Stare fotografie, albumy, pamiątki rodzinne - podwątekciekawe losy naszych przodków.

[donka]

Przychodzi w życiu czas wspomnień, przeglądania albumów, tych bardzo starych i nowszych. Z tych starych - ze strony mojej rodziny niewiele ocalało, prawie wszystko spłonęło w powstaniu warszawskim.
Pożoga II wojny światowej ominęła natomiast dom rodzinny mojego męża , zostało trochę pamiątek i starych zdjęć, które wykorzystałam by opowiedzieć w pierwszej kolejności o jego ojcu, który najbardziej na to zasługuje.

Gdy weszłam do rodziny męża, jego tata był uroczym, już mocno starszym panem... Jedyny syn, a mój mąż pojawił się na świecie dopiero gdy teść zbliżał się do pięćdziesiątego roku życia.
Miał ciężkie, ale i ciekawe życie, bogate w przeżycia wojenne - uczestniczył w czterech wojnach, w tym dwóch światowych.

Urodził się w 1892r.w polskiej rodzinie, w Subotnikach na terenie Kresów Wschodnich, które należały wtedy do zaboru rosyjskiego…

W tym domku się urodził.



A to Jego matka.



Był nieślubnym dzieckiem gubernatora Wilna, ale wychowywał się w kochającej, bardzo licznej rodzinie.



Na zdjęciu: młodziutki teść - pierwszy z prawej strony, dalej jego przyrodni bracia i siostry.
W pierwszym rzędzie od prawej - ojczym, matka i gubernatorowa, o której wiadomo z przekazów rodzinnych, że przyjaźniła się z rodziną syna swojego męża.



Ojczym był wziętym stolarzem, wyrabiał na zamówienie piękne stylowe meble….w naszym domu posiadamy m.in do tej pory stary stołowy kredens, który był jego dziełem.



DCN.

[donka]

Najpiękniejsze lata młodości teścia przypadły na czas rozbiorów i wojen, bardzo wcześnie powołano go do carskiej armii, brał udział jako żołnierz rosyjski w wojnach: rosyjsko- japońskiej w 1905r. i I wojnie światowej w 1914r.

Rok 1905 - wojna rosyjsko japońska teść w Mandżurii, pierwszy w pozycji siedzącej z lewej strony.





odznaczony orderem św. Jerzego za waleczność.



Do tej pory wisi w gablotce za szkłem w naszym mieszkaniu.



Pierwsze dwa - odznaczenia carskie - górne Św. Jerzego.

Pozostałe - polskie z lat 1918 - 1921.





Order św. Jerzego, pełna nazwa: Wojskowy Order św. Męczennika Zwycięskiego Jerzego - carski rosyjski order wojskowy, jedno z najwyższych rosyjskich odznaczeń, od 1992 odnowiony jako najwyższe odznaczenie wojskowe Rosji, pod nazwą Order św. Jerzego (Орден Святого Георгия).Został ustanowiony 26 listopada 1769 roku przez carycę Katarzynę II

DCN.

[donka]

Pamiatką z czasów tej wojny jest stary kufer skrzynia z 1903r. który zawsze towarzyszył mojemu teściowi w wojażach wojennych.
/ wstyd się przyznać – służy mi obecnie do przechowywania ciepłych, zimowych skarpet /







I wojna światowa rosyjsko - niemiecka. Rok 1914. Teść znów w armii carskiej.


W drugim rzędzie stojących żołnierzy drugi od prawej.




W pierwszym rzędzie od lewej strony czwarty - w mundurze oficerskim.



DCN.

[donka]

W drugim rzędzie stojących żołnierzy piąty - od lewej strony.






W latach 1918 - 1920 - walczył już po polskiej stronie. Szybko awansował na kapitana dosłużył się stopnia majora






w drugim rzędzie trzeci od prawej



i mimo ,że z racji wieku i stażu przeniesiono go w drugiej połowie lat trzydziestych ubiegłego wieku do rezerwy - uczestniczył w 1939 roku w II wojnie światowej.

DCN

[donka]

W okresie międzywojennym pracował w twierdzy Osowiec i w Batlionie Elektrotechnicznym w Nowym Dworze k/ Modlina jako wykładowca.







Uwielbiał Zakopane, Tatry, narciarstwo.




Późno założył rodzinę.



DCN.

.

[donka]

Wymarzył sobie dom w Zakopanem, by spędzić w nim starość. Kupił starą chałupinę wraz z dość dużą działką.



I w 1933r. zaczęli z młodziutką żoną jego budowę...








DCN.

[donka]

Niestety nie zdążyli skończyć budowy domu Polska została zaatakowana przez Hitlera i we wrzesniu 1939 r.mimo 57 lat został powołany do wojska.

Zostawił rodzinę i poszedł znów na wojnę. Po klęsce wrześniowej wędrując z wojskiem polskim przez Rumunię, Francję, Szkocję dostał się do Anglii, gdzie wraz z całym zgrupowaniem, w obozie przejściowym oczekiwał na dalsze rozkazy.



Teść - klęczy wśród kolegów.




Teść w samym środku koło pani kapitan.



DCN.

[donka]

Spędził na emigracji 7 lat.





Dwukrotnie poprzez opłaconego kuriera próbował ściągnąć żonę z synem do siebie, złapano ich niestety przy nielegalnym przekraczaniu granicy, odsiedzieli karę więzienia, wprawdzie nie za długą….mieli szczęście, że tylko się na tym skończyło.

Wrócił więc do nich do kraju.




i po powrocie ciężko pracując wspólnie z żoną, próbując różnych produkcji na maszynach przywiezionych z Anglii, mimo utrudnień stwarzanych przez władzę ludową, która nie popierała tzw. inicjatywy prywatnej - skromnie dotrwał w dobrym zdrowiu do późnej starości.


Doczekał się ku swojej wielkiej radości i dumie - u syna szlifów oficera żeglugi wielkiej marynarki handlowej



oraz wnuka, który umilał mu ostatnie lata życia.



DCN.

[donka]

Bardzo kochałam Teścia, on mnie chyba też lubił......gdy zdarzało się, że popołudniami, które w górach bywają chłodne zasypiałam na leżaku, na tarasie - troskliwie przykrywał mnie kocem.



Lubił siadywać z synem na ławce tarasu......wykorzystywał każdą chwilę jego odwiedzin między rejsami. W ostatnich miesiącach swojego życia, miał go już codziennie. Syn osiadł na stałe w Zakopanem.






I tak od rosyjskiego żołnierza, walczącego daleko w Mandżurii, przeszedł długą, trudną drogę wojen i walki o byt, by ją zakończyć wśród swoich, w ukochanych Tatrach, po których wędrował prawie do końca życia.
Szkoda, że nie doczekał prawdziwej wolności.

[Nika]

Kolejny,wspaniały wspomnieniowy watek!Wizytuję go ,Doniu, z ogromną przyjemnością.Dziękuję,że zechciałaś nam udostępnić te wspaniałe fotografie z ciekawym komentarzem.

[herald]

Miło że znowu jesteś. Piękny materiał ilustracyjny i szczegółowe opisy. Historia też bogata. Mój ojciec był też w wojsku carskim podczas pierwszej wojny światowej. Urodził się w Rumszyszkach na Litwie, niedaleko Kowna. Już kończę podstronę o nim i niebawem opublikuję. Walczył w Turcji ale niestety pierwsze zdjęcia które pozostały to z 1930 roku. Teraz przynajmniej dość szczegółowo widzę jak wyglądały wojska carskie. Dzięki Twoim ilustracjom. Gdzieś tam był mój ojciec. Został ranny, dostał się do niewoli tureckiej i potem znalazł się w Polsce. I bardzo lubił góry, nie tylko Tatry. A w Zakopanem poznał swoją żonę. Rozmaite, niesamowite dzieje.

[sToRcZyK]

Napisał nika

Kolejny,wspaniały wspomnieniowy watek!Wizytuję go ,Doniu, z ogromną przyjemnością.Dziękuję,że zechciałaś nam udostępnić te wspaniałe fotografie z ciekawym komentarzem.

Ja też z dużą ciekawością przeczytałam historię teścia donki.
Nasz kraj mimo,że nie istniał fizycznie na mapie wydawał wspaniałych żołnierzy walczących pod obcymi sztandarami. Wierzyli,że kiedyś Polska odzyska niepodległość.
Z przyjemnością obejrzałam wszystkie pamiątki i odznaczenia.

[donka]

Dziękuję Wam za miłe słowa, nie gniewajcie się wszyscy zamieszczający stare fotografie, że stworzyłam osobny pod wątek, ale potraktowałam moje wspomnienie o Tacie męża bardziej jako dokument, ze względu na unikalne zdjęcia....powinnam może zakończyć na fotografiach z obozu przejściowego w Anglii, ale uznałam, że warto do końca opisać jego życie, starałam się zresztą ograniczyć do minimum komentarze o charakterze osobistym. Nie chciałam by zdjęcia te zaginęły w gąszczu, bardzo zresztą pięknego i wartościowego wątku głównego, którego jestem stałym gościem.
Poza tym mój teść był wspaniałym człowiekiem, prawym, szlachetnym, bardzo pracowitym....łatwo wzruszającym się do łez i przyznam się, że sprawiło mi wielką przyjemność móc przedstawić go tutaj szerszemu gronu.

PS. Ponieważ najczęściej korzystam z internetu późnym wieczorem, zakończyłam prezentację mojego pod wątku o 2.00 w nocy, bardzo już byłam śpiąca i nie sprawdzałam dokładnie postów przed ich zatwierdzaniem. Wczoraj, gdy go czytałam o normalnej, ludzkiej porze, zauważyłam niedbałości w komentarzach.....głównie braki znaków przestankowych. Powinnam to poprawić - ale przeproszę Was bardzo, przymknijcie na to oczy, bo nie wiem czy znajdę czas na korektę - chyba, że możliwość edycji będzie dłuższa.

[Malwina]

Tak Aldonko...jako dokument slicznie fabularyzowany....mało wiemy o tym czasie, mało ocalałych zdjęć...a Ty jeszcze ubrałąś to w delikatną nić emocji...mnie , jako Malwinie dodatkowo ciekawiej oglada się ten materiał , ponieważ poznałąm i Ciebei i Kazika i meble, które pokazujesz, dom, widoki z Waszego domu...w tym aspekcie materiał ten jest jeszcze bardziej wartosciowy dla mnie...ile muszą poprzednie pokolenia "wypracować" aby to co jest teraz... było takie a nie inne....Dzięki Aldona....dzięki

[sToRcZyK]

Napisał Malwina

Tak Aldonko...jako dokument slicznie fabularyzowany....mało wiemy o tym czasie, mało ocalałych zdjęć...a Ty jeszcze ubrałąś to w delikatną nić emocji...mnie , jako Malwinie dodatkowo ciekawiej oglada się ten materiał , ponieważ poznałąm i Ciebei i Kazika i meble, które pokazujesz, dom, widoki z Waszego domu...w tym aspekcie materiał ten jest jeszcze bardziej wartosciowy dla mnie...ile muszą poprzednie pokolenia "wypracować" aby to co jest teraz... było takie a nie inne....Dzięki Aldona....dzięki

Ja się bardzo cieszę że Aldona opowiedziała chronologicznie historię małego skrawka Polski. Nie uważam to za wtargnięcie.Historia pięknie opowiedziana o czasach gdy POLSKA nie istniała a Polacy byli wcielani do wojska zaborców.Żałuję tylko,że nie mogę opowiedzieć swojej historii bo to co teraz znajduję w formie zdjęć i dokumentów nie mam w formie zapisków.
Będę czekać na dalsze zdjęcia Donki.

[Gabi K.]

Donko,
czekam na kolejne wspomnienia...

[sToRcZyK]

Donko gdzieś poznikały Twoje piękne zdjęcia