy Samotnicy, postanowiłem zasięgnąć wiedzy u źródła.
Właśnie skończyłem pisanie na blogu o problemie dorosłych dzieci, którzy nie radzą sobie z opieką nad starzejącym się rodzicem, który mieszka sam, a wymaga opieki.

Ponieważ samodzielność - moim zdaniem - jest jedną z najważniejszych wartości w życiu seniora, naturalną koleją tego tekstu jest problem samodzielności i samotności.
Na świecie - we Francji, USA, Wielkiej Brytanii - już dawno wymyślono rozwiązanie na samotność i wysokie koszty mieszkań. Wspólne mieszkanie.
Dwoje, troje starszych samotnych ludzi wynajmuje razem mieszkanie, niosąc sobie wzajemnie wsparcie i pomagając w codzienności.

Zastanawiam się, dlaczego takie rozwiązanie nie przebija się w naszym kraju.
Dlaczego chętniej szukamy partnera niż przyjaciela na życie.
Czy nie byłoby łatwiej zachować niezależność, a jednocześnie mieć towarzystwo?
Oczywiście nie ma odpowiednich mieszkań, inwestorzy nawet nie myślą o seniorach. Ale...

Czy na samotność najlepszym lekarstwem nie jest przyjaciel? i nie pies, czy kot, czy papuga, które wymagają opieki i które trzeba żywić, ale człowiek....
Dlaczego wspólne mieszkanie w podeszłym wieku jest nam obce?

[cha_ga]

Dlaczego? bo jesteśmy zbyt przywiązani do swoich katów i nie chcemy przeprowadzki? bo nie przesadza się starych drzew? bo starzy ludzie maja swoje przyzwyczajenia i nie chcą lub nie potrafią ich zmienić? bo nie chcą kompromisów wynikających z konieczności dostosowania się? bo przyjaciela w wieku dojrzałym równie trudno znaleźć jak partnera? bo mieszkac ze sobą bez tej przyjazni byłoby trudno? bo czy zechcemy opiekowac się sobą wzajemnie gdy przyjdzie taki czas , bo.....moznaby tak długo wymieniac...

[ŁucjaS]

Cha-go masz niewątpliwie rację ale....
Moim zdaniem jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy są stereotypy myślowe i kulturowe. Brak dobrych wzorców. Ciągle jeszcze stawia się na rodzinę wielopokoleniową będącą ostają i przystanią.
W dzisiejszych czasach jest to luksus dostępny nielicznym.
Rozwiązania o których pisze Senesco są na miarę współczesności ale aby je zastosować należałoby zmienić głównie myślenie, zwyczaje i wzorce.
Uspołecznienie starszych osób, wyjście poza rodzinę i obręb mieszkania z pewnością dałoby dobre rezultaty.
Myślę że nic na siłę. To się już dzieje i z pewnością u nas też tak jak na "Zachodzie" znajdzie rację bytu.
Wzorce z "Zachodu" coraz bardziej upowszechniają się u nas we wszystkich sferach życia.
Kto w młodości wspólnie z przyjaciółmi wynajmował mieszkanie temu łatwiej i normalniej będzie robić to na starość.

[waclaw46]

Rslucja napisała-Cha-go masz niewątpliwie rację ale....
Moim zdaniem jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy są stereotypy myślowe i kulturowe.

Na pewno ma to wpływ na nasze decyzje ale i też ma wpływ na to nasza sytuacja materialna i nasze zbieractwo kiedy powinniśmy podjąć decyzje z pozbyciem się naszych wspomnień umieszczonych w materialnych rzeczach bo mieszkanie będzie mniejsze.Są też i próby rozwiązywania problemu jak ta http://www.lento.pl/nieruchomosci/st...je.html?page=7. Lub budowa domu tylko z garsonierami z częścią socjalną na parterze.

Obecnie mieszkanie idzie za pracą i nikt nie przywiązuje takiego znaczenia do wielopokoleniowego domu czy mieszkania. Amerykanie kupują mieszkania na starość na Florydzie może i u nas powstaną enklawy z dużym udziałem mieszkańców 67+

[senesco]

Wacławie - tak, tak. Są Polacy, którzy kupują domy na Florydzie i tam planują swoją emeryturę. Inni wolą Hiszpanię. W telewizji można było obejrzeć film o parze, która pół roku spędza w Indiach.
Oby było ich więcej.
Mnie bardzo podoba się pomysł domów dla seniorów - choć te przeważnie budowane są z myślą o sprzedaży.
Ja myślę o wspólnym wynajmowaniu mieszkania - jak za czasów studenckich, aby było taniej, aby było łatwiej, a przy okazji aby mieć towarzystwo.
Nawet, gdyby zamieszkać w domu na wsi.
Nie chodzi mi o zagospodarowanie emerytury, ale o smotność na emeryturze.
Własne lokum jest wspaniałe, gdy jesteś sprawny, żwawy - wtedy pies, kot, ptak, w ostateczności radio lub telewizor....
Nasze "domy pogodnej starości" jakoś nie kojarzą mi się ze "złotą jesienią".
Wspólne mieszkanie mogłoby być alternatywą?

[ŁucjaS]

"Wspólne mieszkanie mogłoby być alternatywą?"
Senesco - ależ tak.
Trochę dobrej woli, samozaparcia, nastawienia na bezkonfliktowość, wejścia w "skórę" współlokatorów i może być całkiem fajnie.
Swoi wśród swoich z takim samym reumatyzmem, stetryczeniem, demencją itp.
Jednak chociaż jeden bezpiecznikowy, awaryjny młody wydaje się w tym gronie niezbędny. Administrator? Opiekun? (pielęgniarz źle mi się kojarzy). W każdym razie coś w tym guście.
Jestem w stanie to sobie wyobrazić i popieram.
Do odważnych świat należy a może zrozpaczonych, zagubionych, zużytych i niechcianych - za przeproszeniem.
Póki żyjemy możemy coś z tym życiem zrobić. W końcu do czasu ubezwłasnowolnienia to ciągle masz życie.

[waclaw46]

Mnie bardzo podoba się pomysł domów dla seniorów - choć te przeważnie budowane są z myślą o sprzedaży-Napisał Senesco Mnie też taki pomysł się podoba w wersji jednoosobowego pokoju a nie jesieni życia w wspólnym mieszkaniu z mało sympatycznym towarzystwem. Sami dokonujemy wyboru swoich przyjaciół , bo lubimy w ich towarzystwie przebywać. Też z biegiem czasu nasze przyjaźnie ulegają osłabieniu i nieraz decydujemy się na rozstania.

Nie chodzi mi o zagospodarowanie emerytury, ale o smotność na emeryturze.. Tak jak w dużych ośrodkach jest to rozwiązane bo mamy do dyspozycji UTW gdzie się możemy spotkać i nawiązać nowe znajomości,gorzej w małych ośrodkach.Internet Skype jest minimalnym rozwiązaniem bo nie oddaje całego spektrum rozmowy bo też w rozmowie to też mowa ciała i feromony.
Brak fizycznego kontaktu w postaci rozmowy wpływa negatywnie na nasze samopoczucie i "dziczejemy".