Kącik poezji własnej i innych autorów - część XIV

[bronczyk]

Mimozo ty potrafisz pamiętać. Stalin był, a raczej jest w naszych wspomnieniach tym co żył prawdziwie, mocno.
Prymusie według mnie tu są świetne fragmenty. Czuje się ten przedwojenny czas. Gdybyś mógł robić przerwy po kropce i przecinkach ( trzeba je niekiedy powstawiać) to czytałoby się lepiej. Tak to człowiek większą uwagę zwraca na to gdzie koniec zdania, a nie na urok tekstu.

[Malwina]

a ja nieśmiało dla Halinki......



One proszą

I przyszedłem do Człowieka - pod Jego dach.
Pachniało strawą i miękką ręką kobiety.
Broniłem dobytku, patrzyłem Smutnemu w twarz
Kiedy się lęgły, pilnowałem w kołyskach Ich dzieci.
Służyłem, łapę dawałem, lizałem spływające łzy.
*
Moi krewni paśli się na łąkach skubiąc trawę
Kuzyni moi zbierali ziarna , jaja niosąc Im.
Kogut pianiem resztę wprawiał w podwórkową wrzawę
Z domów codziennie sączył się ogniska domowego dym
A gospodyni obejście czujnym omiatała wzrokiem.
*
Lecz przyszedł czas, gdy czarne chmury zaciążyły
Niejeden pies na sznurku w lesie kończył los
Niejednym kopniakiem ludzkie skłonności zgrzeszyły
Wszyscy bracia – zwierzęta otrzymali od Człowieka cios.
*
Za ptasią grypę, bse, uśmiercasz dziś tysiące
Sprowadzasz strach, pogrom i beznadzieję istnienia
Drobiem, rogacizną zwane moich braci ciała drgające
W kłębowisku śmierci posyłasz w krainę cienia
Bez litości w pogorzeliskach budując nadzieje
*
Postęp, postęp i dwie strony medalu
Robisz dwa kroki w przód a do tyłu trzy
I piekło mnie i moim zgotowałeś w tym realu
Właśnie nam, ku czemu i dlaczego właśnie Ty.....?
*
Czy mamy duszę , ot taką ludzką?
Ty masz nieludzką i w tym tkwi rozstrzygnięcie
A ja kiedyś chciałem Ci służyć -po ludzku
Ale to takie nieludzkie – jeno nasze zwierzęce!
Zatrzymaj w zastanowienia błysku ręki swej powtórny cios.


Święty Franciszku z Asyżu – co nas pod szaty swe zgarniałeś
Miej pieczę nad Bratem Większym - Człowiekiem.

Amen
(Malwina EK)

[mimoza]

Zacznę od Ciebie Malwinko - nie wzruszyłaś mnie wcale, poruszyłaś niebywale.

******

Człowiek istotą grzeszną i ułomną,
myśli że wielkim jest i wszystko mu wolno.
Przyjdzie taki czas, kiedy się ocknie... obudzi,
Lecz wtedy będzie już za późno
przestanie być człowiekiem,
na miano zwierzęcia długo nie zasłuży.

- Cz
10 stycznia 2015 roku

[bronczyk]

Malwinko bardzo, bardzo potrzebne dla mnie przesłanie. Walczymy teraz po ludzku, sercem i duszą z chorobą przygarniętego psa. Słowa poruszają, ale dają siłę. Po nich choć jednemu futrzakowi chce się pokazać, że i człowiek bywa porządny.

[mimoza]

Nic dodawać nie muszę, podpisuję się pod tym co napisała
Bronczyk. Gdybyś poczynił porządek z interpunkcją nie tylko
czytało by się lepiej, ale tekst stałby się bardziej zrozumiały.
Co do fabuły się nie wypowiadam, to Tobie gra w duszy,
a ja, jako czytelnik mam problem z odbiorem tekstu, właśnie
przez to, że tego czegoś jest mi brak...
Spójrz na to okiem czytelnika (nie autora) sam zauważysz,
że mamy rację. Pozdrawiam. - Cz

[Prymus]

Czesiu i Halinko macie rację muszę zrobić ażeby było bardziej przejrzyście no i interpunkcja .Dziękuję dziewczyny za rzeczowe wypowiedzi ,wiecie inaczej odbiera piszący a inaczej czytający jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam.

[bronczyk]

Prymusie utrzymaj tylko ten czarowny klimat. Jest w tekście coś co zmusiło mnie do pokonania przeszkód i zapoznania się z fabułą.

[Astra]

Witam
Ja też przyznaję Prymusie, bez bicia, że czekam na zmiany w układzie, o czym piszą koleżanki.
Lawina tekstu przeraziła mnie i zniechęciła do czytania

Co nam przyniesie…

Co nam przyniesie ten rok
czy tak jak pragniemy szczęście
co nam przyniosą miesiące
czy nie zaskoczą złym losem

ten czas do wiosny
przeczekam cierpliwie
lecz w marcu odtajam słońcem
by uśmiech zmieszany ze złotem
dodał nam sił
otworzył ramiona na życie

a w kwietniu i maju
gdy zieleń rozbucha w pełni
a kwiaty kolorem, zapachem upoją
jak zwykle ruszymy w kolejną przygodę
pachnącą koniczyną
bo mówisz
…przyniesie nam szczęście

i kiedy razem brodzimy
w tej naszej małżeńskiej idylli
ja twoje dłonie przytulam
ja twoje usta całuję
bo nadmiar błogi
nie mieści się w sercu moim.

11. 01. 2015
Astra

[senesco]

A ja podrzucam wiersz Elizabeth Bishop, w tłumaczeniu Stanisława Barańczaka, który w ostatnich dniach wpadł mi w uszy...

TA JEDNA SZTUKA

W sztuce tracenia nie jest trudno dojść do wprawy;
tak wiele rzeczy budzi w nas zaraz przeczucie
straty, że kiedy się je traci – nie ma sprawy.

Trać co dzień coś nowego. Przyjmuj bez obawy
straconą szansę, upływ chwil, zgubione klucze.
W sztuce tracenia nie jest trudno dojść do wprawy.

Trać rozleglej, trać szybciej, ćwicz – wejdzie ci w nawyk
utrata miejsc, nazw, schronień, dokąd chciałeś uciec
lub chociażby się wybrać. Praktykuj te sprawy.

Przepadł mi gdzieś zegarek po matce. Jaskrawy
blask dawnych domów? Dzisiaj – blady cień, ukłucie
w sercu. W sztuce tracenia łatwo dojść do wprawy.

Straciłam dwa najdroższe miasta – ba, dzierżawy
ogromniejsze: dwie rzeki, kontynent. Nie wrócę
do nich już nigdy, ale trudno. Nie ma sprawy.

Nawet gdy stracę ciebie (ten gest, śmiech chropawy,
który kocham), nie będzie w tym kłamstwa. Tak, w sztuce
tracenia nie jest wcale trudno dojść do wprawy;
tak, straty to nie takie znów (Pisz!) straszne sprawy.

Podrzucam, bo jakoś i Barańczaka stracilismy.
I zastanawiam się, czy "nie ma sprawy".
Wiersz w oryginale wydaje mi się nawet mocniejszy, ale brak mi odwagi, by z mistrzem walczyć na rymy.

[Astra]

Wiersz ciekawy i dużo w nim racji, ale "czy nie ma sprawy"?
Dla mnie jest

[bronczyk]

Astro takie pogodne, takie swojskie te twoje słowa, że ja przy czytaniu oddycham dobrem i nadzieją.
Senesco, a gdybyś tak odważny był, a gdybyś tak przetłumaczył, nie mierząc się z mistrzem, a tylko w dwugłosie występując.
Czytam ten wiersz, akurat w sytuacji nieuchronnej utraty i chyba jakaś szurnięta jestem, ale nie dochodzę do żadnej wprawy, te dni przedostatnie są tak samo bolesne, nic mnie nie nauczyły dawniejsze odejścia. A uwierzcie czytałam wiersz każdym nerwem, każdą komórką ciała szukając słów co mi pomogą. Co do rzeczy to tak, nauczyłam się je tracić bezboleśnie, ale utraty możliwości dotyku, spojrzenia, nawet złości na kogoś co jest jeszcze obok mnie to się nie nauczę. W życiu. Nigdy.

[barteczek]

Witam Czesię i bywalców.
Czesiu, pozwoliłam sobie wejść tutaj z wierszem mojej wnusi, Agusi...Ty Wiesz, że Aga jest niepełnosprawna ale pisze pięknie jak na Jej chorobę...

Życie jak Adwent

Życie jest jak adwent krótkie zabiegane
czasem bezładne trochę zwariowane
szukamy promocji świetnego prezentu
a Maryja nas wita na progu adwentu
cierpliwie uczy nas czuwać i czekać
radzi by z tym co dobre nigdy nie zwlekać
chce by spełniły się Boże marzenia
prowadzi nas po niełatwych drogach nawrócenia
pokazuje jak patrzeć na życie Bożymi oczami
w radościach i smutkach chce być z nami
życie jest jak adwent krótkie zabiegane
czasem bezładne trochę zwariowane
Ona nasze sprawy chce wziąć w swoje ręce
jak Jezusa narodzonego w ubogiej stajence.

1.12. 2014 Aga dla babci Niny

[senesco]

Napisał bronczyk

Co do rzeczy to tak, nauczyłam się je tracić bezboleśnie, ale utraty możliwości dotyku, spojrzenia, nawet złości na kogoś co jest jeszcze obok mnie to się nie nauczę. W życiu. Nigdy.

Bronczyk - bo chyba nie można się tego nauczyć.
Wiersz Bishop jest niezwykle przewrotny i dlatego tak interesujący.
Autorka napisała aż 16 jego wersji. Opisuje stratę najbliższej osoby, jej przyjaciółki i partnerki życiowej.
Mówi też o zapominaniu, które się ot tak wydarza - jedna z wersji - po alkoholu.
A prawda wiersza jest taka, że:
"W sztuce tracenia nie trudno być mistrzem, bo tak wiele rzeczy pojawia się tylko na chwilę, że kiedy je tracimy, nie ma katastrofy."
Codziennie coś tracimy. Codziennie kogoś tracimy.
Czasami nie zauważamy po prostu czyjejś obecności.
Zatem w sztuce tracenia powinniśmy być mistrzem.
A jednak, gdy tracimy przyjaciela, boli i to bardzo.

[zochna]

Napisał barteczek

Czesiu, pozwoliłam sobie wejść tutaj z wierszem mojej wnusi, Agusi...Ty Wiesz, że Aga jest niepełnosprawna ale pisze pięknie jak na Jej chorobę...

Życie jak Adwent

Życie jest jak adwent krótkie zabiegane
czasem bezładne trochę zwariowane
szukamy promocji świetnego prezentu
a Maryja nas wita na progu adwentu
cierpliwie uczy nas czuwać i czekać
radzi by z tym co dobre nigdy nie zwlekać
chce by spełniły się Boże marzenia
prowadzi nas po niełatwych drogach nawrócenia
pokazuje jak patrzeć na życie Bożymi oczami
w radościach i smutkach chce być z nami
życie jest jak adwent krótkie zabiegane
czasem bezładne trochę zwariowane
Ona nasze sprawy chce wziąć w swoje ręce
jak Jezusa narodzonego w ubogiej stajence.

1.12. 2014 Aga dla babci Niny

dziękuję

[bronczyk]

Barteczku daj nam dobry losie taką wrażliwość i dojrzałość jaką ma twoja wnuczka. To talent poetycki w najczystszym wydaniu.
Senesco twoje teksty czyta się z przyjemnością.

[Astra]

Senesco, jak wszystkie teksty, pisane prozą lub wierszem są dyskusyjne, bo autorami są ludzie

Ninko, masz cudowną wnusię. Chętnie poczytam jej wiersze

Cud miłości

Taki mały promyk
mały skrawek nieba
złotem lśni

taki ciepły puszek
śmieszny słodki duszek
o aniołach śni

takie wielkie szczęście,
które matki serce nie opowie
nie potrafi znaleźć słów
tylko szybciej bije
i z zachwytu nad tym cudem
szeptem mówi
…jesteś szczęściem mym

bo ten związek matki, dziecka
w chwili już poczęcia
to natury cud

zanim powie - mama
już jest pokochane
zanim westchnie snem
już jest uwielbiane

takie wielkie szczęście
czasem niepojęte
daje ludziom
…miłość.

13. 01. 2015
Astra

[bronczyk]

Astro pięknie piszesz, ale czekam na jakieś wyłamanie się, na bycie choć przez chwilę niegrzeczną dziewczynką.

[Astra]

Halinko, prowokujesz
Ten obrazek jest taki przepiękny, wczoraj znalazłam go w necie...
Ale jutro, może stanę się bardziej znarowiona

[bronczyk]

Tak, tak Astro. Wiem jak potrafisz doskonale przedstawić to co kobiece w nas i to co uniwersalne. Dajesz obraz kobiety, która kocha, jest kochana, zna swoją wartość i marzy. A jak marzy to ... to już ty najlepiej opiszesz.

[Prymus]

POWIEW WIOSNY

Ten wiersz to wspomnienie mojej pierwszej platonicznej miłości.Ona była wtedy studentka germanistyki a ja zakochanym młokosem .Chociaż minęło już ćwierć wieku to wspomnienie żyje w moich myślach.

Tak wymarzona kwiecista łąka,
żółcią zielenią cała ubrana.
A na niej naga piękna dziewczyna,
taka słociudka jak z marcepana.

Płocha jak sarna ze snu zerwana,
przykrywa dłońmi wstyd wymarzony.
Tak chciałbym odkryć piękna arkana,
ale poczułem się zawstydzony.

Biegnie tak lekko jak powiew wiatru,
stopami łąki już nie dotyka.
Taki wymowny ten akt teatru,
obżarstwo chwili u ascetyka.

I co zostało łąka zielona,
kwiaty przywiędły przy tej dziewczynie.
Widok tej łąki już nie zachwyca,
tylko to ciało w myślach mych płynie.