Życie samotnych seniorów

[wankabor]

Napisał Bogda501

.
Są ludzie, którzy muszą żyć w stadzie, ale są też tacy, którym stado nie jest potrzebne do szczęścia, a często, nawet przeszkadza..
Mam swój świat, swoje zajęcia i nie lubię gdy ktoś mi w tym przeszkadza.
Jestem szczęśliwym samotnikiem ale nie jestem osamotniona..

Nie ma jednej, idealnej recepty na bycie szczęśliwym.
Jedni muszą?? a może pragną żyć w stadzie. W stadzie pod wieloma względami łatwiej żyć.
Każdy ma jakiś swój lepszy , gorszy , mniej lub bardziej szczęśliwy żywot. Czasem nie ma wyboru. Nie wiem, czy to przeznaczenie czy jakaś opatrzność. Powiem raczej, że "los" tak chce.
ps. Życzę Ci Bogdo, abyś zawsze była szczęśliwym samotnikiem.

[Bogda501]

Napisał wankabor

Czasem nie ma wyboru.
Nie wiem, czy to przeznaczenie czy jakaś opatrzność. Powiem raczej, że "los" tak chce.

A ja to jeszcze uzupełnię...
Nie czekajmy aż los wybierze.. Wybierzmy sami..!
Nie zawsze tak można i nie każdy potrafi wybrać sam, ale wielu takich, którzy potrafią... wolą swój los złożyć w ręce "przeznaczenia.." - bo tak po prostu wygodniej...

[Bertold]

Napisał Bogda501

A na dzisiaj mam to: "Spróbuj choć raz wyolbrzymić szczęście zamiast problemu..."

Ależ Bogdo501, szczęście - to dopiero problem!!!! Wcale nie trzeba go wyolbrzymiać ..... A tak na marginesie, ciekawi mnie jak długo trwasz w tej swojej szczęśliwej samotności ........... A może czas na odczucia jeszcze nie przyszedł? Trwaj jak najdłużej, w stanie samotnej szczęśliwości. Wszystkiego dobrego.

PS. "Stado nie akceptuje jednostki, której nie rozumie." - to nie zawsze jest prawdą, bo czasami jednostka łamie zwyczaje stada. Te dla stada bywają zaś święte.

[martok]

Napisał Bertold

Ależ Bogdo501, szczęście - to dopiero problem!!!! Wcale nie trzeba go wcale wyolbrzymiać ...

A moim zdaniem ta złota myśl zacytowana przez Bogdę jest bardzo dobrą wytyczną, szczególnie dla Polaków. My w kontaktach z innymi mamy skłonność do narzekania, podkreślania złych zdarzeń i własnych lęków oraz snucia katastroficznych prognoz. Pogłębiamy w ten sposób depresję własną, a także zarażamy nią rozmówcę. Przeciętny Anglosas, zapytany co ostatnio mu się przydarzyło, poda raczej przykład jakiegoś swojego sukcesu niż porażki, raczej skupi się na szczęśliwych trafach niż na na pechu; a przeciętny Polak - przeciwnie.

Po rozmowie z typowym Amerykaninem jesteś w dobrym humorze, a nie w depresji; jemu samemu przez to też nastrój się poprawia. W powiedzeniu przytoczonym przez Bogdę chodzi zapewne o to, że tak jest lepiej.
*

[Bogda501]

Napisał Bertold

A tak na marginesie, ciekawi mnie jak długo trwasz w tej swojej szczęśliwej samotności ...........

Trwam tak prawie 20 lat.

PS. "Stado nie akceptuje jednostki, której nie rozumie." - to nie zawsze jest prawdą, bo czasami jednostka łamie zwyczaje stada.

Może i nie zawsze... może są inne inne stada... chociaż stado działa na określonych zasadach (inaczej nie byłoby stadem)... a ja zasad nie cierpię, schematy łamię i nie poddaję się wpływom innych osób (przywódców stada).
Czasem ktoś pokazuje mi palcem, co powinnam zrobić... (mam wtedy z niego niezły ubaw).

[Bertold]

Trwam tak prawie 20 lat.

Gratuluję, dwadzieścia lat szczęśliwej samotności. Jesteś Wielka...........

a ja zasad nie cierpię, schematy łamię i nie poddaję się wpływom innych osób (przywódców stada).
Czasem ktoś pokazuje mi palcem, co powinnam zrobić... (mam wtedy z niego niezły ubaw).

Zatem, ujawniasz swój talent, przywódcy stada, o przepraszam Królowej Roju (będzie bardziej słodko). Dzielna z Ciebie Kobieta. Pozdrawiam i Wszystkiego Dobrego życzę.

[zen]

Bywam szczęśliwa w samotności ale także nieszczęśliwa. Kocham ludzi i kontakty z nimi, ale potrafię się również bez nich obejść.

[cha_ga]

Bogda501, zaglądaj tu częściej, przyznaję, ze trochę mi zaimponowałaś...Ja ciągne wprawdzie do stada, ale zbyt często mam wrażenie, ze do niego nie pasuje i potem rodza się pytania typu "co ja tu do licha robię??"Rozterki, rozterki...

[Bertold]

Napisał zen

Bywam szczęśliwa w samotności ale także nieszczęśliwa. Kocham ludzi i kontakty z nimi, ale potrafię się również bez nich obejść.

Zen, to jest właśnie normalność, do której Wszyscy bez wyjątku, powinni dojść. Zatem znakomicie sobie radzisz z samotnością, chociaż jak piszesz, czasami też dopada i Ciebie. Widzę, że znasz życie i potrafisz go okiełznać. Potrafisz się przyznać, nie tylko przed sobą, że znasz problem..... ale potrafisz, też sobie z nim poradzić. Tego właśnie, życzę Wszystkim samotnym - zdrowego rozsądku. Pozdrawiam.

[sabcia]

Witam .I jest temat.A moje zdanie jest takie.Nie ma samotnosci z wyboru.Zawsze jest z koniecznosci.Zawsze jest cos ,co do niej doprowadziło.Jest ona dobra na krótka metę,od czasu do czasu.

[Bogda501]

Napisał sabcia

Witam .I jest temat.A moje zdanie jest takie.Nie ma samotnosci z wyboru.Zawsze jest z koniecznosci.Zawsze jest cos ,co do niej doprowadziło.Jest ona dobra na krótka metę,od czasu do czasu.

Dopóki samemu się nie spróbuje, to trzeba używać słowa:"chyba". Bo przecież opinia którą napisałaś, tak naprawdę nie jest twoja lecz zasłyszana.
A to tylko stereotyp.. Bo czy ja nie istnieję..?

Powtarzanie w kółko takich półprawd, zniechęca ludzi samotnych do odkrywania swoich możliwości, do kreatywności, spełniania marzeń..i podcina skrzydła.
Utwierdza się ich w przekonaniu, że na samotność jest się skazanym i nie ma innego wyjścia.
Może dlatego wielu samotnych nie widzi innego wyjścia, tylko czekać na nieuniknione.
Nie odbierajmy im nadziei, że wciąż mogą...!!

[sabcia]

Moje zdanie jest takie i mam prawo je mieć.To jest moja opinia a nie zasłyszana. Ja zawsze wyrazam swoja opinie a nie oceniam innych pinii

[Bogda501]

Toleruję ludzi, którzy mówią co myślą... ale szanuje tych, którzy najpierw myślą a dopiero potem mówią.

[sabcia]

Moje zdanie jest takie.Ja nie uwazam ,ze jestem najmadrzejsza.To ,ze ktoś znajduję sie z drugiej strony laptopa ,to nie znaczy że moze uwazać się za naajmadrzejszego.Więecej nie mam zamiaru na ten temat dyskutować.Pozdrawiam wszystkich tych,którzy szanują zdanie drugich i zastanawiaja sie co pisza

[Bogda501]

Każdy z nas jest marzycielem... Wiem, że teraz marzymy o tym, aby kolejki do lekarzy były krótsze, żeby nasze dzieci nie straciły pracy, wnuki nie wpadły w szpony narkotyków... (takie czasy).
No właśnie.. Nawet marzenia nasze wiążą się ze złymi stronami życia, czyli kolejny polski stereotyp.

Ale czy pamiętacie jeszcze o swoich marzeniach z młodości..?

Bo chociaż my się starzejemy- to nasze marzenia są wiecznie młode...a ich spełnianie(niekoniecznie spełnienie), jest kolejnym bonusem w skarbonie szczęśliwości..
I teraz pytam, czy przyszło wam do głowy, aby niektóre z tych marzeń spełnić właśnie teraz..?
A co, może jesteście za starzy..? A może nie wypada, i co powiedzą ludzie..?

Znów dał znać o sobie schemat, bo to nic innego, jak uniwersalny przepis na smutną starość..

Wiem, że nie wszyscy mają możliwości, warunki, finanse, zdrowie... ale pozostali są w lepszej sytuacji... muszą tylko chcieć..!!!
Mnie się udało- wam też się uda..!

[wankabor]

Napisał Bogda501

Każdy z nas jest marzycielem...

Ale czy pamiętacie jeszcze o swoich marzeniach z młodości..?

Bo chociaż my się starzejemy- to nasze marzenia są wiecznie młode..
Mnie się udało- wam też się uda..!

Oczywiście, że miałam różne marzenia w różnych okresach życia. Jedne się spełniały, inne niestety nie. Tamte marzenia są już nieaktualne. Teraz nie mam marzeń, pragnę aby gorzej nie było.

[elazg]

I ja się z Tobą zgadzam, lubie swoją pojedynczość, a jak czasem mi potrzeba stada, to po prostu wychodzę naprzeciwklo

[Arti]

Można żeglować przez życie samemu lecz we dwoje jest po prostu łatwiej lżej na co dzień...a więc wybór

[ŁucjaS]

Dawno mnie tu nie było. Tzn. zaglądałam czytając ale nie zabierałam głosu;
Pozdrawiam wszystkich.
Ostatnie posty są mi bliskie i postanowiłam włączyć się do dyskusji.
Od dwóch lat "jestem pojedyncza" po 30 latach "podwójnego" życia i właśnie odkryłam że nie jest to takie złe. Zaczynam doceniać możliwość zajmowania się wyłącznie sobą i swoimi sprawami.
Oczywiście staram się bywać tu i tam ale wtedy gdy mi to pasuje. Muszę tak niewiele że aż czasami kręci mi się w głowie.
Pielęgnuję piękne wspomnienia z "podwójnego" życia i jakoś wcale nie pamiętam gorszych chwil a przecież z pewnością jakieś były. No nie pamiętam i już i dobrze mi z tym.
Z "pojedynczością" też mi już całkiem dobrze.
W moim przypadku wystarczyły dwa lata i jakoś wcale się tego nie wstydzę.
Cóż radujmy się tym co nam jeszcze zostało. Jesień zrobiła się piękna i ciepła.
Cieplutko więc pozdrawiam wszystkich życząc pogody ducha i ufności wobec wyroków losu. W końcu podobno nic nie dzieje się bez przyczyny.

[Alsko]

Napisał Bogda501

Nawet marzenia nasze wiążą się ze złymi stronami życia, czyli kolejny polski stereotyp.
Ale czy pamiętacie jeszcze o swoich marzeniach z młodości..? (...)
I teraz pytam, czy przyszło wam do głowy, aby niektóre z tych marzeń spełnić właśnie teraz..?
A co, może jesteście za starzy..? A może nie wypada, i co powiedzą ludzie..?

Akurat to, czy wypada i co powiedzą - mam w nosie.
Ogranicza mnie pożółkła metryka, ograniczają mnie za niskie dochody.
Ale życie bez marzeń... Nie wyobrażam sobie takiego bytowania, o jakim pisze Wankaborka.
Życie bez marzeń? To rezygnacja. Zgoda na szarość, burość. Brr!
Zresztą wiem, że Los może zupełnie niespodziewanie nagle dać coś, o czym się nawet nie marzyło.
I jeśli nawet nie da na zawsze, ale wypożyczy na trochę - to jest to dużo.


Ma rację Poniedzielski: " pilnujmy marzeń, dusza musi z czegoś żyć..."

To nie jest slogan ani żaden truizm.




PS.
Pisząc o prezentach Losu miałam na myśli to, co mnie się przytrafiło.
Tu, w Internecie. Dostałam Przyjaźń i Zaufanie. Właśnie tak, wielką literą pisane.
Czy to mało?