Mój świat poezji

[Mar-Basia]

21 marca to Światowy Dzień Poezji.

Obchodzony na wszystkich kontynentach, we wszystkich kręgach kulturowych, Dzień proklamowany został na 30. sesji Konferencji Generalnej UNESCO w 1999 roku w celu promocji różnorodności językowej i jako forma wsparcia dla języków zagrożonych wymarciem.

[Vika]

Roman Brandstaetter

Litania o zbawienie od głupoty


Zbaw nas od głupoty, Panie!

Jesteśmy solą zwietrzałą i bezużyteczną.

Nie umiemy żyć,
Nie umiemy myśleć,
Nie umiemy patrzeć,
Nie umiemy słyszeć,
Nie umiemy niczego przewidzieć,
Nie umiemy z nieszczęść
Wyciągnąć zbawiennych nauk,
I tak wspinamy się
- Zgraja ludzi
Opętanych żądzą zdobywania -
Po stromej drabinie złudzeń,
A jej szczeble pękają i łamią się
Pod ciężarem naszych nierozważnych kroków.

Czyniąc wszystko na przekór zdrowemu rozsądkowi
I przyrodzonej skłonności do trwania,
Idziemy urojoną drogą
Do urojonego celu,
W klęskach naszych upatrujemy zwycięstwa,
W zwycięstwach nie widzimy zarodków klęski,
W nonsensie upatrujemy sens,
A mowę,
Ten przywilej i chlubę naszego wybraństwa
Uczyniliśmy narzędziem pustej paplaniny
I brzydoty,
I jadowitego kłamstwa,
Na którym usiłujemy zbudować
Wielkość człowieka.

Boże nieskończonej mądrości,
Stworzycielu doskonałego kosmosu
I najpiękniejszej ziemi,
Nieśmiertelnej duszy
I mózgu,
I szarych komórek,
I pięciu zmysłów,
I wolnej woli,
Wyzwól nas z drapieżnych szponów głupoty
Tej czarnookiej kusicielki,
Wabiącej nas na wszystkich rogach historii
Jak na rogach ulic,
Od tej sprawczyni
Naszych błazeńskich zamiarów i czynów,
I upadków,
I jałowego życia,
I daj nam mądrość oczyszczenia,
Nam,
Synom ziemi,
Soli zwietrzałej i bezużytecznej.

[nutaDo]

Kto Jej…

Kto Jej powiedział: Syna porwali
I jak powiedział? Bo jak opowiedzieć
Niejasno było, wszyscy się pospali
Uczeń pocałował, a obcy związali
Piotr walczył, odciął ucho żołnierzowi mieczem
Ale On ranę uleczył…
Kto opowiadał matce te wieści? – Niepewny
Czy zawiadamia się krewnych?
Ale ukradkiem – Matkę…
Może ten żołdak. Straszne czuł swędzenie
W przyrośniętym uchu. Więc ciemne zdarzenie
Objaśniał jak umiał gładko
Pocierając łeb krwawą szmatką
A ona z tej ciemnej wiedzy
Tak chciała się czegoś wywiedzieć
Była cisza. Może taka jak wtedy
Kiedy odszedł zwiastowania Anioł
A kłopoty ziemskie spadły na nią
Jak spadają dalej lawinami
Na matki dzieci porwanych
One, biedne przybiegają z płaczem do Niej
Proszą: Niechaj będzie wyjaśnione
Dlaczego? Gdzie dziecko zabrali?
Matko Boska – co będzie dalej?

[nutaDo]

Poeta niemodny

Mówią mi: "Nic nie wskrzesi czasu, co przeżyty,
Wkrótce o nim i pamięć wśród młodych się zatrze.
Zabieraj sobie swoje stare rekwizyty,
Bo nową będą grali sztukę na teatrze".

Cóż robić? Trzeba upić ambrozji się flachą,
Co jeszcze mi została z młodzieńczych bankietów.
Wychodzę z różą w ręku, z księżycem pod pachą,
A resztę pozostawiam dla nowych poetów.

[nutaDo]

Dusza w niebiosach

Przybyła dusza na klęczkach do nieba w Bożą obczyznę.
Nie chciała patrzeć na gwiazdy i na wieczności pierwszyznę.

Nie chciała ulec weselu ni nowym zajaśnieć obliczem.
Ani wspominać nikogo, ani zapomnieć o niczem.

I rozpuściła warkocze, i pomyślała w błękicie.
Że w niekochanych objęciach przemarnowała swe życie.

Bez zdrady i bez oporu, starannie kryjąc swą ranę.
Pieściła usta nielube i oczy niemiłowane.

I trwała dla nich bezwolna, i tkwiła dla nich bezduszna,
I przyzywała je - losem i była losom posłuszna.

A nie kochała tak tkliwie, a nie kochała tak czule,
Że nikt jej jasnego uśmiechu nie trafił myślą na bóle.

Lecz teraz nagle pojęła, że wobec Boga i nieba
Już nic nie wolno ukrywać i nic ukrywać nie trzeba:

Śmierć w niej obnaża pospiesznie prawdę tak długo tajoną,
Tą prawdą skrzą się źrenice, tą prawdą błyska się łono!

I dusza lękiem spłonęła, że wkrótce po jej pogrzebie
Przyjdzie w ślad za nią kochanek, aby odnaleźć ją w niebie.

Wyciągnie ku niej ramiona, ziemskiej wyzbyte rozpaczy,
I zajrzy w oczy, i dawne niekochanie zobaczy.

[nutaDo]

"POWITANIE"

Matka Boska się dziwi . Także Józef nie wie
Tereska uczy francuskiego w niebie
-żeby "u" dobrze mówić - wszystkim pokazuje
- ściągnij usta swe w dzióbek - tak jak się całuje
Florian już się nie spieszy , bo Pan Bóg ustalił -
NIE POLEWAJ , NIE DMUCHAJ GDY SIĘ MIŁOŚĆ PALI
Anioł przestaje fruwać , bo nagle z wzruszenia
pragnie uczcić roztropność minutą siedzenia
Tomasz poznał , że z prawdą jest tak i inaczej
jak z skowronkiem , co chodzi i wróblem co skacze
Wszyscy kręcą głowami
Wszedł M. Kolbe - Gwarzą -
Jak można wejść do raju z taką smutną twarzą



(Utwór wydany w 1959r. w zbiorze : "KTÓRY STWARZASZ JAGODY")

[elizka]

Nad brzegiem życia staję Panie

Nad brzegiem życia staję Panie
przede mną morze jest tęsknoty
niecierpliwości pluszczą fale

Nad brzegiem swego życia staję
nade mną ławice gwiazd – nadziei
i wiatrem Twoich łask się koję
i pieszczę mokrym piaskiem ziemi

Wiesław Janusz Mikulski

[elizka]

Telefon milczy
jedna tylko filiżanka na stole
róża niczyja
serca daleko bo obok
prawda tak jasna że nieludzka
kalendarz się nie śpieszy
nawet fiołek na odczepnego
jeszcze jest ale świata już nie ma

Aniele Boży Stróżu mój
zmówmy pacierz
bo miłość nie żyje

ksiądz Jan Twardowski



Dzięki Ci Boże za wszystko i wszystkich

Za wiewiórkę, co szukała orzeszków w parku
Za kaczuszki, co wodę zamieniają w taniec kropel
za słońce, co wyjrzało na parę chwil
by ustąpić miejsca na deszczowanym chmurom.

Dzięki Ci Boże zawsze i wszędzie

Że w górskich szczytach jakby bliżej Ciebie
Że w ogromie morza widzę że nigdy Cię nie pojmę
I w powiewie wiatru czuję się otulona miłością
leżąc wśród barwnych kwiatów na łące.

Dzięki Ci za niepojęty skarb

Uśmiech drugiego człowieka, nawet gdy pośpiesznie rzucony
za tych, co zawsze są obok, nawet, gdy znikają z horyzontu
I za to, że uczę się kochać wciąż na nowo, niedojrzałą miłością
i za tych, co mnie w sercu schowali.

Dziękuję za spokój wiosennego poranka
za upalne wieczory lata
jesienne dywany złotych liści
zimową oczyszczającą biel

Dziękuję, że jeszcze czasem pamiętam
to wszystko od Ciebie
otworzyłeś mi oczy pokazałeś
że zawsze jest za co dziękować.

Aleksandra Dec

[Vika]

Czym jesteś

Maria Konopnicka

Lecieć bym chciała daleko... daleko...
Gdzie z brzóz płaczących srebrne rosy cieką,
Kędy szum lasów pierś przejmuje drżeniem...
- Czym jesteś, szczęście? - Wspomnieniem?

Lecieć bym chciała tam, gdzie olchy rosną,
Gdzie głogi dzikie zakwitają wiosną,
Gdzie się powoje, jak baśń dziwna, plotą...
- Czym jesteś, szczęście? - Tęsknotą?

Lecieć bym chciała - za jasnym gdzieś zdrojem
Myśl puścić wolno, jak wody bieżące...
I widzieć tylko łan zboża i słońce...
- Czym jesteś, szczęście? - Spokojem?

Lecieć bym chciała, lecz nie wiem, do czego
Wyciągnąć ręce i przywrzeć płomieniem...
Idę - a za mną cień smutku dawnego...
Czym jesteś, szczęście? - Złudzeniem?

Lecieć bym chciała do chwilek tych jasnych,
Gdy życie, pragnień nieświadome własnych,
Jest jako blaski, co na wschodzie dnieją...
- Czym jesteś, szczęście? - Nadzieją?

Lecieć bym chciała... sen cichy, sen złoty
Prześnić samotna i konać z tęsknoty.
I "kocham" mówić dalekim spojrzeniem...
- Czym jesteś, szczęście? - Pragnieniem?

Lecieć bym chciała i nie wrócić więcej...
Raz tylko serce uderza goręcej,
A potem cisza... wszystko się prześniło...
- Czym jesteś, szczęście? - Mogiłą?

[Vika]

Słowacki Juliusz

O Polsko!

O POLSKO! POLSKO! Święta! Bogobojna!
Jeżeli kiedyś jasna i spokojna
obrócisz swoje rozwidnione oczy
na groby nasze, gdzie nas robak toczy;
gdzie urny prochów pod wierzby wiosenne
skryły się dumać jak łabędzie senne:
Polsko ty moja, gdy już nieprzytomni
będziemy - wspomnij ty o nas! O, wspomnij!
Wszak myśmy z twego zrobili nazwiska
pacierz, co płacze, i piorun, co błyska.
A dosyć, że się zastanawiasz chwilę,
jaka tam cisza na naszej mogile,
jak się wydaje przez Boga przeklęta;
a nie zapomnisz ty o nas, o, święta!

Kto pałasz kocha i Ojczyznę kocha,
choćby się, palił dla niej przez dwa wieki
i gdzieś jak żuraw, odleciał daleki,
i gdzie przez lat sto widniał od rozpaczy:
to, jak swą szablę i swój kraj zobaczy;
to, jak usłyszy, że krzyczą "DO BRONI!"
przed Panem Bogiem się tylko ukłoni,
a potem ludziom odpowie na hasło,
Że miecz nie ściemniał i serce nie zgasło!

[Vika]

Nocna Ojczyzna

Jest jeszcze miłość,
Raniona miłość
Samotna, gorzka,
Której nic nie odstraszy:
Dla “śmiesznej nędzy polskiej”,
Dla sensu nad klęską
Wszystkiemu na przekór
Budować co można,
Co zbudowane
To nasze.



Miłość karalna,
Młodość raniona,
Trud by dorównać
Niepodzielności sumienia:
Wszystkiemu na przekór
Idzie milczący
Ale go słychać,
Świadomy siebie
Krok pokolenia.



Z lądu na morze
Białe okręty
Spychają w życie
Nieznani,
Zamknięci w sobie
Ludzie bezsłowni:
W mieście uśpionym
Świeci im w pustce
Nocna ojczyzna,
Lampa w pracowni.



Tam przemijały
Złe, nadliczbowe
godziny rozpaczy,
Zmory pamięci,
I stamtąd płyną
Rozchybotane
Ale je widać
Maszty nadziei
Na każdym okręcie.



To jest ta miłość,
Miłość raniona
Co przeliczyła
całe bogactwo
Odbudowane
rana po ranie:
Wierność sumienia,
Sens ponad klęską,
Tego nie wezmą,
To było nasze
Jest i zostanie



Kazimierz Wierzyński

https://www.youtube.com/watch?time_c...&v=nE1miqA8vxk

[nutaDo]

Spotkanie
Ta jedna chwila dziwnego olśnienia
kiedy któs nagle wydaje się piękny
bliski od razu jak dom kasztan w parku
łza w pocałunku
taki swój na co dzień
jakbyś mył włosy z nim w jednym rumianku
ta jedna chwila co spada jak ogień

nie chciej zatrzymać
rozejdą się drogi -
samotność łączy ciała a dusze cierpienie

ta jedna chwila
nie potrzeba więcej

to co raz tylko - zostaje najdłużej

[nutaDo]

O matce
rano tęcza na ścianie odbita z lusterka
falisty brzęk zegara wydobywa na jaw
maj się sadem puszystym jak chmura rozćwierkał
w oknie które granicą jest izby i maja

powiewają tu matki ciemne ciche ręce
przebywają tęczowy refleks czy wodospad
nad obrusem ciemnieją ciszej i goręcej
mimo zmarszczek szept smutny niemyślaną groźbą

matko zbudzony patrzę spod rzęs trawy leżąc
matko twe siwe oczy płaczą nade mną może wiatr
jestem tu choć daleko na innym wybrzeżu
twój ostatni kwiat

tak mało wiesz o synu chodząca wśród gromnic
tyle że spajam głazy rymów
tyle że nie mogę zapomnieć
płomienia dymu

jak nikt inny jesteś pośród ludzi
mówić cóż mówić drżeć z niemocy słów
żebyś młoda i piękna w uśmiech mogła wrócić
znów


St.Wyspiański

[elizka]

I znowu czerwiec. I wiatr, i ty

Jarosław Iwaszkiewicz


I znowu czerwiec. I wiatr, i ty,

I znowu szczęście, i bzy, i łzy,

I znowu, jakby sen śniony za młodu.



Gałązka dawno umarłego drzewa

I obłok płynie, i ptak śpiewa,

I słońce taje w nieba róż,

I drzwi otwarte: wejdź, wejdź już!



I stajesz w progu! Masz skrytą twarz,

Cienka ręka oczy zasłania,

Jeśli coś nie jest twoim — wszystko masz

W tym wierszu spóźnionego spotkania.

[Vika]

Tylko milczącą ciszę pozostawi

I ja nie zdążyłam nikogo pokochać,
naprawdę za kimś zatęsknić,
pozostawić w sercu na zawsze.
Zostały tylko zbędne przedmioty,
rzeczy zupełnie niepotrzebne,
z których nikt nie będzie już korzystał,
wyblakłe fotografie,
na których nie widać twarzy,
wytarte ubrania,
które leżą w szafie.
Nawet głupie wspomnienia gdzieś odleciały
nie pozostając na małą chwilę.
Mówiłeś: „Śpieszmy się kochać ludzi,
tak szybko odchodzą,
odchodzą szybko jak błyskawica,
jak pociąg pośpieszny odejść się śpieszą.
A człowiek zapatrzony w swoje sprawy
wcale się nie śpieszy kochać.
I potem tego żałuje,
bo gdy ktoś odejdzie
nie zostawi nawet cienia
tylko milczącą ciszę pozostawi,
która nie zakryje wielkiej pustki.

Monika Wojdyła

[Vika]

Leszek Długosz

Na Dzień 15 sierpnia

Jak złota wonna klamra
Spinająca lato
Ten dzień sierpniowy
– U nas tu w Polszcze dany…
Ziołem sierpniowym gorejący
zapalonymi dziewannami
Pełen westchnienia, łzy powstrzymanej
i wdzięczności
– Dzień cudu i mogił
Na rozstajach piaszczystych krwawych
Przepasany kłosem i rozmarynem…
Niechże pokoleniami
Niesiony będzie w chwale
Bo jest jak klejnot wyróżniony
– Gdy z otwartego nieba wrzucony był nam
Do szkatuły narodu onej
Co ma na wieku zawołanie:
– Bóg honor ojczyzna-
Niechże więc dalej polskimi drogami
I rozdrożami
Niesiony będzie taki
– Złoty i wonny
Zielny, kwiatowy
I kadzidlany…
Żywy i pomny

Ojców-Grodzisko, 15 tego sierpnia 2012

[nutaDo]

Astry
Znowu więdną wszystkie zioła,
Tylko srebrne astry kwitną,
Zapatrzone w chłodną niebios
Toń błękitną.

Jakże smutna teraz jesień,
Ach, smutniejsza niż przed laty,
Choć tak samo żółkną liście.
Więdną kwiaty,

I tak samo noc miesięczna
Sieje jasność, smutek, ciszę
I tak samo drzew wierzchołki
Wiatr kołysze.

Ale teraz braknie sercu
Tych upojeń i uniesień,
Co swym czarem ożywiały
Smutną jesień.

Dawniej miała noc jesienna
Dźwięk rozkoszy w swoim hymnie,
Bo anielska, czysta postać
Stała przy mnie.

Przypominam jeszcze teraz
Bladej twarzy alabastry,
Krucze włosy, a we włosach
Srebrne astry.

Widzę jeszcze ciemne oczy
I pieszczotę w ich spojrzeniu
Widzę wszystko w księżycowym
Oświetleniu.

Wł.Araszkiewicz

[kpwalski]

Romantyczny wiersz. Chociaż tak dobrze znany jednak chętnie wracamy do tego co piękne.

[nutaDo]

Witam Cię Staszku - dawni mistrzowie są ponad czasem.

[nutaDo]

Początek jesieni

Jabłka na drzewach tańczą.
Szum wznosi się i odchodzi.
Słońce nagle przygrzeje,
Wiatr się zerwie — ochłodzi.

Uśmiecham się. W uśmiechu
Jest cała prawda smutku.
Ale nikt, nikt nie widzi,
Jak płaczę po cichutku.

I tylko popętane,
Na wielkich łąkach konie,
Też troskę mają w oczach
I liżą moje dłonie.

Przestrzenie, o przestrzenie!
Jesieni niepojęta —
Owoce i obłoki,
Samotność i zwierzęta.