Kącik poezji własnej i innych autorów - część XIV

[joannap]

Staszku dawno się tak nie uśmiałam...
Wiersz pełen humoru
Vena Ci dopisuje,pięknie piszesz..
Przeczytałam wszystkie wiersze-super

i ładna kobietę

[joannap]

Halinko:)


Klik w obrazek i słuchaj-Ernesto Cortazar

[kpwalski]

Dziękuję Joasiu, za miłe słowa i grafikę. Dobrze, że nie bierzesz moich wierszy na poważnie, bo właśnie mi o to chodziło, żeby się uśmiechnąć je czytając.

[kpwalski]

Już rdzawo-bura nastała jesień
i ciska liście w rozpaczy,
wiatr je zamiata w zakątki ziemi
będąc wraz z deszczem sprzątaczem.

Księżyca tarcza, gdy noc się dłuży
częściej zagląda mi w okno,
jakby pragnęła jeszcze wywróżyć
dalszą z tęsknotą samotność.

A na ulicy pogasły okna,
domy już drzemią wśród mroku,
jedynie drzewa drżą w rosy kroplach,
gdy wiatr zakłóca im spokój.

I mi się smutek pomieszał z żalem
za ciepłem, co przeminęło,
gdy pajęczyny srebrnym woalem
słały się z trawą nad ziemią.

Kiedy na łące w pełnym rozkwicie
owady grały pieśń lata
i pulsowało wspaniałe życie
w trawach, szuwarach i kwiatach.

Ale przeszłości mi nie odmieni
wiatr swym porywczym powiewem.
Kiedy dni miną smutnej jesieni,
nadejdzie zima ze śniegiem.
Kp.

[Astra]

Witam i pozdrawiam jesiennie

Wiersze pełne melancholii i jesiennych obrazów.

Dorzucę swój

w woalu mgły

przyjdź do mnie jesienią
nim wszystkie liście
odejdą purpurą w nieistnienie
pozostaw wspomnienie lata
za złotą pajęczyną unoszoną przez wiatr
- czekam
bo ja już w rudości ubrana i taka radosna
z pocałunkiem na koralowych wargach
i deszczem pereł na drżących rzęsach
- powabnie lśnię
dla ciebie w dłoniach skryłam jesienny liść
- przepustkę do mojej duszy
jak złotym kluczem otworzysz ją
- poczekaj tylko woalem okryją nas mgły

20.10.2017
Astra

[kpwalski]

Jakże miło jest takie wiersze czytać, jesiennie i romantycznie.

[Irenna]

Napisał kpwalski

Już rdzawo-bura nastała jesień
i ciska liście w rozpaczy,
wiatr je zamiata w zakątki ziemi
będąc wraz z deszczem sprzątaczem.

Księżyca tarcza, gdy noc się dłuży
częściej zagląda mi w okno,
jakby pragnęła jeszcze wywróżyć
dalszą z tęsknotą samotność.

A na ulicy pogasły okna,
domy już drzemią wśród mroku,
jedynie drzewa drżą w rosy kroplach,
gdy wiatr zakłóca im spokój.

I mi się smutek pomieszał z żalem
za ciepłem, co przeminęło,
gdy pajęczyny srebrnym woalem
słały się z trawą nad ziemią.

Kiedy na łące w pełnym rozkwicie
owady grały pieśń lata
i pulsowało wspaniałe życie
w trawach, szuwarach i kwiatach.

Ale przeszłości mi nie odmieni
wiatr swym porywczym powiewem.
Kiedy dni miną smutnej jesieni,
nadejdzie zima ze śniegiem.
Kp.

Pięknie namalowałeś słowami smutek jesieni...gratulacje!

[Irenna]

Napisał Astra

Witam i pozdrawiam jesiennie

Wiersze pełne melancholii i jesiennych obrazów.

Dorzucę swój

w woalu mgły

przyjdź do mnie jesienią
nim wszystkie liście
odejdą purpurą w nieistnienie
pozostaw wspomnienie lata
za złotą pajęczyną unoszoną przez wiatr
- czekam
bo ja już w rudości ubrana i taka radosna
z pocałunkiem na koralowych wargach
i deszczem pereł na drżących rzęsach
- powabnie lśnię
dla ciebie w dłoniach skryłam jesienny liść
- przepustkę do mojej duszy
jak złotym kluczem otworzysz ją
- poczekaj tylko woalem okryją nas mgły

20.10.2017
Astra

Cudny wiersz Aniu...delikatny,zwiewny jak jesienne mgły...

[kpwalski]

Biel i żar wspomnień stoją na grobach
w jesienne Święto Pamięci,
kwiaty i znicze-hołd i ozdoba
mamy dla tych, co odeszli.

Mowa o bliskich zapełnia ciszę,
a wiatr w konarach zawodzi
zmywając deszczem grobową płytę
i zdobiąc wokół listowiem.

Kwiaty w podzięce dziś postawimy
za to, że żyliśmy z sobą
i choć ich niema ciągle wierzymy,
że przecież są jakby obok.

Oni szli z nami przez ścieżkę życia
lecz wcześniej nas opuścili.
Raj niech otworzy Chrystus Zbawiciel
tym którzy w niego wierzyli.
Kp.

[kpwalski]

[mimoza]

Zapalmy światełko Ewicie, Kasydzie i Stalinowi.
Dajmy znak, że pamiętamy...
Za życia byli z nami, tworzyli i pisali
niezapomniane wiersze...
NIECH SPOCZYWAJĄ W SPOKOJU [***]
- Cz

[kpwalski]

Już nadeszła polska jesień
lecz mnie nigdzie tam nie niesie,
siedzę sobie, kawkę piję
i wyciągam w okno szyję.
A niektórych licho niesie,
gdy nadejdzie zimny wrzesień,
chcą na spacer iść w bezdroża,
kiedy zaraz padać może...
Lato było też przekropne,
czasem grzało, częściej mokłem
kiedy chciałem , gdy był lipiec
ciałko gdzieś na plaży przypiec,
ujrzeć gołe laski z bliska,
spojrzeć, westchnąć...I to wszystko,
bo kto chce starego capa
zaraz też na oczko łapać?

Może byłbym tam lubiany
mając auto, być nadzianym?
Ja w sakiewce mam dwie dychy,
w domu motor i to lichy,
mówiąc trzeźwo, jest im chyba
niepotrzebna taka ryba?...
W lesie też nie byłem jeszcze,
bałem się, bo tam są kleszcze.
Wierzcie mi, ja nie chcę ganić
lecz ten rok jest mi do bani.
Kp.

[Irenna]

Napisał kpwalski

Już nadeszła polska jesień
lecz mnie nigdzie tam nie niesie,
siedzę sobie, kawkę piję
i wyciągam w okno szyję.
A niektórych licho niesie,
gdy nadejdzie zimny wrzesień,
chcą na spacer iść w bezdroża,
kiedy zaraz padać może...
Lato było też przekropne,
czasem grzało, częściej mokłem
kiedy chciałem , gdy był lipiec
ciałko gdzieś na plaży przypiec,
ujrzeć gołe laski z bliska,
spojrzeć, westchnąć...I to wszystko,
bo kto chce starego capa
zaraz też na oczko łapać?

Może byłbym tam lubiany
mając auto, być nadzianym?
Ja w sakiewce mam dwie dychy,
w domu motor i to lichy,
mówiąc trzeźwo, jest im chyba
niepotrzebna taka ryba?...
W lesie też nie byłem jeszcze,
bałem się, bo tam są kleszcze.
Wierzcie mi, ja nie chcę ganić
lecz ten rok jest mi do bani.
Kp.

Ale mnie rozbawiłeś Staszku,bardziej już nie można! )))
Świetny wiersz,brawo!

[kpwalski]

Dziękuję Irenko. Prawdy w tym wierszu niewiele ale starałem się pisać o sobie, żeby nikogo nie obrażać. Jest takie powiedzenie: jeżeli pokazujesz na kogoś palcem, trzy twoje palce pokazują na ciebie.
Jesteś wspaniałą graficzką, już patrząc na rysunek można się uśmiać.

[kpwalski]

Usłała jesień wspaniały dywan
na dróżce z liści strąconych,
teraz na spacer nas miła, wzywa
wśród drzew szepczących ukłony.

Gdybym cię spotkał na życia drodze
przypadkiem w takiej jesieni
wtedy nam szczęście zechce, być może
los twój i mój nam odmienić.

Nie jestem różą, która króluje
nad kwiaty, skąpana w rosie,
ani zwyczajnym kwiatem wśród kwiatów
by o spojrzenie cię prosić.

Nie jestem również barwnym rubinem,
byś mnie ujęła w swe dłonie,
jednakże w smutnej, szarej godzinie
moja do ciebie myśl płonie.

Czy więc obrócisz wzrok w drugą stronę,
jak kwiat smagany na wietrze,
czy jak słonecznik twarzy koronę
wzniesiesz i smutek mi zetrzesz?

Pragnę ci zalśnić na firmamencie
gwiazdą daleką, lecz twoją,
wybraną z nocnych marzeń na szczęście
będącą życia ostoją.

Wklejone złoto w przestrzeń półmroczną
będzie wciąż czuwać nad tobą
abyś nie była więcej samotną,
gdy zorza zgaśnie z pożogą.
Kp.

[kpwalski]

Płacze w deszczu jarzębina
gubiąc listki złote,
już nadchodzi sroga zima,
jak żyć będzie potem?

Płacze w rosie jarzębina,
łzy z korali płyną.
Porzuciła mnie dziewczyna,
czyja to jest wina?

Za czym płaczesz, gdzie przyczyna,
liście ci odrosną,
mi nie wróci już dziewczyna
w jesień, ani wiosną.

Powędruję po dolinie
gdzie są jeszcze kwiaty,
niech odczuję, że jest przy mnie
tutaj, jak przed laty.

Pójdę przez zielone gaje,
gdzie śpiewają drzewa,
niechaj sercu tak się zdaje,
że to ona śpiewa.

Potem spocznę przy twym krzaku
jarzębino, skromnie,
może westchnę i zapłaczę
lecz jej nie zapomnę.
Kp.

[Irenna]

Nie musi się być różą ani rubinem,żeby ktoś dojrzał i pokochał...
Wspomnieniami zawsze wraca się w miejsca kiedyś szczęśliwe...to prawda...
Nutka smutku w Twoich wierszach Staszku,jesiennie nostalgiczna,ale i piękna...

[kpwalski]

Dziękuję Irenko! Postarałem się napisać wiersze od wesołych do smutnych. Taka huśtawka nastrojów jest w życiu raczej codziennością. Pozdrawiam!

[kpwalski]

Jesienny wiatr grał pieśń bez słów,
a drzew konary mu wtórowały,
nadchodził przedzimowy chłód
i trawy lśniły jak kryształy.

Noc otuliła kirem dom
gasząc ostatnie światła w oknie
zamilkł gwar głosów aby snom
utworzyć ciszę gdy ktoś uśnie.

Znużony dniem, co długo trwał
zmrużyłem ociężałe oczy
lecz sen nie dawał ciągle spać,
dnia kalejdoskop wciąż się toczył.

I nagle cicho ktoś do drzwi
zapukał, jakby o coś prosząc,
może to chrobotała mysz,
bo któż by do mnie przyszedł nocą?

Lecz wstałem by otworzyć drzwi,
wtedy do reszty oniemiałem,
gdyż w progu stał, uwierzcie mi
maleńki skrzat zmoknięty cały.

Weź mnie do domu proszę, weź,
gdyż jestem całkiem bez mieszkania,
na dworze chłód, na dworze deszcz,
a ja zmoknięte mam ubrania.

Cóż było robić, wziąłem go,
zjadł trochę ciasta, popił kawy
i zaszył się w nieznany kąt
gdzieś między szafki i regały...

Przeminął już niejeden dzień,
wciąż u mnie jest lecz jakby go nie było
i nie wiem już, czy to był sen,
czy tak naprawdę się zdarzyło?

*******************

Nie zabijaj swej ostatniej bajki,
nie wyrywaj ją z fantazji łona,
kolorem tęczy ona w tobie zalśni
gdy zwrócisz twarz, gdzie żyje ona.

Może świat dziecięcy ci się przyśni
żarem uczuć rozświetlając umysł
i zagłębisz piękno w swojej jaźni
granej w sobie na najczulszej strunie.
Kp.

[Irenna]

Znużeni codziennością chętnie powracamy do zaczarowanego świata bajek,które powodują,że uśmiechamy się i jakoś inaczej postrzegamy rzeczywistość...
Gdyby taki skrzacik zechciał stanąć na mym progu...
Zauroczyłam się Twym wierszem Staszku...