dom

[hanka93]

Dom to nie tylko miejsce w którym zamieszkujesz ale miejsce gdzie Cię rozumieją

[Nika]

Dom to oaza bezpieczeństwa,miejce, do którego zawsze chętnie wracam z krótszych lub dłuższych wojaży.Tylko tu naprawdę jestem sobą,tu znam kazdy kącik,wszystko bliskie,znajome i swojskie.A gdy za oknem pada deszcz, wieje wiatr lub szaleje śnieżyca- w mojej kuchni pachną wanilią drożdżowe rogaliki, pies popiskuje przez sen i jest mi tak dobrze...jak nigdzie.

[bogda]

Nikuś.... dla mnie mój domek też jest najlepszym miejscem na ziemi....bardzo lubię w nim przybywać, chociaż różne wędrówki też mnie pociągają.... ale wracam z przyjemnością, zwłaszcza w taką pogodę jak dziś....
Pozdrawiam

[tar-ninka]

Dom taki gdzieś na świecie musi być z pewnością
Z oknem,gdzie w blasku lampy,tyle jest spokoju
Gdzie zostanę przyjęty zawsze z gościnnością
Czy w złym ,czy w dobrym przyjdę do niego nastroju.

I gdy do domu tego chory sie dowlokę
Położą mię do łóżka w trosce o me zdrowie.
Ktoś się pochyli na demną, spojrzy czułym wzrokiem
I lekko dotknie ręką mych zmęczonych powiek.

Dom taki gdzieś na świecie musi być koniecznie
Gdzie czekają na Ciebie wciąż i dniem i nocą
By powitac przybysza zawsze najserdeczniej
Kiedy do drzwi zastuka dniem czy nocą.....

[krise1]

Dom jest naszą przystania, tu wszystko się odbywa, nasze radości i smutki. To jest nasz azyl w nim czujemy się bezpiecznie i bez trosko, możemy robić to, co nam sie podoba.

[Nika]

Nie na darmo Angilcy mówią:mój dom jest moją twierdzą...

[BUNIA]

Bardzo kocham swoj dom.Byl spelnieniem naszych marzen ,oczekiwan.Budowalismy go calym sercem .To w nim mielismy spedzic wspolnie starosc w otoczeniu wnuczat i moich rodzicow.Los splatal mi figla .. maz nieoczekiwanie ..odszedl ....tam skad sie juz nigdy nie wraca ... potem moj ojcie.Syn rozstal sie z synowa - jest tylko jedna wnusia .A mialo byc zupelnie inaczej ..Teraz ja staram sie stworzyc szczesliwy bezpieczny dom tym ktorzy zostali.

[Basia.]

Napisał BUNIA

Bardzo kocham swoj dom.Byl spelnieniem naszych marzen ,oczekiwan.Budowalismy go calym sercem .To w nim mielismy spedzic wspolnie starosc w otoczeniu wnuczat i moich rodzicow.Los splatal mi figla .. maz nieoczekiwanie ..odszedl ....tam skad sie juz nigdy nie wraca ... potem moj ojcie.Syn rozstal sie z synowa - jest tylko jedna wnusia .A mialo byc zupelnie inaczej ..Teraz ja staram sie stworzyc szczesliwy bezpieczny dom tym ktorzy zostali.

Jestem przekonana Buniu, że stworzyłaś.

[Lila]

Moi mili..

Tak się składa,że zmieniałam często mieszkania.Dom w którym mieszkam,jest moim trzecim.Nie najpiękniejszym,lecz najpiękniej położonym,bo w lesie - w pobliżu Gór Sokolich.
Dom w którym się wychowałam ,był duży i elegancki.Willa - tak wtedy mówiono.
Na dole ogromny hol,wysoki na dwie kondygnacje...ze schodami z pięknego,ciemnego dębu i ogromnymi oknami,które myła specjalna ekipa..
Pokój ''stołowy''-nie żaden salon jak teraz-połączony z drugim ,czteroskrzydłowymi drzwiami,tworzył po otwarciu wielki pokój o metrazu 70 m.Było gdzie się gościć...Na dodatek,gdy było ciepło ,otwierało się drzwi na ogromny taras z zejściem do ogrodu...
Góra - to sypialnie i duża łazienka.Dwie mniejsze były na dole.

Tak ,dom imponujący.Przedmiot zazdrości wielu ,wielu ludzi w tych ciężkich komunistycznych czasach.Szczególnie,gdy przez otwarte okna dobiegały śmiechy licznych gości i dżwięki fortepianu..
Było wszystko...
Tylko okazało się ,że brakuje jednej maluśkiej rzeczy....SZCZęśCIA..Rozsypało się wszystko,tak jakby anioł ciemności musnął swym skrzydłem i ten piękny dom...i tych szczęśliwych ludzi..

A mój dom ? Mówią mi - mieszkasz jak w bajce.Stare sosny szumią,jak morze.Zapach jest upajający.Ale co do SZCZęśCIA - już nie mam tej pewności,co wtedy ,gdy w nim zamieszkiwałam.
A może stare baby tak mają ? Wszak nie mam zbyt długiego doświadczenia w byciu starą babą...

I wiecie co moi mili ? Pisząc to,brzmiały mi w uszach słowa piosenki Alicji Majewskiej.....
_____________

To nie sztuka wybudować nowy dom;
Sztuka sprawić, by miał w sobie duszę.
Podków szczęścia nie wyrzuca się na złom,
Nie wynosi się na śmietnik snów i wzruszeń.

To nie sztuka wytrenować sobie mózg;
Sztuka sprawić, by rozumiał ludzi,
By pozwolił nam się wsłuchać w deszczu plusk,
By nie budzić z marzeń nas, jak budzik.

To nie sztuka skomponować super-plan,
Wszystko z góry mieć zaplanowane.
Sztuka z losem grę prowadzić sam na sam
Nie bać się przegranej i ... wygranej.

To nie sztuka bijąc, w głośny gong
Nóg tysiące zmusić do tupotu.
Sztuka skomponować tak ulotny song,
Co bezskrzydłym da przyjemność lotu.

To nie sztuka z cudzej studni wodę pić,
Zbierać cudze zasługi i winy.
Sztuka swoim własnym życiem żyć i śnić,
Znaleźć źródło w najsuchszej pustyni.

__________

Pozdrawiam -Lila..

[Ala-ma-50]

Wiersz prześliczny.. ja niestety nie mam domu do którego chętnie wracam...gdyby nie synowie na szczęście już dorośli...poszłabym chyba gdzie oczy poniosą.
I jakoś nie udało mi się zaleźć swojego źródła na pustyni...u mnie jest specyficzna pustynia uczuć....czy istnieje źródło które zaspokoi moje pragnienie...?
To chyba pytanie retoryczne...ale tak bardzo bym chciała znaleźć na nie odpowiedź.
Pozdrawiam Cie Lileczko gorąco

[emka46]

Piękny i prawdziwy wiersz

[Basia.]

Alusiu, istnieje i przekonasz się o tym, zobaczysz!!!!!!!!!!

[ammi1952]

Bardzo lubie swóje mieszkanie

[Basia.]

Ja też kocham swoje mieszkanie, 4 lata temu zostawiłam dom na wsi i wróciłam do W-wy. Nie macie pojęcia jaka jestem z tego powodu szczęśliwa, po kilkunastu latach pobytu na wsi wracając do swojego mieszkania czułam się tak jakbym nigdy go nie opuściła.

[Pani Slowikowa]

Mylse ze mojego domu juz wiecej nie zobacze.... Bylo to mieszkanie gdzie sie urodzilam i wychowalam . W ta zime ucalowalam sciany na pozegnanie.. Dom moj zostal skazany na smierc. ( czyli na sprzedanie)
Nic nie warta jest uroda miejsca w ktorym mieszkam teraz ani zachwyty przyjaciol.
To male 70 metrowe mieszkanie pachnace moimi rodzicami i dziadkami jest dla mnie rajem na ziemi.
Tego raju juz nie ujze...

[Wilhelmina]

A ja nie mam domu. Mój dom zburzony, ludzie odeszli, dzieciństwo dawno minęło. Potem już były tylko mieszkania. Coraz lepiej wyposażone, modniej "ubrane",ale mieszkania. Nie mam tego poczucia przynależności i więzi, która się kryje pod słowami "mój dom".Sprzątam, ozdabiam, staram się.Mówię - wracam do domu, ale....to jest tylko mieszkanie. Nie ma "duszy". Mogłabym żyć wszędzie, bo to co było domem umarło.

[emka46]

Mojego domu też nie ma.A teraz tylko przyzwyczajenie do mieszkania.Wszędzie potrafię się przystosować,ale nie przywiązać.

[ammi1952]

a co byście powiedziały na taki domeczek w lesie http://voila.pl/v1yuq/ Mnie bardzo sie podoba
ps można zapisać na pulpicie a po obejzeniu usunać acha po otwarciu kliknąć w widok i potem w pokaz slajdów pozdrawiam i miłych wrażeń życzę

[bogda]

Mojego rodzinnego domu też już nie ma, ale ten w którym mieszkam od ponad 30 lat jest prawie jak tamten. Kocham mój dom, chociaż nie jest najpiękniejszy ani super modny. Dzieci mówią...mamo przeprowadż się do bloków, będziesz miała mniej pracy, odpadnie ci odśnieżanie zimą, itp. ....ale ja nie potrafiłabym zamieszkać w bloku, pewnie gdybym była zmuszona to tak, ale byłoby mi bardzo ciężko. Już nawet podoba mi się to odśnieżanie....lubię przestrzeń....

[Wilhelmina]

Ammi- domek w lesie to cacuszko i marzenie. Tylko...czasem na takie marzenia jest też zbyt póżno. Chyba bała bym się tych schodów i kładki do domku. Ach te głupie nożyce ( czyt. nóżeczki ).